 |
| ||||
|
Ze hadden zich ’s avonds om tien uur verzameld bij het huis van meneer Van der Heyden. Daar hadden ze zichzelf in zijn busje gestopt en waren ze vertrokken naar het bos. Onderweg werd niet veel gezegd. Er werd nooit veel gesproken als meneer Van der Heyden aanwezig was. Zijn lessen worden ook nooit verstoord door opstandige leerlingen. Hij is drie kwartier lang aan het woord en er wordt aandachtig geluisterd. Hij heeft een bepaalde air over zich, die geen tegenspraak duldt. Zelfs de meest brutale leerlingen zijn zo gewillig als lammetjes als Van der Heyden voor de klas staat. Toen ze in het bos waren aangekomen, had meneer Van der Heyden zaklantaarns uitgedeeld en hen meegenomen naar een kleine open plek in een gedeelte van het bos waar weinig wandelaars langskomen. Met uitzondering van een afgezaagde boomstam was het een cirkelvormige plek waarop niets groeide dan een beetje geelachtig gras. Van der Heyden had zelf een jutezak gedragen, waarin zo nu en dan duidelijk iets bewoog. In de auto hadden ze al geluiden gehoord in de achterbak, maar het dier (want dat moest het wel zijn) was nu blijkbaar moe. Van der Heyden had twee van de andere jongens opgedragen een grote kist mee te sjouwen. De kist had Albert herinnerd aan de vele zeeroversavonturen waar hij vroeger zo verzot op was geweest. Bij de open plek werd de kist geopend en Van der Heyden gaf instructies over wie de inhoud waar moest klaarzetten. Uiteindelijk was er een kring van toortsen gemaakt, die met blauwe vlammen brandden. In het midden, naast de boomstronk, had hij een kleine kring van stenen gemaakt en hij had Albert en één van de meiden opgedragen om droog hout te verzamelen. Toen ze terugkwamen had Van der Heyden er een kleine driepotige stander overheen gezet, waarop een glimmende zwarte ketel stond. Weer werd Albert herinnerd aan verhalen uit zijn jeugd. Hij weet nog dat hij het ding vond lijken op een echte heksenketel. Vervolgens deelde hun leider de mantels uit, die onderin de kist lagen. Ze namen, zoals gewoonlijk, hun plaats in de kring in. Het vuur onder de ketel werd ontstoken en Van der Heyden gooide er diverse goedjes in, die zorgden voor een bijzondere rookontwikkeling. De mistige rook leek zwaar te zijn. Het kolkte over de rand en verspreidde zich van daar over de grond als een golf van water dat in slowmotion hun kant op kwam. Met de mist verspreidde zich ook een vreemde zoete geur. Niet onaangenaam. Intussen was het helemaal stil geworden. Het enige geluid dat ze hoorden was het knetteren van de vlammende toortsen en het vuur onder de ketel met haar sissende inhoud. Toen werd de stilte verbroken door de zware stem van hun leider, die enkele monotone en onverstaanbare klanken ten gehore bracht. Albert voelde zich helemaal licht worden in zijn hoofd. Het gevoel was te vergelijken geweest met het gevoel dat hij wel eens had gehad op een houseparty nadat hij een pilletje had geslikt. Eentje maar. Maar het gevoel was nu veel intenser omdat het werd veroorzaakt door de Meesters. Nadat Van der Heyden de woorden enkele malen had gezongen, zat de tekst al aardig in Alberts hoofd. Al had hij geen flauw idee wat de betekenis zou kunnen zijn van deze tekst, toch zong hij al gauw mee met de anderen, die deze tekst duidelijk al vaker hadden gehoord. Zij waren na de eerste regels meteen al mee gaan doen. Toen er enkele minuten verstreken waren en de mist zich leek te hebben verplaatst naar de binnenkant van zijn schedel, stopte Van der Heyden met het opdreunen van de woorden. Hij wenkte één van de oudste dames naar voren en gaf haar een groot slagersmes, dat hij blijkbaar verborgen had gehouden onder zijn zwarte mantel. Daarna haalde hij het dier uit de jutezak. Het verbaasde Albert niet dat het een kip was. Weer wakker geschud door de vlammen en de hand die haar stevig vasthield, leek het leven terug te keren in het dier. Ze begon luid te kakelen en maakte heftige bewegingen met haar vleugels en poten. Het hielp haar echter niets. Van der Heyden hield haar stevig vast en drukte haar stevig klem op de boomstronk. Toen wenkte hij het meisje met het slagersmes. Ze kwam dichterbij en knielde voor de boomstronk. Nog steeds hield hun leider het beest stevig vast, maar hij verplaatste zijn handen zodat de nek van het dier bloot kwam te liggen. Weer begon hij de monotone tekst op te dreunen en Albert deed weer mee. Na een minuutje gebaarde hij met een knik naar het meisje dat het tijd was. Ze hief het mes boven haar hoofd en liet het na een eeuwigdurende seconde neerkomen in de ontblote kippennek. Het gekakel stopte direct, maar de plotselinge breuk in de hysterische stroom van informatie die nog druk bezig was op het moment dat de dood intrad, had een laatste heftige samentrekking van de spieren in het kippenlichaam ten gevolge. Van der Heyden kon het dier niet meer houden en het onthoofde lichaam zette het op een lopen. Albert wist dat iets dergelijks niet vreemd was bij kippen, maar toen de vogel zijn kant op rende en al bloedend voor zijn voeten neerstortte, knapte er iets binnenin hem. Op hetzelfde moment veranderden de vlammende toortsen plotseling en zonder aanwijsbare reden van kleur. Van blauw werden ze een pulserend paars. De schok was te groot. Hij begon te gillen en rende weg het bos in. Hij voelde de prikkende takken niet en liet zich honderd meter verder kokhalzend op zijn knieën vallen en kotste tot zijn maag leeg was. Daar hadden Van der Heyden en de rest van de groep hem gevonden. Ze hadden niets gezegd en hem niet veroordeeld. Ze namen hem weer mee naar de open plek, waar Albert ontdekte dat het kippenlijk was verdwenen. Ze hadden hem geholpen zich weer te fatsoeneren, waarna ze weer naar het busje waren gelopen. De anderen ruimden de toortsen en de ketel op. Gedurende de terugweg was er wederom niet veel gesproken. Maar Albert had zich enorm geschaamd. Zouden ze hem nog wel bij hun clubje willen hebben? Zou er nu nog wel een plaats voor hem zijn in de kring? Het was de maandag erna dat hij de envelop met geld en het briefje had ontdekt. En nu heeft hij ook persoonlijk de kracht ervaren van de Meesters. Het was de moeite wel waard! En hij zal zich nooit weer zo laten kennen… hoopt hij. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
