 |
| ||||
|
Alle aanwezigen keken op en om, om te zien wie die klap veroorzaakt had. In de deuropening stonden drie ruig uitziende mannen, gekleed in spijkerbroeken en sportschoenen. Ze droegen donkere zonnebrillen en hadden ieder een zwarte zakdoek voor hun neus en mond gebonden. Maar de dingen, die ze in hun geschoeide handen droegen, trokken de meeste aandacht — en hielden de stilte vast. Eén van de uzi’s was op de broeder achter de mengtafel gericht. De andere twee op de rest van de gemeente, waarvan verschillenden zachtjes fluisterend baden. „Ga rustig en langzaam bij de rest staan,” beval één van de onverwachte gasten de geluidstechnicus, die direct gehoorzaamde. De gemaskerde man liep achter de mengtafel langs naar de andere deur, zodat ze de zwijgende mensen nu van twee kanten onder schot hadden. De leider van de drie liep rustig naar voren, dirigeerde het zang- en muziekteam naar het midden van de zaal en nam het woord terwijl hij de zwarte uzi constant op de bijeengedreven gemeente gericht hield. „Het is tijd om te kiezen.” Van achteruit de zaal klonk het geluid van een raam, dat dichtgetrokken werd. Niemand keek om. Ook ik niet. „Jullie strijden, …en wij strijden.” Even was het stil. „Wij winnen.” Vanuit ergens in de gemeente klonk het helder: „Christus heeft overwonnen.” Tot mijn schaamte was ik het niet, die dat zei. „ZWIJG!” barstte de gewapende man uit. „IK BEN AAN HET WOORD!” Hij nam een stilte om zich weer te kunnen concentreren. „Bereid je voor om te sterven. Want dat is, wat er zal gaan gebeuren als je onverstandig genoeg bent om daarvoor te kiezen! Nu dan, iedereen gaat aan die kant staan!” Hij wees naar de zijwand met de dikke matrassen. Zwijgend deed men, wat er van hen verlangd werd. De man keek langs de rij die zich gevormd had. „Jij!” Hij liep naar haar toe en zette de geluidsdemper van zijn uzi op haar voorhoofd. Vanuit mijn ooghoeken kon ik het zien. Ze knipperde even met haar ogen maar bleef hem strak aankijken langs de loop van het wapen. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl hij haar opdroeg te ontkennen dat Jezus haar Heer was. Ze kon het niet helpen te slikken voor ze antwoordde: „Dat kan ik niet. Jezus is mijn Heer.” Hij brieste: „Je bent gek! Hoe kun je Hem nou dienen als je dood bent?” „Jezus heeft Zijn leven voor mij gegeven,” hield ze moedig vol. „Amen,” klonk het uit verschillende monden. Mijn „Amen” klonk geloof ik niet zo heel erg enthousiast.... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||