 |
| ||||
|
Wanneer het laatste refrein van ‘Welk een Vriend is onze Jezus’ is uitgezongen, gaat Maartje er eens goed voor zitten. Ze hebben deze zondag dominee Van Lingen als gastpredikant in de kerk. Maartje is eigenlijk een beetje een fan van hem. Hij kan zo mooi preken! Hij spreekt tot het hart en heeft bij haar menigmaal raak geschoten. Eigenlijk een beetje geërgerd neemt ze de rol pepermuntjes van haar buurvrouw in ontvangst, maar merkt dat ze er toch eentje uitpakt en in haar mond stopt. „Gemeente!” klinkt de zware stem van de predikant uit de luidsprekers. Niet dat hij de geluidsversterking nodig heeft: zijn bulderende stem kan met gemak een twee keer zo grote kerk overbruggen. Grinnikend bedenkt Maartje dat er ook wel een paar mannen met zo’n stem zullen hebben meegelopen in de befaamde zevendaagse veldtocht rondom Jericho. De preek gaat over 1 Samuël 21, vers 1 tot en met 14. Daarin wordt verteld over koning David die, om verder bloedvergieten te voorkomen, de Gibeonieten toestaat om zeven kinderen van de voormalige koning Saul te doden. Rispa, een voormalig bijvrouw van Saul en de moeder van twee van die kinderen, beschermde vervolgens de lichamen van haar kinderen gedurende een aanzienlijke periode tegen aaseters. De preek gaat over de liefde van een moeder voor haar kinderen, zelfs als zij hen al kwijt is. Ook dit keer spreekt de Vriend dóór Van Lingen tot het gebroken hart van de eenzame, onopvallende moeder die onder zijn gehoor zit. Dikke tranen rollen over Maartjes wangen terwijl ze naar de woorden van de predikant luistert. „Rispa hield van haar kinderen. Ze werd verscheurd van verdriet toen haar schatten van haar werden weggenomen. Toch gaf ze hen niet op ondanks het dramatische feit dat ze niets meer voor hen kon doen. Haar ijver voor de bescherming van hun lichamen was een liefdevolle wanhoopsdaad. God wil een Vader zijn voor ons mensen. Een Vader, Die dezelfde instelling heeft als Rispa. Hij laat zijn kinderen nooit los. Maar bij Hem is het wél liefde maar zéker géén wanhoop! Hij weet wat Hij doet en Zijn macht is onbegrensd. Zelfs al hebben de mensen ervoor gekozen om van Hem weg te vluchten, Hij slaat nog altijd veel van de rovers bij hen weg. Ja, zelfs als wij mensen niets van Hem willen weten, is Zijn liefde voor ons groter dan de liefde die deze moeder voor haar kinderen had. Hij houdt van Zijn kinderen op een manier, die voor ons onbegrijpelijk is. Wij gebruiken de term ‘liefde’, maar daarmee doen we Hem enorm tekort. Er bestaat gewoon geen woord voor de relatie die God wil hebben met zijn kroost.” De rest van de preek kabbelt langs Maartje op zonder binnen te dringen. Ze ziet een gezicht voor zich: het gezicht van haar zoon. Ze weet, ze voelt dat zij hem niet kan bereiken in zijn verdriet. Ze kan zich zó goed het verdriet van die vrouw die al lang geleden gestorven is voorstellen. Toch is de situatie anders. Ook al voelt het soms zo, Harry is niet dood. Toch heeft ze al lange tijd niets meer van hem gehoord. Geen teken van leven, niets. Opeens voelt ze een aanwezigheid die Zich diep binnenin haar geest beweegt. Woorden vormen zich in haar hart. Ze houdt haar adem in terwijl het korte zinnetje zich voor haar ontvouwt: „Wat was de taak die Rispa op zich nam?” Ze denkt na. Wat moet ze hiermee? Stil fluistert ze: „Wat wilt U me zeggen?” Zodra het korte gebed over haar lippen is krijgt ze het antwoord. Ze ziet het egoïsme van de gebeden die ze al een jaar lang voor de hoogste Troon brengt en fluistert: „Vergeef me. Rispa verjoeg de wilde dieren… Wat wilt u dat ik doen zal, Vader?” Stilte in haar hart. Het enige wat haar zintuigen binnendringt is de stem van Van Lingen. Hij is middenin een zin die Hij uit de grote kanselbijbel voorleest: „…Hij geeft dan ook des te grotere genade. Daarom heet het: God weerstaat de hoogmoedigen, maar de nederigen geeft Hij genade. Onderwerpt u dus aan God, maar biedt weerstand aan de duivel, en hij zal van u vluchten. Nadert tot God, en Hij zal tot u naderen. Reinigt uw handen, zondaars, en zuivert uw harten, gij, die innerlijk verdeeld zijt.” Van Lingen kijkt op en wacht tot het ruisen van bijbelpapier afgenomen is en iedereen in de kerkzaal zijn blik beantwoordt. „Tot zover deze schriftlezing.” Maartje glimlacht door haar tranen heen en knikt: „Dank U wel, hoor!” Ze schrikt op als ze een fluisterende mannenstem naast zich hoort, die vraagt: „Waarvoor?” Ze schiet bijna in de lach als ze de ietwat dommige blik op het vragende gezicht van de man naast haar ziet. Ze doet maar geen poging om het uit te leggen maar vist een half rolletje pepermunt uit haar tasje en biedt de verbouwereerd kijkende broeder er eentje aan. „Dank u wel,” mompelt die. „Waarvoor?” grijnst Maartje, waarna ze haar aandacht gnuivend op de predikant richt. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
