 |
| ||||
|
‘Begrijp je het dan niet?’ vroeg Mike Matthews aan Joan Livingston, ‘het is over tussen ons, privé en zakelijk. Ik wil niks meer met je te maken hebben.’ Na deze woorden liep hij hun kantoor uit. Joan bleef alleen achter en dacht aan hoe het ooit begon, toen ze nog gelukkig waren. Het was twee jaar geleden begonnen toen zij aan elkaar werden voorgesteld. Ze waren allebei nog er jong. Hij was 21 jaar en zij was 24 jaar oud. Mike was een bijzonder intel-ligente jongen en dat was waarom ze hem hadden aangenomen bij de FBI. Ze zouden partners worden bij het FBI-kantoor in San Francisco, in Amerika. Ze waren een goed team, konden goed met elkaar op schieten en deden goed werk voor de FBI. Ze waren het beste team van het kantoor in San Francisco. In de twee jaar die ze samen werkten werden ze verliefd. Ze hadden al plannen gemaakt om te gaan trouwen, maar toen kwam die zaak. Hun laatste zaak samen, ze wisten op het moment dat ze eraan begonnen nog niet dat deze zaak het einde van hun relatie zou zijn. Die zaak kwam een jaar geleden en ze hadden hem een week geleden afgerond. Joan werd gevraagd of zij die zaak voor haar rekening wilde nemen. Dat was al raar, want Joan en Mike werkten altijd samen. Ze moest er voor naar Europa, naar Nederland. Een koud kikker landje. Ze had er wel eens van gehoord, maar niet veel. Nou bleek daar iets mysterieuze aan de hand te zijn. In een klein stadje dat Ommen heette. Een meisje van 20 jaar oud, werd vermist. Ze heette Martine van Dijk, ze was op weg naar de stad, want ze was die middag vrij. Dat had Joan opgemaakt uit de gesprekken met Martine’s vriendinnen. Martine zat in een grotere plaats, Zwolle, op school. Ze was samen met een jongen van eenentwintig jaar oud naar de stad gegaan. Die jongen heette Peter Lucassen. Hij was ook spoorloos, daardoor dacht Joan dat hij Martine misschien had ontvoerd. Er werden verwoede pogingen gedaan om die twee te vinden, maar alles mislukte. Joan bleef in de omgeving van Zwolle, Hardenberg en Ommen om naar gegevens van Martine en Peter te zoeken. Ze kwam erachter dat Martine wel wat zag in Peter en nog een andere jongen, maar met Peter was het meer zoiets als broer en zus. Die andere jongen, waar Martine wel verliefd op was, bleek Mike Manson te heten. Hij had bij haar op de middelbare school gezeten, in Hardenberg. Ze begon een speurtocht naar Mike Manson, maar ook dat liep ook op bijna niets uit. Sommige leerlingen van de school konden hem nog wel herinneren. Maar het was een beetje vaag. Ze kwam er achter dat hij een paar jaar geleden uit Hardenberg en uit Nederland vertrokken was, naar een onbekende bestemming. Niemand wist waar hij was. Sommige leerlingen hadden een scherp vermoeden dat Martine naar Mike op zoek is gegaan. Want ze was wel erg weg van Mike, zo vertelde een goede vriendin van haar. Dat meisje wou verder eigenlijk niet veel vertellen, want dat vond ze niet leuk tegenover Martine, als al haar geheimen openbaar werden. Maar dat meisje wist ook wel dat Joan de informatie nodig had om Martine te kunnen opsporen. Dus vertelde ze Joan wat ze nodig had. Ook zei het meisje dat ze niet ongerust was om Martine, want ze vertrouwde haar wel. Joan wist niet wat ze van de hele zaak moest denken. Maar ze ging verder met zoeken. De reden waarom Joan, dus de FBI, erbij werd geroepen was erg onduidelijk voor Joan. Het ging toch gewoon om een vermissing, dat kon de plaatselijke politie toch ook wel oplossen. Maar er was waarschijnlijk nog iets vreemds aan de hand met de vermissing. Er bestond een hele grote kans dat de zaak, in verbinding stond met Australië. Het hoofdbureau van de FBI in Australië had ontdekt dat Martine een gesprek met Mike had gehad, voordat hij wegging. Hij had iets ontdekt en daarom moest hij naar Australië. Martine had gevraagd wat hij dan had ontdekt, maar dat wilde hij niet zeggen. Dat was twee jaar geleden. Toen Joan dat gehoord had, ging ze naar vriendinnen van Martine en vroeg hen of zij daar iets vanaf wisten. Maar dat bleek niet het geval. Totdat een vriend van Mike bij Joan kwam. Hij had gehoord dat ze iemand zocht die dat gesprek had gezien of gehoord. Die jongen die naar Joan toe kwam, had het gesprek niet gehoord. Maar hij wist wel iemand die het gesprek gehoord kon hebben, want hij had iemand dichtbij zien staan. Toen Joan op zoek ging naar die persoon, bleek dat die ook verdwenen was. Dus toen had ze er nog iemand bij om op te zoeken. Maar dat hoefde al niet meer, want een week later werd het lijk gevonden. Joan dacht dat ze maar naar Australië moest gaan en dat ze daar meer kon ontdekken. Tot er iemand naar haar opbelde. Het bleek een bang meisje te zijn, die zei dat ze gehoord had dat Martine naar Peter toe ging om aan hem te vragen of hij wist wat Mike had ontdekt. Hij zei dat hij dat niet kon zeggen, want het was een link zaakje. Het had waarschijnlijk iets met de maffia te maken. Het meisje was zo bang om vermoord te worden dat ze ondergedoken was. Toen een week later het lijk van Peter gevonden werd, was ze nog banger, maar ze moest het aan iemand kwijt dus had ze Joan opgebeld. De volgende dag was er weer iemand vermoord, het bleek het meisje te zijn dat Joan gebeld had. Ze was vermoord. Op dezelfde wijze als Peter en die andere jongen. Allemaal waren ze vermoord door een kogel door hun voorhoofd, precies tussen hun ogen. Joan wist dat ze op moest schieten met de zaak. Joan dacht dat Martine het blijkbaar eerder wist dan de politie dat Peter vermoord was en dat Martine daarom verdwenen was. Ze was blijkbaar naar Australië om Mike op te zoeken. Daarom ging Joan ook maar naar Australië toe, maar voordat ze dat deed nam ze contact op met iemand van de FBI in San Francisco. De man met wie ze contact opnam was niemand minder dan haar toekomstige echtgenoot. Ze vertelde in het kort het hele verhaal dat zich in Nederland had afgespeeld. Toen ze was uitgepraat, bleef het stil aan de andere kant. Joan had toch echt wel een opmerking van Mike verwacht, hij had altijd zijn mening al klaar en zei die dan ook direct. Maar in dit geval bleef het stil. ‘Wat is er aan de hand Mike?’ vroeg ze verbaasd. ‘Er is niks Joan,’ kwam het antwoord van Mike, ‘ik vind alleen dat het wel erg gevaarlijk wordt.’ ‘Je denkt toch niet dat ik het niet aan kan, of dat ik het niet gewend ben?’ vroeg Joan een beetje verontwaardigd, ‘ik ben wel meer gewend en ik kan goed op mezelf passen. Trouwens, ik heb een vraag aan je. Heb jij iets gehoord over de maffia in Australië, is er nog iets bijzonders gebeurd waar de maffia bij betrokken is?’ ‘Niet dat ik weet,’ was het antwoord, ‘nee, ik heb niks bijzonders gehoord. Maar je gaat du naar Australië misschien is het verstandiger dat ik ook naar Australië ga. Dan kunnen we de zaak samen oplossen en kan ik te gelijk een oogje op je houden. Wat is de naam van die jongen en dat meisje?’ ‘Mike Manson en Martine van Dijk,’ antwoordde Joan. Het was stil aan de andere kant van de telefoon. Joan dacht al dat Mike had opgehangen. Toen kwam zijn stem toch: ‘Ik vlieg gelijk van hieruit naar Australië, ja? Waar spreken we precies af?’ Joan wist eerst niks te zeggen. Dit antwoord had ze dus niet verwacht. Maar ze zei gewoon rustig: ‘Ik denk dat het, het beste is als we gewoon op het hoofdbureau van de FBI afspreken.’ ‘Ik heb in Sydney een appartement, dan spreken we daar af, ja?’ was de reactie van Mike. Joan wist nou helemaal niet meer wat ze moest denken van het rare gedrag van Mike, waarom wilde hij niet dat ze elkaar ontmoetten op het hoofdbureau? Maar ze stemde gewoon in en legde de telefoon neer, nadat Mike haar het adres had gegeven van zijn appartement. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
