 |
| ||||
|
“Hallo ma! Zeg, ik heb even een vraagje: Mag ik Luuk even bij je afgeven?” vroeg Thomas zijn moeder over de telefoon. “Waarom dat dan?” wilde oma Brescher weten. “Andréas is weer eens te wild aan het spelen geweest…,” verzuchtte Thomas. “Och grutties, wat hed hij nóu weer uutvret`n?” “Hij is op het klimrek geklommen en wilde een pasgeleerd kunstje laten zien, máár dat is een beetje mislukt… Hij is er vanaf gevallen en heeft zijn pols gebroken.” “Ohohoh, het is toch ook ècht een wildebrassie,” zei oma Brescher hoofdschuddend. “Moar is goad, bring hum moar hierhinne. Karlijn en heur vriendinnechie Nina benn`n d`r ook dit weekend, dus dan isse niet allennig en ken hij lekker met de meiden speul`n. Moar woar lotst Edwin dan?” “Edwin is bij de buren, lekker aan het spelen en die kan daar blijven. Dat heeft Edith net gevraagd en dat was geen probleem. Maar Luuk is nog een beetje te jong om met die al wat oudere jongens te spelen, en we willen hem liever niet meeslepen naar het ziekenhuis. Niet na het succesverhaal van de vorige keer, dat we hem zo ineens kwijt waren en meneer doodleuk naar een operatie stond te kijken.” “Nou, dan zie ik joe zo wel verschien`n.” “Wordt dat dan echt niet te druk voor je, ma?” “Nee jong, dat giet echt wel. Breng hum moar.” “Dank je wel! Zie je ons zo verschijnen!” “Is goad jong, tot zo!” Oma Brescher legde de hoorn op het toestel en glimlachte naar het nieuwsgierig vragende koppie dat zojuist voorzichtig tevoorschijn gekomen was. “Wie was dat, oma?” vroeg Karlijn. “Papa en mama?” “Oom Thomas. Ze komen Luuk zo eempies brengen, want ze moaten mit Andréas noar het ziekenhuus. Die hed zien arm weer eens broken…” “Tsjonge…,” zei Nina, die achter Karlijn in de deuropening verschenen was. “Oh, dat doet hij wel vaker hoor. Die is echt zó wild af en toe, en ja dan krijg je dat hè,” zei Karlijn alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Vorige keer dat hij bij ons was, moesten we een vishaakje uit z`n vinger zien te krijgen… en hij heeft z`n arm volgens mij al wel een keer of drie gebroken of zo.” “Nou, lijkt me niet erg leuk voor hem.” “Nee, moar als het gips d`r ienmoal omme zit dan dut het ook niet meer zo zeere,” zei oma. “Leuk, dat Luukje hierheen komt!” vond Karlijn. “Hoe oud is die eigenlijk?” vroeg Nina. “Volgens mij wordt hij zo vijf, niet waar oma?” “Ja, acht juli is hij joarig. Dus dat duurt niet meer zo hiel lange,” bevestigde oma. “Ga je nog even met ons mee naar buiten, oma?” vroeg Karlijn. “Ja, is goad,” zei oma. Ze stond op en liep met de beide meiden mee naar buiten. “Gaat u hier maar zitten, oma,” zei Nina tegen mevrouw Brescher, en ze klopte met vlakke hand op de zitting van een tuinstoel, die daar een paar minuten eerder vakkundig door de beide dames neergezet was. “Wat benn`n ie van plan?” vroeg oma, die meteen doorhad dat Karlijn en Nina een plannetje aan het uitvoeren waren. “Nû-hûks,” zei Karlijn met haar onschuldigste gezichtsuitdrukking. “Blijft u maar lekker even daar zitten,” zei Nina glimlachend. En weg waren de beide meiden. “Karlijn, Nina, wor blieffie?” riep oma Brescher toen het haar iets te lang duurde. “We komen eraan, oma!” riep Karlijn terug. “Hebben we alles?” vroeg Nina. “Ja, volgens mij wel…” zei Karlijn. Inwendig moest ze even zuchten om toch weer opnieuw moed te verzamelen om iets te vragen aan haar vriendinnetje. De hele ochtend bij het voorbereiden van hun plannetje had ze steeds al dingen moeten vragen aan Nina, omdat ze gemerkt had dat ze niet genoeg kracht in haar armen en benen had om de simpelste dingen te verslepen, en ze vond zichzelf, ondanks dat ze wist dat Nina het met plezier voor haar deed en het háár helemaal geen moeite kostte, maar een verschrikkelijke zeur. Nadat deze gedachten kort aan haar voorbijgegaan waren, vroeg ze: “Nien wil jij het dienblad misschien dragen? Ik ben bang dat die anders op de stoep beland in plaats van dat `ie veilig op het tafeltje te staan komt.” Nina zei niets, maar pakte het dienblad van het aanrecht af en gaf Karlijn een lieve glimlach. “Dank je, Nien,” zei Karlijn met dankbare glimlach. “No problemo,” was het korte antwoord. “Kom, gaan we nu oma verrassen!” “Jep, en ìk neem deze mee, dat gaat tenminste wèl lukken, hihi,” zei Karlijn en ze pakte de rol volkorenbiscuitjes op. En ook hier zei Nina niets op, maar schonk Karlijn weer heel even een lieve, begripvolle glimlach die meer dan duizend woorden zei. “Hé, maar dàt ziet er gezellig uit, hier!” zei Thomas toen hij met Luuk de achtertuin in gelopen kwam en oma Brescher met Karlijn en Nina middenin het theekransje aantrof. “Verrassing van de dameties, als dank veur het logeerpartijtie,” glunderde oma. En de kleine Luuk klom op haar schoot en liet zich even heerlijk knuffelen door oma. “Nou, dat hebben jullie leuk gedaan, meiden!” complimenteerde oom Thomas Karlijn en Nina, met knipoog. “Jammer dat ik niet langer kan blijven, nu. Maar ik zal toch ècht even met Andréas naar het ziekenhuis door moeten rijden.” “Je mag straks ook wel even terugkomen, hoor. Dan maken Nina en ik wel weer wat voor tante Edith en jou. Toch, Nien?” “Ja hoor, vind ik leuk!” “Bedankt ma! En tot zo, dan!” En weg was Thomas. “Andréas moest net héél hard huilen, oma,” fluisterde Luuk stiekem tegen oma. “Ja, dat wil oma wel leuv`n jong. Zal ook best piene doan, denkst niet,” fluisterde oma terug. “Wilst ook een beetie drinken?” “Ja, ranja,” zei Luuk, die nog steeds op fluisterstand stond. “Woarom fluuster`n wie?” “Kweenie,” giebelde Luuk. “Kweenie?” zei oma en ze kietelde Luuk in z`n zij. “Hahaha, nee, niet doen, oma, niet doen!” Oma drukte haar kleine ventje nog eens stijf tegen zich aan en drukte een kus bovenop z`n hoofdje. “Kom, zullen we eens eempies een beetie drinken veur die goan hoal`n.” “Dameties, wie benn`n zo terugge. Blief moar eempies hier lekker int zunnechie zitt`n.” Oma Brescher pakte Luuk bij de hand en samen liepen ze het huis in. “Welkse smoak ranja wilst, Luuk?” vroeg oma, maar de kleine Luuk was al weer op speurtocht door oma`s huis… Opeens was daar het geluid van brekend glas: “RINKELDEKINKEL!” “Moar wat was dàt nou? Ik schrik mie rut!” riep oma, terwijl ze zich in de richting van het geluid snelde. Stilletjes kwam er een klein jongetje onder het bijzettafeltje gekropen met een sip gezichtje. “Sorry, ik zal de vaas niet nog een keer breken, oma,” zei Luuk met de meest onschuldige uitdrukking op zijn gezichtje die oma Brescher ooit gezien had. Teder legde ze haar hand op zijn kleine bolletje, probeerde een glimlach, die veroorzaakt werd door de zojuist door de kleine jongen uitgesproken zin, te onderdrukken en zei liefdevol: “Ie bent ook alles aant brek`n vandoage, dien broertje sien arm, doe m`n voase…, nou ja, beter mien voase dan dien arm zullen we moar denk`n dan. Help oma moar eempies met opruumen. De motblik en veger ligg`n achter, hoal die moar eempies veur oma op.” “Ja, oma,” zei Luuk bedeesd, en hij liep op z`n kleine, mollige beentjes zo snel hij kon naar de bijkeuken om daar stoffer en blik te halen om oma te helpen de scherven bij elkaar te rapen. “Veurzichtig, oma zal de kleine stukkies wel pakken, anders snetst die ook nog,” zei oma, terwijl ze het mollige handje van Luuk, dat net boven de glasscherven hing, stevig vastpakte. Luuk keek oma vragend aan, met oogjes en lipjes die op huilen stonden. “Nou niet goan grien`n, hè. Dat is nergens goad veur. `t Is toch al beurd.” “Hmhm.” Luuk slikte de brok in z`n keel weg. “Nou, loat oma nou moar eempies het argste spul biemekoar zuiken en goa doe eempies aan de kaante stoan.” Oma gebaarde Luuk aan de kant te gaan, maar op dat moment ging de deurbel… |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
Nina.
