 |
| ||||
|
„Hier is het,” wees Tirashya een deels verkalkte, oude koraalkolom aan, die aan de oostelijke kant van de paleistuin stond en zo te zien nog steeds woonplaats bood aan verscheidene kleurrijke levensvormen. „En dit is de opening…” Silvaeo fronste, evenals generaal Korfos, bij het zien van de nauwe doorgang. De generaal zei: „Dat wordt hakken! Daar passen wij als volwassenen nooit doorheen!” „Nee! Niet stukmaken!” protesteerde Tirashya geschrokken. „Als je je op je zij draait past het bèst en die piraten hebben het toch óók voor elkaar gekregen?” Silvaeo glimlachte eens en ging daarop in met: „Daar hebben wij niet van terug, dochtertje! We zullen het dan maar eens gaan proberen! Generaal, u éérst, of…” — olijk vragend keek hij Tirashya aan — „…wil de jongste prinses ons een rondleiding geven door háár domein?” Tirashya gaf hem een dankbaar knikje en antwoordde: „Dat wil ik wel, hoor.” Ze voegde direct de daad bij het woord door met samengetrokken schouderplaten en de voor haar routinematige schroefdraai het gat in te duiken. Twee tellen later klonk haar stem gedempt vanuit de zwarte opening die nu een roze gloed weergaf: „Lukt dat, Pappa!? Het is hier binnen ruimer, hoor!” „Piraten zijn zo te zien minder gespierd dan wij,” bromde generaal Korfos, waarop de koning hem goedmoedig aankeek en aanvulde: „…zoals wij reeds hebben kunnen vaststellen bij personen als Hagiysh en Nirot. Maar het zal ons vàst lukken, zònder onszelf of deze koraalrots te beschadigen…” „Ik hóóp het, Sire,” gaf Korfos aan. „Ik wil het wel proberen,” kondigde Eliyna aan, waarop ze een perfecte imitatie van Tirashya’s manoeuvre uitvoerde en evenals haar zusje zonder de onregelmatige randen van de opening zelfs maar te raken naar binnen gleed. Nu werd het eenvoudige interieur van de schacht meerkleurig beschenen. „Uw beurt, generaal,” zei Silvaeo glimlachend. Korfos keek hem met een lichte twinkeling in zijn ogen aan, waarop hij een diepe teug water nam en die weer zo ver mogelijk naar buiten stuwde om zich zo smal mogelijk te maken. Toen dook ook hij voorover. Meteen zat hij klem, maar dat loste hij heel snel op door zich achteruit terug te trekken en met zijn armen voor zich uit gestrekt opnieuw een poging te wagen. Nu paste hij door de nauwe toegang, al schuurde hij nog steeds met zijn schouders langs het koraal. „In dat geval is het voor de rest van ons niet zo’n probleem,” stelde Silvaeo tevreden vast. Niet veel later kwam Silvaeo’s gezelschap uit de hoge, smalle opening onderaan de schacht direct in de gang terecht: Tirashya, Eliyna, generaal Korfos, hij zelf en de verdere lijfwachten min één, die in de koraaltuin op Rehinor wachtte. „Dus dit is de gang waarin Docon de gevangenen in veiligheid bracht,” zei Silvaeo, die van dat geschiedkundige detail toch wel onder de indruk leek te zijn. „Vreemde ingang van een schacht,” observeerde Korfos met een onderzoekende blik op de verticale, rechthoekige doorgang. „Het lijkt wel een kast,” associeerde Eliyna. „Kijk: hier zouden scharnieren gezeten kunnen hebben!” Korfos liet zijn vingers door de inkepingen glijden en knikte: „Een voor de hand liggende oplossing voor het verbergen van de schacht: wie zou er in een kast in de gang naar het plafond kijken als er geen ontsnappingspoging vermoed wordt en alle gevangenen netjes in hun cellen zitten?” „En hier kwàm jij graag!?” controleerde Eliyna nu bij Tirashya om te weten te komen of ze haar zusje wel goed begrepen had. Die knikte eenvoudig en antwoordde: „Het was hier altijd zo heerlijk stil!” „Ah, ja…,” deed Eliyna begrijpend. „Daar kan ik me iets bij voorstellen… Helemáál met jouw extra zintuig…!” „Dat is nog niet zo lang,” probeerde Tirashya Eliyna’s begrip te nuanceren. Silvaeo merkte die woorden op en dacht aan het gesprek dat hij eerder met Lidhia over Tirashya gevoerd had. Hij glimlachte toen het jonge meisje onbewust bevestigend verderging met: „Pas iets meer dan een week ongeveer, denk ik. Ik weet het niet precies. Maar vóórdat ik dat ontdekte was dit gewoon een mooie geheime plek — mijn geheime plekje… Maar het was tòch niet zo geheim als ik dacht…” Ze huiverde bij de spookachtige herinnering aan haar dappere poging haar angst te overwinnen — een poging die op één van de meerdere nachtmurenes was uitgelopen, die ze de afgelopen week onvrijwillig had doorstaan. Eliyna vroeg: „Aan welke kant verschéén Hagiysh dan?” „Dáár,” wees Tirashya naar rechts. „Ik was naar het andere einde van de gang gezwommen. Net nadat ik me had omgedraaid, zag ik zijn lumi ineens verschijnen… De paarse, dan…” „Brrr,” reageerde Eliyna meelevend, waarbij ze haar arm om Tirashya’s rug legde. Haar zusje kroop even tegen haar aan, waarbij Silvaeo goedkeurend toekeek hoe Eliyna Tirashya een kus op haar kruin drukte. „Goed, dan gaan we eerst dáár maar eens een kijkje nemen,” stelde hij voor. „Wil jij ons voorgaan, Tirashya?” Tirashya aarzelde even; schudde toen haar hoofd. Silvaeo haalde zijn hand even over haar schouderlange, zilverblonde haardos en zei vriendelijk: „Dat hoeft ook niet, meisje van me.” De gang bleek nog behoorlijk lang te zijn: pas na enkele minuten bereikten ze het einde. Ook hier was de gang zowel links als rechts voorzien van de vrijwel identieke kerkers. „Zo raar,” vond Eliyna. „Wat bedoel je?” vroeg Silvaeo. „Nou, je zou toch denken dat je een gangenstelsel als dit óók zou voorzien van opslagruimten en zo…,” dacht Eliyna hardop. Silvaeo en generaal Korfos keken elkaar eens aan terwijl de oudste koningsdochter verderging: „En waar hadden die Docon en zijn zoons hun wóónruimten, vraag ik me af? Tot nu toe lees en hoor ik alleen maar over kerkers! En dat is wat ik ook zie, nu ik hier ben! Maar… missen we dan niet iets? Of werden er goederen opgeslagen in kerkers? En woonden de bewakers zèlf óók in kerkers? Dat wordt niet echt duidelijk uit de tekst op dat Tablet van koning Grecadec, als ik het mij goed herinner… Ik kan me het eerste nog wel voorstellen, maar dat de bewáking ermee in zou stemmen om zèlf in kerkers te wonen terwijl de gevangenen alle mogelijke ruimten aan het uithakken zijn…? Dàt vind ik moeilijker te geloven…!” „Tja, daar heb je wel een goed punt,” vond Silvaeo aarzelend. „Maar als ik het mij goed herinner, was Docon niet op de hoogte van het bestaan van de ons bekende oostelijke gang tot het moment dat Halin hem daarvan verwittigde. Ook deze gang was nieuw voor hem. Als er dus woonruimten voor de bewaking zijn, wat inderdaad aannemelijk is gezien Docons min of meer permanente verblijf in het gangenstelsel, zou ik die in de westelijke gang of in één van haar vertakkingen verwachten. Opslagruimten kunnen overal gesitueerd zijn, natuurlijk. Zo verwàcht ik, dat de ruimte die Tirashya daarstraks aan deze kant van de oostelijke gang peilde, een opslagruimte zal blijken te zijn. En ik ben bijzonder benieuwd naar het antwoord op de vraag wat we daar zullen aantreffen — als we een opening kunnen vinden. Tirashya?” „Ja, hier!” klonk de lichte stem van het jongste lid van het gezelschap meteen. Silvaeo draaide zich om en keek: Tirashya zwom met haar gezichtje vlak voor een bijna rond gat in de linkerwand bovenaan het puin-talud aan het einde van de gang en voegde verbaasd aan haar antwoord toe terwijl ze haar vader aankeek: „Dat ik dit nooit éérder gezien heb…” „Je verwàchtte het niet, meisje,” glimlachte Silvaeo. „Vaak zien we niet, wat we niet verwachten.” „Mag ik?” vroeg Tirashya, een twinkeling in haar ogen die aangaf dat ze haar avonturiersdrift weer helemaal teruggevonden had. „Nee,” antwoordde Silvaeo direct en beslist. „Dit lijkt mij meer iets voor generaal Korfos. Generaal? Met getrokken zwaard, graag.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
