 |
| ||||
|
Tegen de tijd dat het roze schijnsel tot haar bewustzijn doorgedrongen was, vroeg Rosa zich af of het een bijwerking kon zijn van het feit dat haar rechteroog was afgeplakt met een dikke oogpleister. Maar nu ze verder wakker werd, kreeg haar linkeroog de mogelijkheid om zich aan de omgeving aan te passen, die niet geheel donker was maar inderdaad roze oplichtte. Alsof haar hoofd gevuld was met zaagsel en stekende houtkrullen, besefte ze dat ze haar kamer in tuurde vanuit haar heerlijk warme bed. Maar wat is dan die gloed!? vroeg ze zich vaag en traag af. Met het vervliegen van die gedachte verdwenen de zachte lijnen en vlakken van haar kamer plotseling in een donker ‘niets’, dat echter niet wist te verhinderen dat ze nu snel ècht wakker werd. Het zaagsel werd weggeblazen door een fris briesje nachtlucht dat door de brede ventilatiekier van haar raam over haar gezichtje streelde. Ze herinnerde zich het nu duidelijk: ze was wakker geworden van een piepgeluidje. Een sms’je? bedacht ze loom. De afbeelding, die haar ‘Ik bid voor je’-kaartjes sierde, prijkte óók als achtergrond van haar telefoonschermpje en zou die roze gloed eenvoudig kunnen verklaren. Op de tast graaide ze voorzichtig naar haar mobieltje, dat ze gewoontegetrouw op haar nachtkastje had liggen — vlak naast het hoofdeinde van haar bed. Haar linkeroog sloot zich een beetje tegen het onverwacht felle licht dat haar toestraalde. Inderdaad: er stond een berichtje in. Amber, zag ze, nadat haar oog haar verteld had dat het tien over half vier was. « Hoi. Slaap je? » Ze glimlachte even; typte en verzond toen: « Ja. En jij ook. =) Wat is er? » Bijna dommelde ze weer in, maar niet ver genoeg om niet opgeschrikt te worden toen het bekende piepje weer klonk en haar kamer weer roze schemerde. Nu was ze er meteen bij. « Vroeg me ff af hoe het met jou ging. Nog veel pijn na vanmiddag? » Rosa glimlachte eens pijnlijk bij de lieve bezordheid van haar hartsvriendin en typte: « Nee, valt wel mee. » — maar vóór ze het verstuurde aarzelde ze even en voegde eraan toe: « Heeft Tim je netjes thuisgebracht? » Ze verzond het berichtje maar twijfelde er direct aan of ze dat wel had moeten vragen. Ze zuchtte onwillekeurig en verstijfde toen een felle pijnscheut haar aan haar gebroken ribben herinnerde. Dit keer was het langer stil voor er antwoord kwam vanuit huize Konings. Maar Rosa was nu ècht wakker… « Ja. Mag ik je een geheim vertellen? » Rosa grijnsde zonder haar emotie tot haar gezicht te laten doordringen, en typte terug: « Jawel, maar dan is ’t geen geheim meer, hè? Maar je weet dat ik mijn mond houd. =) » Ze vroeg zich af wat er nu ging komen al kon ze wel een wending raden, die dit digitale gesprek nu zou nemen. Het duurde even voor het volgende piepje klonk. « Tim heeft gezegd dat hij mij leuk vindt. Anders dan andere meisjes. » Rosa dacht even na. Het feit dat Tim dat tegen Amber gezegd had, verbaasde haar niet echt. Het was haar wel opgevallen hoe die twee vanmiddag op elkaar reageerden — alsof ze meer contact hadden gehad tijdens de afgelopen dagen. Zij vond dat een fijn idee: Amber had wel behoefte aan meer mensen die haar leerden kennen, daar had haar moeder gelijk in. Het had haar echter wèl verbaasd te merken dat Tim op de hoogte was van de levensovertuiging en -stijl van de familie Konings. Dat had haar wel het een en ander duidelijk gemaakt over het zich ontwikkelende contact tussen die twee, al vroeg ze zich af hoe ze ooit op dàt onderwerp waren gekomen. Ze vermoedde dat Amber zich nu lag af te vragen of Tim alleen om die reden — en met dubieuze bedoelingen — in haar geïnteresseerd zou zijn. Amber deelde misschien niet haar geloof, maar wel degelijk haar zelfrespect en zou een oppervlakkige verliefdheid van de kant van welke jongen dan ook niet kunnen waarderen. Maar toen bedacht ze dat ze nog niet wist hoe Amber Tims opmerking interpreteerde en hoe ze erop had gereageerd. Ze zou daar eerst eens naar vragen, zo. En het kon geen kwaad als ze begon met een wat minder gericht berichtje, dus typte ze: « Dat bèn je ook wel, Bambi. Dus daar heeft hij gelijk in. Maar dat is niet geheim, iedereen die jou kent weet dat jij ‘anders’ bent en dat is een compliment, hoor. =) » Al snel had ze antwoord. « Hij stamelde zo lief! En zijn stem sloeg echt over… leek wel alsof hij veel meer bedoelde dan alleen maar een compliment. Zo voelde het wel, iig. En ik vertrouw hem. » « Ok. » typte Rosa, die dat voor kennisgeving aannam en concludeerde dat Amber ook gevoelens voor Tim had, terug. « En wat zei jij toen? » Tot haar verbazing bleef het nu stil. Ze meende al dat Amber weer in slaap gevallen was, al kon ze zich dat maar moeilijk voorstellen bij haar beste maatje. Als die ergens mee bezig was…! Dus stuurde ze: « Bambi? » Nu kwam er wèl antwoord. « Ik heb hem verteld dat Gabriëlle hem leuk vindt. » las ze. „Wàt!?” reageerde ze stomverbaasd, waarop ze direct naar adem hapte van de pijn. Het berichtje was nog langer. Ze las verder: « Maar toen moest ik naar binnen om te eten. Vanaaf belde hij aan tijdens de thee, maar ik mocht niet opendoen… Pa en ma weten niet dat hij het weet, weet je wel. Ik hoorde dat hij dat vanmiddag tegen je zei. » Rosa liet haar hoofd vermoeid terugzinken op haar kussen. Soms snapte ze helemaal níéts van haar hartsvriendin! Ze voelde hoe haar vermoeidheid haar begon te bekruipen en typte nog met moeite een laatste berichtje in: « Ik snapt niet hemaal, Bambi. Morgen praten, ok? Ben zo moe. Truste. =) » Terwijl haar mobieltje die woorden vanuit haar nu krachteloze hand verzond, hervatte haar dekbed het rustige ritme van haar slapende ademhaling. *** EINDE HOOFDSTUK 14 *** |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
