 |
| ||||
|
Weer moest ik slikken, terwijl ik de tijd nam om moed te verzamelen om verder te gaan werd de volgende vraag al gesteld, alsof ze geen geduld hadden. “Wat vind je van je ouders? Denk je dat ze van je houden?” Weer moest ik slikken, zoekend naar woorden om te zeggen wat ik wou vertellen begon in aarzelend. “Vaak heb ik het gevoel,” en na een diepe zucht kwam het hoge woord eruit, “dat ze niet van mij houden.” Ik durfde mijn ouders niet aan te kijken, ik wilde niet zien wat ze dachten, zonder dat was het al moeilijk genoeg om te zeggen wat ik voelde. Dat deed ik normaal nooit. Ondertussen ging de orthopedagoog verder en keek mijn ouders vragend aan. “Wat vindt u hiervan, dat Rosemarijn dit zomaar zegt? Wat doet dit met u?” Voorzichtig durfde ik weer naar mijn ouders te kijken. Ik zag dat zij het er, gelukkig, ook moeilijk mee hadden. Mijn moeder antwoordde als eerste, “we houden echt wel van Rosemarijn, maar we hebben soms het gevoel dat we tegen een muur oplopen, ze is zo gesloten.” Ik had opdat moment niet kunnen bedenken dat ik die woorden me later nog zou kunnen herinneren. Precies wat ik verwacht had wat zou gaan gebeuren gebeurde. Want, zoals gewoonlijk gebeurde, werd de fout naar mij toe geschoven. Rosemarijn is zo gesloten, wij doen niets fout, het is allemaal haar fout. Ik voelde langzaam een brok in mijn keel komen, van teleurstelling en van woede, en voordat ik het wist liepen de eerste tranen omlaag in hun eenzame weg naar beneden. Haastig veegde ik ze weg met de mouw van mij vest. In mijn ooghoeken zag ik mijn moeder alweer geërgerd kijken. Ik trok me er niets van aan. Nu antwoordde ook mijn vader, “het is net zoals mijn vrouw zegt, natuurlijk houden we wel van haar ze is onze dochter, maar ze lijkt soms zo onbereikbaar. En dat doet ons pijn.” Weer voelde ik de woede in mij oplaaien tegelijkertijd met de teleurstelling. Gaan ze hier een beetje zitten doen alsof er niets aan de hand is, alsof ze zelf niets fout doen. “Rosemarijn kan jij uitleggen waarom je soms het gevoel hebt dat je ouders niet van je houden?” Ook dit was weer een lastige vraag, in mijn geheugen probeerde ik te zoeken naar voorbeelden die mijn gevoel ondersteunde. Stamelend begon ik te praten, ik kon de woorden niet vinden. “Nou het is zo dat, eigenlijk zit het zo, het komt door hoe ze doen. Het lijkt alsof ik altijd alles fout doe. En als ik het dan anders doe is het nog niet goed.” Ik keek hulpzoekend de orthopedagoog aan, ik had het al zo vaak verteld. Maar het lukte me nu echt niet in het bijzijn van mijn ouders. Blijkbaar had hij door wat er gebeurde en nam het voor me over. “Rosemarijn heeft aan mij verteld, dat het door dingen die jullie vooral zeggen, lijkt alsof jullie alleen maar van haar zussen houden en niet van haar.” Nu begonnen ook bij mijn moeder de tranen te lopen. “We houden echt even veel van haar als van de andere meiden.” En zo ging het nog een poosje door. Er werden mij nog verschillende dingen gevraagd over hoe het thuis was. En ik moest alles vertellen in het bijzijn van mijn ouders. Nog nooit had ik zo’n moeilijk gesprek gevoerd. Na veertig minuten was ik gesloopt, ik kon niet meer. Ik kon niet nog meer aan mijn ouders vertellen, elke zin leek diep in mijn ziel te snijden. Gelukkig werd er op dat moment op een ander onderwerp overgestapt. “Ik denk dat het tijd wordt om op het volgende onderwerp over te stappen." |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
