 |
| ||||
|
Jared voelt de woede in zich tot bedaren komen. Hij heeft zichzelf kunnen beheersen en hij zal daar ook zijn best voor blijven doen. Weliswaar zal Haelle altijd van hem blijven houden nu ze met elkaar zijn ingeprent maar het zou ook fijn zijn als hij niet een hele horde met boze elfen voor de rest van zijn leven ontwijken moest. Jared zinkt neer op de zachte stoel. De rietenstoel kraakt een beetje onder zijn gewicht en door de dikke kussens heen voelt hij toch nog het harde riet. Dan ziet hij Haelle weer voor zich. Dansend, bijna zwevend. Haar haren werden van alle kanten door de wind aangevallen en toch trok ze zich er niets van aan, ook al danste de haren voor haar gezichtsveld. Het beeld word echter ruw verstoord door het beeld van de lijkbleke en, voor een elf althans, verhitte lichaam. Jared was van nature al erg warm en hij droeg zijn kleren ook enkel om het fatsoen maar hij had ze niet nodig of het nu winter was of niet. Zijn moeder vertelde hem vroeger altijd dat iedereen een ingebouwd kacheltje had en dat die van hem gewoon permanent te heet stond. Gemiddeld was hij altijd ergens rond de 40 graden. Dat was dan ook de reden dat hij naar geen andere dokter mocht gaan ook al was hij nog zo ziek zijn moeder kon hem wel beter maken. Ze was arts, een goede ook, maar toch vond hij dat niet leuk. Het betekende dat hij in zijn leven eigenlijk van zijn moeder afhankelijk was. Toen was zijn vader terug gekomen en zijn moeder uit zijn leven verdwenen.Daar was hij in eerste instantie blij omgeweest omdat haar aandacht en aanwezigheid hem steeds vaker begon te benauwen maar later, vanaf dat zijn vader aan de deur stond begon de pijn en werd steeds mee. Zelfs zijn vader wist niet dat hij niet echt blij meer was met de verdwijning van zijn moeder. Hij heeft zijn moeder, na de verdwijning, nooit meer gezien. De laatste keer was een drama. Ze waren aan het winkelen geslagen omdat Jared nodig nieuwe kleren nodig had. Hij zat in de groeispurt dus zijn kleren werden al snel te klein. Hij had er totaal geen zin in gehad en hij had ze ook niet nodig om warm te blijven dus vond hij het allemaal onzin. Uiteindelijk was hij mee gegaan omdat zijn moeder dat wou en zeker niet omdat hij dat zelf wou. Toen was hij boos geworden in de winkel en had hij de pijn opvoelen komen en zijn voelen handen trillen, zo boos was hij om zoiets simpels als een broek die hij niet mooi vond geworden. Hij was door zijn moeder onmiddellijk het kleedhokje ingeduwd en ze had hem rustige en kalmerende woorden toegesproken. Dat was de druppel geworden die de emmer deed overlopen. Hoe kon ze zo kalm blijven na die ruzie? Had ze dan helemaal geen gevoelens, deed niets haar dan wat? Hij was weliswaar niet Veranderd maar hij was gigantisch boos geworden. Zijn moeder had gehuild en was weggelopen. Toen een paar avonden later de bel was gegaan stond in plaats van zijn moeder, die hij na het incident niet meer gezien had, zijn vader verschenen met de boodschap dat hij nu voor hem zorgen zou. Dat was het begin geworden van een bijzondere en leerzame tijd. Toen hij die avond echter, zoals hij elke avond deed, de televisie aanzette om het nieuws te bekijken werd hij ongenadig hard met zijn neus op de feiten gedrukt. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
