 |
| ||||
|
In de chaotische momenten die volgden op het nogmaals herhalen van het experiment, zodat de nieuwkomers de vreemde lichttekst ook konden zien, raakte Gabriëlle even de draad kwijt. Lersac was vooral gebiologeerd door de vraag hoe het mogelijk was dat de tekst exclusief op Lidhia’s stem reageerde en zich slechts dàn liet zien wanneer zij vanuit de metalen klapstoel sprak. Dat laatstgenoemde voorwerp lag overigens óók binnen de interesse van de jonge wetenschapper. Malin en prinses Eliyna hadden vooral oor voor de echo’s, waarbij Eliyna een lichte neiging naar de combinatie met de obscure betekenis van de vreemde tekst vertoonde. Kharmon zwom rond om alle oppervlakken van dichtbij te bekijken in een poging vast te stellen uit welke materialen ze bestonden. Vlakbij Lidhia hoorde Gabriëlle de oude taalkundige, heer Ashtroc, intussen tegen de koning zeggen: „Dit is de eerste keer, Majesteit, dat ik het Klassiek Waterlings in de praktijk toegepast zie. Een buitengewoon belangwekkende ontdekking, als ik zo vrij mag zijn! Had ik geweten dat u mij dit zou gaan tonen, dan had ik meer geschriften vanuit het Instituut meegenomen…” „Dus u bent het met de magister eens, dat het hier om het Klassiek Waterlings gaat?” vroeg Silvaeo, die de pauzes nu ook liet varen omdat zijn volledige gehoor op dit moment vlakbij hem zwom en slechts uit een klein deel van de aanwezige waterlingen bestond. „O ja, zéker, Sire,” antwoordde heer Ashtroc. „De hier zojuist getoonde tekens zijn in een stijl weergegeven, die ik nog niet eerder in de relevante literatuur ben tegengekomen, maar de taal zèlf is onmiskenbaar.” „Bent u wellicht ook in staat deze tekst om te zetten naar onze huidige taal?” vroeg de koning nu, zo te horen aangenaam verrast door deze onverwachte mogelijkheid. „Ik zou volgaarne een poging daartoe wagen, Sire,” knikte Ashtroc nu. „Hoewel ik niet durf te beloven dat mijn eerste poging bijzonder accuraat zal blijken te zijn na verdere bestudering. Helaas heb ik de benodigde manuscripten niet bij de hand…” „Magister Toenak heeft een nauwkeurig afschrift van de tekst gemaakt,” vertelde Silvaeo nu. „Die kunt u in het paleis op uw gemak bestuderen met alle literatuur die u daarvoor nodig hebt. Hebt u dat afschrift bij u gestoken, magister?” „Tot mijn niet geringe spijt dien ik op uw vraag te bekennen, Sire, dat het medenemen van het genoemde afschrijfsel op deze wetenschappelijke rondzwemmeling uw hofmagister van geen nuttig voordeel toescheen bij vertrek vanuit het ver boven ons allen gelegen paleis,” vertelde Toenak, terwijl hij zijn eeuwige schrijfgerei tevoorschijn haalde en het aan Ashtroc overhandigde. „Het waren mijn stellige overtuigingen dat wij deze huidige positie met het onverklaarbare raadsel in hoogsteigen personificatie met een bezoek zouden vereren, en dat geen enkele waterling onder onze tijdgenoten de Klassieke gedaante van onze taal machtig is. In dit laatste blijk ik mij deerlijk te hebben misgevat.” Hij keerde zich tot Ashtroc en zei: „Had ik geweten van uw kennis op deze bodem — maar nee, het doet mij groot plezier u juist in dit uur met deze verrassende bron van parate kennis in onze aanwezigheid te weten!” „Dank u, Sire; magister,” knikte Ashtroc hen toe, waarop hij aankondigde en vroeg: „Dan zal ik mij nu aan de beantwoording van het verzoek van Uwe Majesteit wijden. Als de prinses zo vriendelijk zou willen zijn een langgerekte toon te willen produceren en deze aan te houden zodat ik mij op de tekst kan richten?” Gabriëlle schrok op: „Huh? Wat?” — en keek evenals medica Ishtaran bedenkelijk toen Ashtroc zijn verzoek vriendelijk herhaalde. Ze zei timide: „Ik weet niet, of dat gaat lukken…,” maar tot haar opluchting kreeg ze het al snel voor elkaar. De zin lichtte weer op, tegenover haar. Het werd nu stil, afgezien van het lichte geluid van Lidhia’s stem, die ze op één toon hield tot ze niet meer kòn en gauw een diepe teug water nam. Even verzwakte de helderheid van de tekst, maar zodra ze de vlakke toon weer inzette herstelde de lichtstroom zich. Ze ontspande zich een beetje: dit kon ze wel een tijdje volhouden, zo. Ashtroc keek intussen geconcentreerd naar het schijnsel, krabbelde wat op een blaadje yithri en richtte zich toen weer op het lichteffect onder de ring. Na nog een paar aantekeningen te hebben gemaakt, gaf hij met een handgebaar en een beleefd „Dank u, Hoogheid,” aan dat hij genoeg had gezien. Gabriëlle zweeg abrupt, dankbaar dat ze weer even buiten de belangstelling zou mogen zitten. „Wel…,” aarzelde heer Ashtroc, die nog nadenkend op zijn aantekeningen neerkeek. „Een gedééltelijke vertaling althans is wel mogelijk…” Hij mompelde nog wat voor zich uit, terwijl de andere waterlingen in stilte toekeken om hem zijn gang te laten gaan. Hij krabbelde nog wat; kraste iets door om dan iets anders op te schrijven, en hield de pen toen weer stil. Uiteindelijk keek hij op. „Een onvolledige overzetting is het op zijn best,” kondigde de gerimpelde wetenschapper weinig enthousiast aan. „Mijn kennis bestaat ook slechts uit wat ik uit interesse heb opgestoken van een taal die reeds lange tijd geleden in onbruik is geraakt. Maar de mij beschikbare parate kennis leidt mij tot het volgende:” — even liet hij een stilte zinken, om de vertaling van de aankondiging te scheiden. Toen zei hij: „Laat mijn volk, diepgaand hm-hm, vertrouwen en hm-hm en rustig hm-hm.” Hij keek op en voegde er ten overvloede zacht aan toe: „…waarin ik de drie mij helaas onbekende woorden door hm-hm heb vervangen.” Bij het waterlingse applaus dat hij kreeg en dat door ontelbare echo’s vermenigvuldigd werd tot een onzichtbare menigte, keek hij oprecht verbaasd om zich heen. Gabriëlle keek om naar Lidhia’s vader en zag tot haar verbazing zijn onderlip trillen… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
.
