 |
| ||||
|
Oeps…, dàt heeft hij natuurlijk gehoord… bedacht Jack zich Hoe lang zou dit middeltje eigenlijk werken? H`m, deze situatie lijkt toch echt verdacht veel op één van die keiharde dromen die ik de laatste tijd had. Met een ruk draaide Alexander zich om. “Dàt heb ik gehoord, agentje,” zei Alexander nu hoopvol “Waar ben je? Toe, laat je eens zien. Ik weet nu toch dat je er bent.” Alexander liep terug naar de boom en begon een rondje te lopen. Hij was erg op zijn hoede en verwachtte dat Jack elk moment tevoorschijn zou springen. Hè verdraaid. Ik had toch nòg zo`n handige gadget ergens? Wàt deed ook al weer wat? vroeg Jack zich af. Hij had van commissaris Veninga een tijdje geleden verschillende handige gadgets gekregen, voor het geval een undercoveroperatie een vervelende wending aan zou nemen. Zijn horloge was er één van. Maar ja, die had hij zojuist al ingezet. Euhm… m`n schoenen misschien? Was daar iets mee? Langzaam begon het onzichtbaarheidsgas uit te werken. Het zou niet lang meer duren of Alexander zou hem gewoon weer kunnen zien. Hè, had ik nu toch maar leren klimmen. In bomen, touwen, wat dan ook. sloeg Jack zich voor het hoofd. Tijdens zijn training op de politieacademie was hij verschrikkelijk geweest in touwklimmen. Sowieso in het hele klimgebeuren had hij het er bijzonder slecht vanaf gebracht. Dit heeft geen nut. Nu kan ik wel proberen in de boom te klimmen, maar als dit gas uitgewerkt is en die `vis` ziet mij hier halverwege ergens klungelig hangen, dan wordt het er niet beter op voor mij. Jack probeerde zich driftig voor de geest te halen waar hij nog meer foefjes in had zitten. Schoenen? Pen? Heb ik eigenlijk wel een pen op zak? Ûh… broekriem? Schoenen dan maar, dat heeft de meeste kans op succes. Hij trok zijn linker schoen uit en bekeek hem eens goed. Zat hier nou niet een knopje of zo? Jack draaide de schoen rond en zocht naar een aanwijzing. Een vreemd oneffenheidje in het leer, een verdacht scheurtje in de zool. Iets dat ook maar een hint kon zijn naar een eventuele gadget. Ach, nou ja, als ik die niet vind, dan kan ik altijd de schoen nog naar z`n hoofd gooien en hard wegrennen. haalde Jack zijn schouders op. Toen bedacht hij zich dat hij ooit eens ergens gehoord had, dat eekhoorns heel beschermende dieren zijn voor hun jonkies. Zeker als ze nog niet ouder waren dan acht weken… Aangezien ik er nu toch één vasthoud hier..., en deze me nog vrij jong lijkt… Intussen had moeder eekhoorn de hulproep van haar kleintje al gehoord en liet het bruisende blikje cola voor wat het was. Als ik nou eens… Haha, ja, góed idee! vond Jack van zichzelf. “Ah, dáár ben je!” riep Alexander toen het onzichtbaarheidsgas uitgewerkt was en hij Jack iets verderop met zijn ene schoen in z`n hand zag staan. “Kijk en zie, ouwe jongen, kijk en zie, zeg ik altijd maar. Nou, kom maar eens even hier, dan zal ik eens afmaken waar ik aan begonnen ben! “ “Euhm, ja, da`s goed, maar kan je dit misschien even vasthouden?” vroeg Jack terwijl hij rustig naar Alexander toe liep. Nog geen minuut later voelde Jack zich, alsof hij in een domme slapstick terecht gekomen was. Alexander deed namelijk ook nog wat hem gevraagd werd! Hij pakte het kleine diertje van Jack aan. Maar nog voordat Alexander goed en wel doorhad wat er precies gebeurde, sprong de moeder van het jonge diertje al blazend en grommend op hem, en ging flink tekeer. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
