 |
| ||||
|
“Pap, zijn we er al bijna?”, vroeg Karlijn toen ze in de buurt van Gieten waren. “Ja, bijna. Nog een minuut of twintig, denk ik.”, gaf Bertrand antwoord op Karlijns vraag, waarop hij er nog achteraan plakte, “Je bent ook nog niks veranderd hè, sinds je klein was?” Karlijn en Steffie keken elkaar aan en glimlachten allebei na die opmerking van hun vader. “Ik hoop ook, dat we er snel zijn, want ik moet eigenlijk best wel heel nodig naar het toilet.”, gaf Steffie aan. “Nog even,… nog even. Hoe is het trouwens met Soucy?”, wilde Bertrand weten. “Prima, die ligt hier lekker te slapen, niks geen last.”, antwoordde Steffie. “Oh, we zitten al op de Gasselterweg!”, zei een verheugde Karlijn. En een kwartier later, “À-há Noordes 7! We zijn er!! Jippie!” “Heeey wat leuk ja, oma`s kleine guut!”, riep mevrouw Brescher Karlijn toe zo gauw ze haar uit de auto zag stappen. Het uitstappen ging een beetje moeizaam, omdat ze zolang achterin de auto gezeten had, maar daardoor liet Karlijn zich niet tegenhouden. Ze `vloog` op eigen tempo haar oma in de armen en onderging de knuffel maar wat graag. “En doe, kom eens gauw hier, mien wichie.”, was oma`s welkomstreactie voor Steffie, die achter Karlijn aan uit de auto kwam. Karlijn vond het altijd leuk, dat oma voor hen allebei een andere benaming, een ander kooswoordje had. Dat was best speciaal vond ze, en ze hield van haar eigen kooswoordje, al vond ze die van Steffie ook best mooi. Oma Brescher had veel van die speciale woorden en achter bijna alles wat ze zei plakte ze –ie, -chie of –tie. Ook zoiets grappigs. “Hm, ik vind die knuffels zonder stokken en zonder gipsarm toch lekkerder.”, lachte Karlijn naar oma. “Ja, dat wil oma best leuven, kind. Oma ook.”, knipoogde en glimlachte oma naar Karlijn, “Ik viel toch bienao omme net. Kenst ook zo wild doen hè. Mor dat geft niks. Oma is bliede dat je der benne.” “Waar is mama trouwens?”, vroeg Karlijn toen het tot haar doorgedrongen was, dat ze haar moeder nog nergens zag. “Oh, die is eempies naar de winkel. Oma was nog wat vergeten.”, trok mevrouw Brescher haar gezicht in een geheimzinnige uitdrukking, “Ze zal zo wel weer terug zijn.” Oma nam de twee teleurgestelde gezichtjes van haar beide kleindochters één voor één eens in haar goede hand, aaide over hun wang en zei, “Die is ja zo weer terug, geen nood.” “Nou Bertrand, wat bist ja weer drok, jong. Kom geef dien schoonmoeder ook eens een smok.”, zei mevrouw Brescher tegen haar schoonzoon, die alvast maar de auto uit was gaan pakken tijdens het uitgebreide ontvangst van Karlijn en Steffie. Hij wist hoe die dingen gingen en vond dat hij, in de tussentijd, zijn tijd beter nuttig kon besteden dan gewoon toe te kijken. Al was het elke keer nog weer mooi om te zien, de interactie tussen een blijde oma en twee uitgelaten kleindochters. “Ha, ma, hoe giet et?”, en Bertrand omhelsde zijn schoonmoeder voorzichtig, zodat hij haar geen pijn zou doen. “Het kun minder… Hé, hest die ja schoren!”, merkte oma Brescher op. “Ja, speciaal veur joe.” “Hey oma, we hebben nog een cadeautje voor je.”, sloepte Steffie eruit. “Zullen we dan nu maar naar binnen gaan?”, stelde Bertrand voor, “Steffie neem jij je eigen tas even mee, dan neem ik die van Karlijn wel mee naar binnen.” “Is goed!” “Hier Karlijn, voor jou de cadeautjes om te dragen.”, en met deze woorden kreeg Karlijn een plastic zak in haar handen, “Oh en neem jij Soucy ook even mee?” “Ja, even wachten, dan laat ik hem eerst even hier plassen. Hij heeft ook lang in de auto gezeten, hè.”, legde ze onnodig uit, “Nee, Soucy, niet springen!” “Ach, laat dat beesie toch, die is ook bliede dat hij mich zut.” “Oh ja, ik moet ook nodig!”, herinnerde Steffie zich ineens en ze rende naar binnen richting toilet, “Ik berg zo m`n tas wel netjes op, maar ik m…” en weg was ze, verdwenen in het huis op weg naar de toilet. “Rustig aan, ma. Voorzichtig.”, liet Bertrand zijn schoonmoeder voorgaan, “Lukt het zo?” “Ja, jong, giet goed zo. Danke.” “Zullen we even wachten met de cadeautjes tot mama terug is?”, vroeg Bertrand toen ze eindelijk allemaal in de woonkamer zaten. “Ja, tuurlijk”, vonden Steffie en Karlijn. “Beetie drinken dan?”, wilde oma weten, “Koffie veur die, Bertrand?” “Ja, graag, ma. Ie ook?” “Ja, groag. Stiet in de keuken klaar als het goed is. En ie?”, oma keek van Bertrand naar Steffie en Karlijn terwijl ze dit zei. “Doe maar ranja.” “Ja, voor mij ook.”, vond Karlijn. “Met een stukkie sukeloa?”, vroeg oma, die het antwoord zelf wel wist. “Já!!”, riepen de beide meisje tegelijk. “Nou ie weten waar dat ligt, pak joe mor een stukkie uit de kaste.” “Ah, dat doet een mens goed, na zo`n lange rit.”, waardeerde Bertrand zijn kop koffie. “H`m, h`m, lekker.”, was Karlijn blij met haar ranja en stukje chocola. “Ja, dat gaat er wel in hoor. Ik hoop wel dat mama snel weer terug is.”, sprak Steffie haar wens hardop uit. “Ja, ik ook.”, vond Karlijn, “Maar ik zit hier zo ook wel goed hoor, haha.” “Geniet er maar lekker van, snoeperties.”, genoot oma van haar kleinkinderen. Een minuut of tien later kwam het koppie van Soucy, dat hij te rusten had gelegd op zijn voorpoten, omhoog. Hij spitste zijn oren, en besloot uiteindelijk op verkenning te gaan, om te achterhalen waar het geluid dat hij hoorde vandaan kwam. Nog voordat Soucy goed en wel op zijn vier poten stond, kwam Janine vrolijk de achterdeur binnen “Hàlló!! Daar ben ik weer!” “Mamá!”, veerde Karlijn op. “Hey mam!”, riep Steffie vrolijk. Maar het was Soucy die het van beide meiden won met zijn sprint naar Janine toe. “Heeft oma jullie weer verwend. Is het weer zover?”, lachte Janine, terwijl haar beide dochters haar in de armen vlogen en ook Soucy letterlijk stond te springen om aandacht. Knuffels en kussen werden uitgewisseld, en ook Soucy kreeg zijn gevraagde aandacht. “Waar is papa?”, vroeg Janine met aan elke kant een dochter. “Hier is papa.”, lachte Bertrand, terwijl hij zijn vrouw eens een stevige knuffel gaf, “Hoe is het met mijn meisje?” “Goed Bertrand, alles goed mien jong.”, keek Janine liefdevol naar Bertrand, die haar blik beantwoordde. Woorden waren niet nodig, ze begrepen elkaar zo. “Eehm… als jullie uitgekleft zijn, dan kunnen we nu de cadeautjes doen.”, stak Steffie haar tong tegen haar beide ouders uit. “Zeg, jongedame, dat doen we niet hè! Ben ik even weg… kruipen de slechte manieren er zo weer in.”, zei Janine tegen Steffie, terwijl ze een hand op Steffie`s hoofd legde. Steffie pakte de hand van haar moeder vast en leidde haar naar de bank in de voorkamer. “Zo, ga hier maar even zitten, moedertjelief.” “Nou ja, wat nu?”, was Janine verbaasd. “Jij die van oma, ik die van mama?”, vroeg Karlijn fluisterend aan Steffie. “Ja, is goed. Hier, alsjeblieft.” “Kijk eens mam, voor jou!”, straalde Karlijn. “En deze voor jou, oma!”, gaf Steffie haar oma het kleine pakketje. “Nou, nou, nou, wat een verwennerij!”, vond Janine, “Niet dan, ma?” “Ja, zeker mien wicht. Zo mogen ze vaker komen.”, lachte oma. “Oh, een lekker geurtie. Mor die ken oma wel broeken, zo`n lekker roekertie!”, oma`s ogen glommen van blijdschap. Daarom zou je haar alleen al eens verwennen, vond Karlijn. Oma was niet sterk in het onder woorden brengen van haar diepste emoties, maar aan haar houding en mimiek was alles af te lezen, en dat vonden zowel Steffie als Karlijn reden genoeg om oma zo af en toe eens lekker te verwennen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
