Even Wegkruipen Door: Rapunzel Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 3 minuten
“Nou, ik-ik….ik wilde net m`n flesje drinken opendraaien en-en het ging niet…”, was de eerste zin die Karlijn na een aantal pogingen enigszins fatsoenlijk kon uitbrengen. “Meisje, dat zal vast komen van het onderzoek van vanmorgen.”, was Bertrands logische conclusie. “Nee, pap, zo erg was dat onderzoek toch niet? Ze hebben gewoon een paar hele kleine elektrodes in de spieren van m`n onderbenen en onderarmen geprikt om de werking van m`n spieren en zenuwen te onderzoeken. Viel me alles mee, hoor. Het was soms wel een beetje vervelend, maar echt pijnlijk… nee.”, vervolgde Karlijn nu, ondanks haar betraande gezichtje, nuchter en opgelucht dat ze toch even met haar vader kon praten, “Bovendien heb ik het de laatste tijd wel vaker gehad, als ik iets open wilde maken, maakt niet uit wat het was een flesje, een potje, een zakje. Het lijkt wel alsof ik er helemaal de kracht niet voor heb. Het-het lukt me gewoon niet”, bracht Karlijn in en ze zakte weer verdrietig als eerst terug in de bank en kroop dicht tegen Bertrand aan. De wanhoop was bij haar laatste zin weer van haar gezichtje af te lezen. “Mijn kleine, grote meid.”, dacht Bertrand in zichzelf en keek liefdevol naar het zielige hoopje mens dat dicht tegen hem aan zat, “Soms zó groot en sterk, en tegelijkertijd soms zó klein en zwak. Er verscheen een zachte, meelevende glimlach op zijn lippen, die echter meteen weer plaats maakte voor de bezorgde vader in hem. “H`m, ja dat is wel heel vervelend. Maar ook heel belangrijk. Waarom heb je dat vanochtend niet gezegd tegen dokter Kloosterziel?”, wilde Bertrand nu weten. “Kweenie”, was het schouderophalende antwoord van Karlijn, “Dacht dat het niet belangrijk was ofzo”. “Lieverd, in dit stadium is alles belangrijk. Ook als je zelf denkt dat het niets voorstelt of misschien wel niks zou kunnen zijn. Het gaat om jou, om jouw gezondheid en de doktoren hebben informatie van jou nodig om een diagnose te kunnen stellen of in ieder geval in de juiste richting te zoeken.”, coachte Bertrand zijn dochter. Na een poosje stil te zijn geweest zei Karlijn “Weet je, pap? Ik mis mama gewoon heel erg. Ja, niks tegen jou hoor, ik vind jou ook heel lief enzo.”, ze slikte een brokje in haar keel weg, ”En je gaat ook gewoon met me mee naar de dokters, maar… ik mis mama gewoon.” Nu dook ze weg onder Bertrands arm en trok een deel van zijn trui mee als knuffel. “Snap ik meisje, ik mis mama ook.” Karlijn kroop nu nog dichter tegen Bertrand aan, bijna alsof ze het liefste in hem zou verdwijnen. Ondanks de nare situatie waardeerde Bertrand dit kwaliteitsmomentje met zijn jongste dochter heel erg. Het deed hem goed dat ze hem nodig had, dat hij even weer haar toevluchtsoord kon zijn. Zijn gedachten dwaalden af naar vroeger, naar die kleine Karlijn, die zo heerlijk bang kon zijn. Dan waren alleen papa`s sterke, beschermende armen goed genoeg om die angst weg te kunnen nemen. Hij zag haar zo nog naar hem toe rennen en nu… nu lag ze als een weerloos vogeltje dicht tegen hem aan, stilletjes na te snikken. Hij zuchte eens. “Morgen weer een nieuwe dag, plan de campagne kan dan ook nog wel, er zal de komende tijd nog meer dan genoeg op ons afkomen. Eerst maar eens de boel laten bezinken… voor ons allemaal…”, dacht Bertrand en streek zacht over Karlijns ruggetje. “Je bent moe hč poppie? Ga maar lekker vroeg je bedje in en rust lekker uit. We kunnen allemaal een goede nachtrust gebruiken.”, sprak Bertrand liefdevol toen hij later op de avond bemerkte dat Karlijns oogjes wel heel klein werden en ze moeite moest doen om ze open te houden. “Ik wacht nog even tot Steffie weer thuis is en dan duik ik er ook in.” “Truste pap, en dank je wel!”, geeuwde Karlijn, “Zul je voor me bidden?” “Elke dag, meisje, elke dag.”, knipoogde Bertrand Karlijn toe, “slaap lekker knuffeltje van me.” “Dag pap, tot morgen!”, en weg was Karlijn, verdwenen achter het gordijn dat voor het trapgat hing.
Gepost op 23-05-2011 om 19:00 uur 166 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Even)
Alle verhalen van deze schrijver (Rapunzel)

Door: EsQuizzy

Aha. Weer heel realistisch en boeiend, Rapunzel. Nog wčl een keertje zčlf doorlezen op typ- en spelfoutjes… De trui als knuffel:

Gepost op 23-05-2011 Om 19:29

Door:

Gepost op 23-05-2011 Om 20:06

Door: Rapunzel

Eeehm... Schrijver, mijn reactie was niet om jouw reactie te bagatelliseren ofzo. Vind het zelf ook altijd heel erg vervelend als mensen als eerste reageren "ik ook" o.i.d. en nu deed ik het zelf zo. Sorry daarvoor!! Jouw reactie kwam alleen dicht bij mijn gevoel, en van daaruit reageerde ik dus ook meteen, vandaar...

Gepost op 23-05-2011 Om 20:30

Door:

Dit staat gwoon te ver bij mij vadaan. Ik heb wel, net als jij een opa gehad die met mij speelde en een overgrootvader bij wie ik vaak op schoot zat, maar die zijn overleden toen ik jong was. Well, anyway, je hebt de post wel mooi geschreven. Ziet er heel teder uit.

Gepost op 23-05-2011 Om 21:05

Door: EsQuizzy

Ik weet welk gesprek je bedoelt, dat ging over Lidhia’s lichaam(pje), het was niet lang geleden. Kan het opzoeken als je dat gesprek wilt teruglezen? Ik kroop vroeger altijd graag tegen mijn ouders aan, ook wel (achterop de fiets met zware hooikoorts) onder mijn vaders vest. Fijne herinneringen. En mijn ouders gebruikten ook vaak verkleinwoorden — op inderdaad, de liefkozende manier. Daarin zijn onze ervaringen dus volledig verschillend, Schrijver. Ik weet dat veel ouders dat doen. Ik weet óók, dat veel tieners die als ze zich goed voelen heel stoer zijn, heel klein (kind) worden als er zoiets als dit op hun levensweg komt. Dan is er voor hen inderdaad niets veiligers om op deze manier behandeld te worden. Ik benijd je niet om het missen van die ervaring. …al is onze hemelse Pappa een goede ‘Vervanger’ gebleken van mijn aardse. Ik geloof dat Hij dat ook voor jou wil zijn/worden. Rapunzel, ik begin nu te denken aan MS bij Karlijn, of een andere auto-immuunziekte. …

Gepost op 23-05-2011 Om 21:11

Door: EsQuizzy

… Nog een vraagje, Rapunzel. Waarom vind je het vervelend als mensen reageren vanuit herkenning? Ik zie dat, wanneer het gebeurt, als een compliment voor mijn verhaal. En het helpt mij om te merken dat ik niet de enige ben die met de omschreven zaken worstelt.

Gepost op 23-05-2011 Om 21:17

Door: EsQuizzy

Dat is heel mooi, Schrijver! Ons gesprekje onder Kd.234 ging overigens meer over zoetstoffen dan over verkleinwoorden.

Gepost op 23-05-2011 Om 21:23

Door:

Nou, dan hebben we daar ook niet zo veel aan.

Gepost op 23-05-2011 Om 21:26

Door: EsQuizzy

Allow me to quote you. „Vind het zelf ook altijd heel erg vervelend als mensen als eerste reageren "ik ook" o.i.d.” Verkeerd begrepen dan, waarschijnlijk. Never mind if so.

Gepost op 23-05-2011 Om 22:00

Door:

Gepost op 14-09-2011 Om 17:23

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.