 |
| ||||
|
Na de afwas ging hij in zijn makkelijke stoel zitten, kopje koffie erbij, z’n favoriete pijp aan, even rustig nadenken. De telefoon. “Ja, zit je net even rustig… het zal ook niet.”, al mopperend kwam Bertrand omhoog en pakte de telefoon aan. “Vanderlinden goedenavond.”. “Aah, hallo Nina, ja, Karlijn is thuis. Die zit nu boven te studeren.” “Nee vanavond denk ik niet meer dat ze nog naar jou toe komt. Je ziet haar morgen denk ik wel weer.” “Ja, zal ik doen.” “Dank je voor het bellen.” “Dag, Nina.” Bertrand was nog niet weer gaan zitten of daar ging de telefoon alweer. “Wel-ja… als iedereen nu gaat bellen, dan kan Janine er dalijk niet tussenkomen. Die zal zich kapot schrikken als de lijn steeds bezet is. Zo heeft het geen nut een tijdstip af te spreken om even rustig te kunnen praten met z`n tweeën”, sputterde Bertrand tegen de rinkelende telefoon. “Vanderlinden”, het kwam er een beetje botter uit dan gebruikelijk en aan de andere kant van de lijn viel het meteen op. “Zo erg, hè?”, constateerde de vrouwelijke stem aan de andere kant van de lijn. “Oh hoi lieve, ben jij het al, ik had je nog niet verwacht! Tsja, ach, wat kan ik zeggen, ik mis jouw `woman touch` hier in huis toch wel. Hoe gaat het daar bij jullie?” “Gaat… naar omstandigheden zoals ze zeggen hè.”, probeerde Janine. “H`m, niet goed dus”, concludeerde Bertrand die zijn vrouw langer dan die dag kende. “Ma nog verstrooider?” gooide hij in de groep. “Ja, ze is me gewoon veel te stil, ik weet het niet Bertrand, ik heb er geen goed gevoel bij. Maar volgende week begint de thuiszorg die ze al in het ziekenhuis aangevraagd hebben. Dat biedt iets meer veiligheid, extra oogje in het zeil, je weet wel.” “Jammer en moeilijk, schat. Maar goed dat het zo geregeld kan worden.”, leefde Bertrand mee. “Kunnen wij nog iets doen? Dit weekend overkomen of zo, misschien geeft dat wat afleiding?” “Dat zou ik fijn vinden.”, was de dankbare reactie van Janine. “Vind je het goed als ik volgende week dan nog bij ma blijf? Kom ik volgend weekend naar huis. Tegen die tijd moet ze zelf weer goed uit de voeten kunnen en dan zal de thuiszorg ook wel goed geregeld zijn.” Janine wist dat ze haar thuis ook nodig hadden op het moment, maar ze kon zich simpelweg niet in tweeën splitsen. Wat was het fijn, dat Bertrand zelf zo veel regelde en het schip drijvende hield in haar afwezigheid. Ze was een gelukkig vrouw met zo`n lieve man, die ondanks de vervelende situatie waarin ze verkeerden zo`n begrip had en niet moeilijk deed. Dat was ze van vroeger wel anders gewend, ze wist uit ervaring dat het ook anders kon. Haar vader was niet zo begripvol, kon (of wìlde, dacht Janine altijd berouwvol) zichzelf niet redden en had zijn vrouw nooit de vrijheid gegeven alleen naar haar moeder of anderen te gaan om een helpende hand te bieden in noodsituaties. Wat was Bertrand dan anders! “Hoe was het vandaag in het ziekenhuis? Ik ben zo benieuwd!”, veranderde Janine het onderwerp van het gesprek. “Lastig.”, zei Bertrand. “Er staat ons nog heel wat te wachten, zo ik het kan inschatten.” “Vertel, wat zei dokter Kloosterziel?”, vroeg Janine. ………………………………………………………… “En dokter Vleerdam?”, was ze nu benieuwd. ………………………………………………………… “Tsjonge… daar ben ik even stil van. Zullen we van het weekend dan even samen een blokje om, al wandelend of fietsend? Dat praat veel makkelijker en dan hebben we er ook geen oortjes bij en maken we moeder niet meteen zo ongerust.”, stelde Janine aan het eind van het gesprek voor. “Lijkt me een prima plan, deerntje”, was Bertrands antwoord. “Goed, zien we jullie eind van de middag vrijdag? Wachten we met avondeten.” “Knuffel ik je meteen dood. Ik mis je, weet je dat?” ”Ik mis jou toch ook, weet je toch!”, bracht Janine al lachend uit. “Ik kijk ernaar uit om jullie vrijdag weer te zien en in mijn armen te kunnen sluiten. Dag lief.” “Dag Janine, slaap lekker straks mijn meisje.” Tevreden legde Bertrand de telefoon neer, met een zachte glimlach nog op zijn lippen. “Zijn meisje” hoe vaak had hij Janine al niet zo genoemd? Ze kenden elkaar al jaren en al werden ze ouder, ze was en bleef “zijn meisje”. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
