 |
| ||||
|
“Nou, dat heb je weer goed voor elkaar Bertrand”, fluisterde hij zacht tegen zichzelf. “Oh, Janine, was je maar hier, het is echt moeilijk zonder jou. Wat ben ik blij als je er overmorgen weer bent. Als man kan ik me soms maar moeilijk in onze meiden inleven, al ken ik ze toch al hun hele leven, ze blijven me verbazen, zeker nu ze ouder worden. Als ik denk dat ze “zo” reageren, dan reageren ze “zus” en andersom. Vreemd hoe ik nooit het juiste te pakken lijk te hebben.” Bertrand wist dat Karlijn vandaag ontzettend nerveus geweest was, hij kon zich haar reactie ook wel indenken, maar feit bleef, dat hij na hun bezoekje aan het ziekenhuis nog niet even rustig, ongestoord met haar had kunnen praten… Vreemd hoe alles altijd tegelijk mis leek te gaan. Janine`s moeder was van de trap gevallen en had een arm en een been gebroken. Nu woonde ze niet in de buurt, dus hadden Bertrand en Janine besloten dat Janine de eerste 2 weken nadat oma thuisgekomen was uit het ziekenhuis bij haar moeder door zou brengen, om haar bij te staan en het huishouden een beetje draaiende te houden. Dat was wel nodig ook, want Janine`s vader was een half jaar geleden overleden en oma was sindsdien redelijk van slag. Steffie, hun oudste dochter, was vorige week van haar favoriete paard Whitesox afgevallen en had flinke kneuzingen daaraan overgehouden. Met haar ging dus ook allemaal nog niet soepeltjes, ze had er nog goed last van. En nu ook nog eens Karlijn. Die was al een poosje aan het kwakkelen met haar gezondheid. Ze was de laatste tijd vaak zo moe, had vaak last van hoofdpijn en had veelvuldig onbekende pijntjes. Het was een doorbijtertje dat wel, je hoorde haar niet vaak klagen, maar merken kon je het wel. Aan haar humeur, aan een van pijn vertrokken gezicht en aan het feit dat ze minder ondernemend was dan voorheen. Soms ging ze stilletjes op de bank zitten. Zomaar futloos voor zich uit te staren, terwijl het boek nog dicht naast haar lag of met de afstandsbediening van de tv ongebruikt in haar handen. “Tsja”, zei Bertrand, “En nu, jongen?” Voorzichtig pakte hij de envelope met uitslagen van het ziekenhuis erbij. Vandaag waren ze naar de internist en de neuroloog geweest om de resultaten van de onderzoeken die bij Karlijn waren uitgevoerd door te spreken en om nog één ander onderzoek te ondergaan. Hij had informatie meegekregen en wilde dat nu met Karlijn bespreken. “Daar heeft ze zich weer goed onderuit weten te wurmen.”, dacht Bertrand harop. Zo konden ze samen geen plan de campagne op zetten… “Ach, misschien heeft ze nog even tijd nodig om de dingen van vandaag een plekje te geven.” Misschien, heel misschien, leek ze toch meer op hem dan hij altijd dacht. Met Janine in Drenthe had hij samen met Karlijn de uitslagen op moeten halen. Al had hij wel een vervolgafspraak gemaakt om alles nog eens met Janine erbij door te kunnen spreken met de artsen. Hij snapte Karlijn ook wel, kon zich levendig indenken dat ze voor het ergste vreesde en had haar weerstand hiertegen ook wel opgepakt. Hij kon er alleen zo weinig mee… “Vanavond maar eens raad aan moeders de vrouw vragen…”, sprak Bertrand zichzelf toe, waarbij er een klein glimlachje op zijn lippen te bespeuren was. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
