 |
| ||||
|
Hoewel Magda zo snel mogelijk met haar patiënte naar het ziekenhuis wilde, kostte het haar en de beide meisjes nog flink wat tijd om kleren bij elkaar zoeken voor Gabriëlle en haar te helpen met aankleden. De mannen en Tim hadden zich teruggetrokken in de keuken, zodat Gabriëlle niet weer helemaal naar boven hoefde. Tim voelde zich een beetje een indringer bij het gesprek dat tussen de rector en meneer LaCroix plaatsvond. LaCroix — Peter, zo noemde Den Engel hem — maakte zich duidelijk ernstig zorgen om zijn dochter — een emotie die hij niet liet zien maar die wel uit zijn woorden sprak. Omdat ik erbij sta, natuurlijk, dacht de zich behoorlijk opgelaten voelende tienerjongen. Hij kon het niet helpen het hele gesprek mee te krijgen en probeerde Gabriëlle vanuit het standpunt van haar vader te beschouwen. Dat lukte hem niet helemaal, maar hij moest aan zichzelf toegeven dat hij zèlf misschien wel te snel was geweest met zijn eigen oordeel over haar. Huh. De letterbak, dacht hij. Dat werkt natuurlijk twee kanten op… Zijn gedachten dreven verder om uit te komen bij zijn eigen vader; hij probeerde zich voor te stellen hoe die zou reageren. Hij zou het never-nóóit-niet goed gevonden hebben, dat weet ik zéker, dacht hij. Nóóit! Hij keek eens naar het plafond, waar een glazen halve bol met een gloeilamp ’s zomers blijkbaar een bijbaantje had als muggenlokdoos. Pa zou er niet eens naar hebben willen luisteren… Ik vraag me zelfs af of hij… Tim fronste bij het nieuwe landschap dat het scheepje van zijn gedachten binnendreef. Vanuit de kamer trok de stem van Amber zijn aandacht: „Ho! Ja, goedzo! Houd ze maar even zó omhoog! Lukt dat?” Blozend probeerde Tim zich géén beeld te vormen bij die woorden. De beide mannen vielen even stil, maar Den Engel nam al gauw weer het woord: „Ik weet het óók niet, Peter. ’k Heb de wijsheid niet in pacht.” „Gelukkig niet,” trok LaCroix een scheef glimlachje. „Dan zou ik je onuitstáánbaar vinden!” Ook Den Engel glimlachte, evenals Tim, voor wie de manier van omgaan tussen de beide mannen een voorbeeld vormde waar hij nog niet veel van gehad had in zijn leven. Den Engel ging verder: „Eén ding weet ik echter heel zeker, en dat is dat Magda gelijk heeft wat betreft de ongebruikelijke symptomen en de mogelijke risico’s en consequenties. En er bestaan inderdaad carrièrejagers die meer om hun wetenschappelijke roem geven dan om hun cliënten, al zal dat waarschijnlijk maar een paar procent van het totaal zijn. Magda is daar helaas een paar keer tegenaan gelopen.” „Ik zou echt niet weten hoe ik het voor elkaar zou moeten boksen, Gabriël,” zuchtte LaCroix. „En ik heb óók niet zomaar even een adres waar ze vierentwintig uur per dag begeleiding kan krijgen… Niet, zoals ze nú is — en wie weet hoe lang dit zo blijft!” „Tja, ik heb zo even óók geen idee,” gaf Gabriël toe. „En als Màgda niet direct iets weet, dan wil dat wel wat zeggen…” „H’m,” bromde LaCroix. „Ik vertrouw haar volkomen, dat wéét je. Dat vertrouwen heeft ze in al die jaren méér dan verdiend.” „Ze heeft een grote plek in haar hart voor jullie,” knikte Gabriël. „En ik óók.” „Wéét ik,” antwoordde LaCroix direct. „En juist daarom zou ik Gabriëlle’s begeleiding zo graag aan háár overlaten. Mede om te voorkomen dat ze voor de rest van haar leven een etiket opgeplakt gaat krijgen.” „Dat risico is inderdaad levensgroot aanwezig als ze in het professionele traject terecht zou komen,” knikte Den Engel. „Niet iedereen kan naar mensen kijken zonder dat soort dingen mee te laten tellen, helaas. Ik zal eerlijk toegeven dat ik dat zèlf ook moeilijk vind.” „Wie niet?” reageerde LaCroix schouderophalend. „En je kent mijn mening over ‘professioneel’: feitelijk is dat óók een etiketje, al loopt men daar dan graag mee te pronken. Maar lang niet iedereen met een papiertje of een titel is om die reden ook meteen bekwáám in mijn ogen…” „Niet alleen jouw ogen kijken daar zó tegenaan, Peter,” zei Den Engel nadenkend zacht. „Ik wéét ’t: ik ben kritisch,” beoordeelde LaCroix zichzelf. „‘Door ervaring voorzichtig geworden’, misschien?” nuanceerde Den Engel dat oordeel. Gabriëlles vader negeerde die nuance en ging door: „Maar het gaat hier nu om de toekomst van onze dòchter, die al genoeg te verduren heeft met de negatieve etiketjes die haar al zijn omgehangen!” Heel even viel er weer een stilte. Toen zei LaCroix zacht: „Hè… ’k Zou zó willen dat Erika er nog was geweest… Dan was dit allemaal misschien helemaal niet gebeurd — en àls het gebeurd was, had ons meisje gewoon hier thuis verzorgd kunnen worden!” „Misschien,” reageerde Den Engel aarzelend. „Misschien, ja. Maar heb je er al eens aan gedacht—” Rosa verscheen in de deuropening vanuit de achterkamer en zei: „Ze zijn klaar!” „Goed zo!” antwoordde Den Engel. Even later stond hij, geflankeerd door Tim, Rosa en Amber, de lichtgroene Honda na te kijken die de straat uit reed. „Nou, dan gáán wij maar weer eens,” stelde Tim voor, maar Den Engel haakte daar direct op in met: „Dat mag, maar dan loop je wèl wat achtergrondinformatie mis…!” „Euh,” fronste Tim. „Hoe bedoelt u?” „Ik zou nog maar even naar binnen gaan als ik jullie was,” gaf de rector te kennen, „en rustig op de bank gaan zitten.” „Zo, Rosa, Amber en Tim,” begon hij op zijn vertrouwde manier vanaf de tweezitter, terwijl hij hen individueel toeknikte. „Allereerst is het heel fijn dat jij weer thuis bent, Rosa.” Het meisje gaf hem een kort glimlachje. „Ten tweede ben ik heel blij dat jullie zo je best doen om Gabriëlle te helpen.” „Ik had het gevoel dat we hierheen moesten,” vertelde Rosa. „Ik wist niet waarom. We dachten eerst dat ze niet thuis was, maar toen we aanbelden, viel ze ineens van de trap!” Tim keek opzij naar Rosa en ontdekte dat Amber, die tussen hen in zat, flink zat te blozen. Ook zijn eigen wangen gloeiden bij de onverdiende waardering door de rector. Die vervolgde inmiddels: „Jullie zullen wel geschrokken zijn van wat jullie hier vanmiddag hebben meegemaakt. Het was erg verstandig van jullie om mij te bellen, omdat ik Gabriëlles vader kan bereiken, en omdat wij waarschijnlijk iets meer van Gabriëlles toestand weten dan jullie. Maar het lijkt ons wel zo eerlijk en niet onverstandig — daar moesten we even over praten — om jullie daar óók iets van te vertellen, zodat jullie Gabriëlle beter kunnen begrijpen en beter naast haar kunnen staan. Het is alleen van gróót belang voor Gabriëlle dat jullie hier met niemand anders dan met haar zelf, en anders met één van ons drieën over praten. Begrijpen jullie dat?” Drie hoofden knikten. „Er doen al genoeg praatjes de ronde over haar,” vond Den Engel. „Dit is gevoelige informatie die heel veel schade kan aanrichten als het verspreid wordt. Jullie begrijpen dat ik direct naar jùllie zal stappen als blijkt dat anderen over informatie beschikken die ik jullie hier nu ga geven?” Opnieuw knikten de drie tieners op de bank. Het viel Tim op dat Amber zich zo klein mogelijk maakte. En wat een kleur had ze ineens…! Hij vroeg zich af of Den Engel wist wat het probleem tussen haar en Gabriëlle was. Het leek wel of Den Engels woorden grotendeels op háár gericht waren… De rector sprak het vuurrode blondje nu inderdaad direct aan: „Ik zie, Amber, dat je je ons gesprek in mijn kantoor herinnert.” Amber keek niet eens op — Tim had spontaan medelijden met haar al tastte hij volledig in het duister. „Goedzo,” klonk Den Engels stem. „Maar denk erom: dit gaat nu om informatie die klòpt, al is het nog onvolledig. Kloppende informatie kan nèt zo schadelijk zijn als informatie die onjuist is. Onthoud dat goed. Enfin. Ik kan me zo voorstellen dat jullie op dit moment wel een paar vragen hebben…” „Ja, euh… wie is Lydia?” vroeg Tim direct. Rosa en Amber knikten hun instemming met die vraag. Den Engel zuchtte eens diep en keek even naar het plafond voor hij zijn mond weer opende. „Gabriëlle heeft ons laatst verteld, dat zij, wanneer zij slaapt, droomt dat ze iemand anders is,” luidde het pittige begin van zijn antwoord. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
