 |
| ||||
|
Alina zat bij de achtertafel en was druk bezig met het betalen van de rekeningen en het invullen van de belastingaangifte. Zo af en toe zuchtte ze eens… “Nu zijn ze zo slim tegenwoordig, maar nog geen mens die uitgevonden heeft hoe ik dit vervelende klusje sneller kan doen.”, sprak ze uit toen ze opstond om een glas water te gaan halen in de keuken. Hans had er al net zo`n hekel aan, daarom hadden ze samen maar besloten, dat Alina de financiën bijhield en de belastingaangifte deed. Wel zo makkelijk had Hans gezegd, en met een knipoog had hij daaraan toegevoegd, dat hij niet voor niets een vrouw getrouwd had die de HEAO gedaan had. Zo had hij wat meer tijd voor z`n hobby, hij werkte per slot van rekening ook hard genoeg. De bruine labrador links van haar keek eens vragend op. “Nee, Dooley, ik had het niet tegen jou. Vrouwtje gaat zo een eindje met je wandelen, maar ze moet eerst even dit afmaken.” Het kon Dooley niet zoveel schelen, hij lag prima op z`n kussen bij de verwarming. Híj had niks te klagen. Rustig legde hij z`n kop weer tussen z`n poten en doezelde weer in. Hij zou vanzelf merken wanneer het vrouwtje klaar was en ze naar buiten gingen. In de tussentijd was dit goed genoeg. Alina tikte rustig verder, maar stond op zogauw ze de postbode zag. Wellicht zaten er nog nieuwe rekeningen bij, die ook betaald moesten worden. Dan maar in één moeite door, ze was nu toch bezig. Een hele stapel post vandaag, dat was ze niet gewend op een donderdag. Het meeste was toch reclame, 2 rekeningen net zoals ze gedacht had en… Hé een kaartje? Van wie zou dat zijn? Geen van haar bekenden was op vakantie, niemand in huis was jarig en er was verder toch niets bijzonders? Vreemd, maar eerst maar eens verder… Achterloos legde ze het kaartje op de voortafel, dat zou straks wel komen. Later… “Kom Dooley, in de poten! We gaan wandelen!”, sprak Alina richting de grote bruine hond die lekker lag te dromen voor de verwarming, “genoeg geluierd, we gaan eens een flink eind de poten losmaken.” Alina lachte om haar eigen woordspeling. Ze had echt zin in de buitenlucht na een hele ochtend en middag binnen achter de papieren. Het was nu 15.07 uur, dus het duurde nog wel even voordat Hans thuis zou komen, al ging ze twee uur wandelen met Dooley, dan nog had ze genoeg tijd voor het avondeten. “Waar zullen we vandaag eens heen lopen, Dooley?” vroeg Alina de vrolijk kwispelende hond naast haar die z`n kop eens omhoog hief en haar aankeek met grote, trouwe, bruine ogen. “Ik denk, dat we wel weer eens langs het kanaal af kunnen lopen, het is nu toch zulk mooi weer. Geen wolkje aan de lucht, het zonnetje schijnt lekker, goed wandelweer dus.” En daar liepen ze, op naar het kanaal, om vervolgens de hele route door het “bos” langs het kanaal te pakken, zo`n 8 kilometer. Tijdens de wandeling kwamen ze veel mensen tegen, die op hetzelfde idee gekomen waren. Om de paar honderd meter was er wel een snuffelkameraadje voor Dooley en een vriendelijk woord of een goedbedoeld knikje voor Alina. “Zo, jongen, nog 3 straten en dan zijn we weer thuis. Krijg jij een lekkere bak met fris water en brokken, dan gaat vrouwtje aan de slag met het avondeten”. “Wroef”, was het vrolijke antwoord van Dooley op het gepraat van zijn vrouwtje. Rustig wandelde hij de laatste paar honderd meter naast Alina verder. “Goed volk!”, roept Hans bij binnenkomst. Dooley spitst zijn oren, ziet dat het zijn baas is en rent vrolijk op hem af. Zijn nooit ophoudende enthousiasme levert hem dit keer een aai over z`n kop op en een klopje in de zij op. “En hoe was jouw dag vandaag, Lien?”, vraagt Hans z`n vrouw terwijl hij een kus op haar wang drukt. Alina beantwoord zijn genegenheid en streelt zacht over Hans` arm, terwijl ze met haar andere hand de soep doorroert. “Goed, hoor, het was rustig op kantoor en ik ben lekker aan de slag geweest met al het papierwerk en de nota`s toen ik thuis was vanmiddag. We zijn weer helemaal bijgewerkt! En Dooley en ik hebben nog een heel eind gewandeld vandaag. Tsjonge wat veel mensen bij pad en weg, zogauw het weer een beetje beter weer is, hè?”, raffelt Alina aan een stuk door. “Ja, bij ons op het werk, waren er ook meer collega`s met de fiets. Een mens heeft dat nu eenmaal nodig, denk ik, ja dat betere weer dan, hè.”, glimlacht Hans zijn vrouw toe. “Ja, echt. Maareh… gaan we vanavond dan nog samen een blokkie om?” probeert Alina, die weet dat Hans geen fervent wandelaar is. “Is goed, schat, ik doe mee deze keer. Maar ik ga me nu eerst even omkleden, even wat gemakkelijks aanschieten. Zal ik Matthé en Simeon meteen meenemen naar beneden? Of ben je nog niet zover met het eten?” vraagt Hans, terwijl hij al aanstalten maakt op weg naar boven. “Euhm… ja, doe maar, het is toch bijna klaar.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||