 |
| ||||
|
“Anne?” vroeg Gerd-Jan terwijl ze onderweg even op een bankje waren gaan zitten, om te genieten van de prachtige natuur rondom, tijdens hun inmiddels vaste zondagmiddagwandeling. “Ja, Gerd-Jan.” “Arjen sprak me vanochtend toch aan na de dienst?” H`m h`m, knikte Anne, ze had wel gezien dat de twee stonden te praten in de hal met een kop koffie in de ene en een koekje in de andere hand. Arjen had zich in eerste instantie de hele koekjestrommel toegeëigend, maar die werd hem snel weer handig ontfutseld door Nathan, een jochie van zeven, die de trommel triomfantelijk meenam naar de zondagsschoolruimte om de koekjes daar verder te gaan verdelen. Dat was een mooi gezicht geweest, vond Anne, het spelletje tussen Arjen, Gerd-Jan en Nathan. Ze had er met plezier naar staan te kijken. Gerd-Jan was al helemaal ingeburgerd bij “haar” kerk en Arjen bleek een goede vriend van Gerd-Jan te zijn geworden. Ze kwamen vaak eens bij elkaar, Arjen en zijn vriendin Lieke en Gerd-Jan en zij. Gewoon gezellig muziek maken, praten over van alles en nog wat, eens in de zoveel tijd uit eten of bij elkaar eten. Soms ook gewoon even op de koffie na de kerk of op een vrijdagavond. Ze konden soms uren bomen over de bijbelstudie van de afgelopen keer. Een andere keer ging het nergens over en was het gewoon een gezellige avond met vrienden onderling. Dat vond Anne ook heerlijk, ze genoot van dit sociale contact met leeftijds- en kerkgenoten èn van het samenzijn met Gerd-Jan. “Nou, vanuit de kerk gaan ze met een aantal mensen op zendingsreis”, vervolgde Gerd-Jan “en ik zou graag meegaan.” “Waar gaan ze heen dan?” vroeg Anne geïnteresseerd. “Naar Ghana, om te helpen een kindertehuis op te zetten. Lijkt me een heel mooi en nuttig project. Ze kunnen mijn hulp denk ik goed gebruiken. Het valt alleen in jouw laatste tentamenperiode, dus we kunnen niet samen gaan”, verklaarde Gerd-Jan met gemaakt pruillipje. Iets wat hem een plagend stootje tussen z`n ribben opleverde. “Ghana?” “Ja, je weet wel in West-Arika aan de Golf van Guinea, enkele graden ten noorden van de evenaar en bijna recht op de meridiaan van Greenwich”, grapte Gerd-Jan. “Oh, jongen…”, zuchtte Anne. Grappig was het wel, Gerd-Jan met al zijn nutteloze feitenkennis. Vraag iets wat geen mens weet of waaraan geen mens de behoefte heeft het te willen weten èn Gerd-Jan kan je het antwoord geven. Grappig, alleen niet altijd… al maakte z`n gezichtsuitdrukking meestal veel goed. “Ik dacht dat wij een project hadden lopen in Portugal?”, vroeg Anne verbaasd, “is dat nu al weer van de baan dan?” “Nee, alleen Robin, de zwager van Arjen, kent de man die het tehuis wil oprichten, oud-collega van hem ofzo, en zodoende is het balletje gaan rollen. Je weet hoe dat gaat, via via. Het project in Portugal blijft gewoon doorlopen, dat is het project van de tussenjeugd. Maareh, hoe denk je erover? Denk je dat je mij zolang kunt missen?”, knipoogde Gerd-Jan zijn meisje toe. “Tsja, ik zal wel moeten…”, probeerde Anne met haar allerzieligste stemmetje te zeggen en ze trok daarbij een evenzo zielig gezicht. Al volgde er al snel een lachkreet, toen Gerd-Jan haar ineens snel beetpakte en een dikke knuffel gaf, waarbij hij haar tegelijkertijd probeerde te kietelen. Snel probeerde ze los te komen en rende ze weg over het zandpad terwijl Gerd-Jan achter haar aan kwam rennen. Lachend vielen ze even later op het gras onder een dikke boom. “Gaat goed zo, dat serieuze gesprek met jou voeren.”, wist Gerd-Jan hijgend uit te brengen. “Ja, weet ik.”, pufte Anne terug, terwijl ze haar tong uitstak en Gerd-Jan liefdevol aankeek, “maar even serieus nu, als je denkt dat ze je daar goed kunnen gebruiken dan moet je gaan. Zeker als je er zelf achter staat en graag zou gaan helpen. We kunnen toch contact houden, ook als je daar zit? Schrijven, bellen? Moet mogelijk zijn toch? Of niet?”, Anne keek nu echt serieus, want ze vroeg zich af hoe dat zou gaan en of contact houden in die weken echt mogelijk was. Hoe ging dat in Ghana? “Ja, volgens Arjen is dat goed mogelijk. Schrijven en bellen moet lukken.”, reageerde Gerd-Jan, “had ik al gevraagd. Je denkt toch zeker niet dat ik je hier zo achter zou laten zonder dat ik op een of andere manier contact met m`n meisje zou kunnen houden hè!?” Anne glimlachte dankbaar terug en prikte hem nog eens in z`n zij. “Kom, we lopen verder, anders zijn we zo laat thuis.” “Is goed.” Hij drukte een stevige kus op haar wang, sloeg z`n arm om haar heen en samen liepen ze verder, terug, op zoek naar waar de auto ookal weer stond. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||