 |
| ||||
|
„Kom nou, dan gaan we het hem vragen!” „Nee-hee!” „Ja-haa! Hij wil dat vàst wel voor je doen, als je hem maar lief aankijkt en het beleefd vraagt.” „Ik vóél me niet lief,” sputterde Elize tegen. „En al helemáál niet beleefd.” Ook Loanne mengde zich nu in de discussie die zich tussen Elize en Willemijn aan het ontwikkelen was. Ze beloofde Elize: „Kom, dan gaan we met z’n drieën, en dan zal ik het wel vragen, oké!?” Nog geen minuut later schuifelden de drie nerveuze vierdeklassers in de richting van het glazen kantoortje van de conciërge tegenover de lift. Schuller hing juist de telefoon op en stapte de aula in, duidelijk met een doel voor ogen. Hij had een notitieblaadje in zijn hand. „Meneer?” begon Loanne, hevig kleurend met Willemijn naast en Elize schuin achter zich. Schuller hield de pas in en vroeg: „Wat is er, jongedame?” „Nou, euh, ziet u,” aarzelde Loanne, die over het algemeen een behoorlijk grote mond wist op te zetten maar nu, tegenover deze imposante man, een klein hartje bleek te hebben. Willemijn sprong al voor haar beide vriendinnen in de bres: „Elize hier heeft een gouden pen verloren bij de zijingang van het Ervaringscentrum. Het was een erfstuk van haar opa, en die ligt nu onder dat metalen rooster! Kunt u ons alstublieft helpen dat rooster op te tillen? Die pen is ècht heel duur!” „Heel wáárdevol,” nuanceerde een norse Elize het beeld dat Schuller nu ongetwijfeld van haar opdeed. Om niet achter te blijven bij het lef van haar vriendinnen voegde ze eraan toe: „Het zou echt héél fijn zijn als u dat zou willen doen, meneer!” Schuller keek eens naar de drie zenuwachtig glimlachende gezichtjes die hem zo overtuigend mogelijk aankeken, en zuchtte eens. „Op dit moment heb ik het heel druk, dames,” begon hij zijn antwoord. De omslag naar teleurstelling op de meisjesgezichten was zó overduidelijk dat hij bijna in de lach schoot. „Maar goud is net als onkruid: het vergaat niet. Dus als jullie je straks in de grote pauze bij mij melden, zullen we eens kijken of we die pen onder het rooster vandaan kunnen krijgen, oké?” Twee enthousiaste tienermeisjes en één moeizaam toneelspelend grietje bedankten hem vriendelijk. Hij knikte hen toe en vervolgde zijn weg, op zoek naar de tieners die op het lijstje stonden dat Den Engel hem zojuist over de telefoon had gedicteerd. Hij had minder dan een kwartier de tijd om maar liefst négen jongelui te lokaliseren! Gelukkig had hij als conciërge toegang tot de on line database waarin alle leerlingen eenvoudig te vinden waren — en met een goede foto. Zo wist hij in ieder geval welke gezichten hij zocht. Schuller vond dit werk eigenlijk het leukste van zijn baan: het contact met de leerlingen. Hij beschikte over een goed geheugen voor gezichten en had zichzelf erin getraind om te weten welke leerlingen met elkaar omgingen en wat hun vaste plekjes waren. Tijdens het gesprek met Den Engel had hij niet alleen de foto’s van de leerlingen bekeken, maar ook hun roosters met de lokalen waar ze tijdens deze pauze vandaan zouden moeten komen. Op die manier kon hij redelijk inschatten hoe hij zijn route moest plannen. Hij was wèl blij dat sommige van de leerlingen die hij probeerde te traceren onderling ook met elkaar optrokken. En intussen probeerde hij het negental met elkaar te associëren. De enige overeenkomst leek te zijn, dat het stuk voor stuk rustige, zelfs stille leerlingen waren. Deze negen zou hij niet vaak met een prikker en een vuilniszak het terrein op hoeven te laten ruimen. „Daar heb je de eersten al,” zei hij tegen zichzelf terwijl hij op Johanna van Dijk en Hilde van der Graaf toe liep, die in de vensterbank van de ramen achter de laatste rij kluisjes rustig zaten te eten — de magere Johanna een donut en de wat mollige Hilde een appel. „Johanna van Dijk en Hilde van der Graaf?” controleerde Schuller op vriendelijke toon, al wist hij heel goed dat hij de juiste personen voor zich had. De meisjes verslikten zich bijna onder de onverwachte aandacht, en kleurden allebei heftig rood. Schuller kreeg bijna medelijden met ze en maakte heel duidelijk dat ze geen overtreding begaan hadden, maar dat meneer Den Engel hen aan het begin van het komende uur graag even in zijn kantoor zou willen spreken. De meisjes keken elkaar verbouwereerd — geschokt, zelfs — aan, maar Schuller had geen tijd om verdere reacties af te wachten. Naar buiten ging het nu, naar de oprijlaan voor het hoofdgebouw, waar hij de derdeklassers Cor Prins en Emke Roelofs verwachtte en aantrof. Ook zij kregen de uitnodiging — en ook zij reageerden zoals hij intussen gewend was van leerlingen die bij de rector moesten komen zonder dat ze zich van enig kwaad bewust waren. Overdonderd. Maar het leek dit keer méér te zijn. Deze leerlingen hadden zonder enige twijfel een vermoeden, waar het om ging. Schuller was al op weg naar de volgende op zijn lijstje. Misschien zou hij het wel nooit te weten komen. Het ging hem misschien ook niets aan. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
Goeie post...
