 |
| ||||
|
In de zitkamer heerste een opgewonden geroezemoes. Iedereen was vol verwachting over wat de gevonden fragmenten als geheel zouden gaan onthullen. Het wachten was nog op magister Toenak en Murox, maar verder waren alle personen die bij de zoektocht betrokken waren aanwezig. Lidhia kon nauwelijks wachten tot ze zouden beginnen, en liet Tirashya uitvoerig alle fragmenten zien, op zoek naar de stukken die luchtwezens en de westelijke gang noemden. „Kijk Tirashya,” zei ze, terwijl ze een van de twee fragmenten ontdekte. Tirashya keek, en knikte: „Inderdaad.” „Zullen we de randstukken eruit zoeken?” stelde Lidhia voor. „Prima,” vond haar zusje. Samen zochten ze de stukken eruit die met elkaar de marges van het tablet zouden moeten gaan vormen. Ze waren daar nog mee bezig toen de magister en de geleerde de zitkamer bezwommen en de magister om aandacht vroeg. „Waarde aanwezigen,” begon Toenak. „Vanwege een overweging die zowel praktisch als tactisch genoemd kan worden, heb ik gemeend de edele heer Murox de algehele leiding te geven van het opnieuw samenstellen van de gravure waarmee het gebroken en gevonden tablet van koning Grecadec van oorsprong gesierd is. Heer Murox?” Murox knikte, de magister trok zich een beetje terug en Lidhia keek Tirashya eens aan; rolde met haar ogen ten teken dat ze deze ontwikkeling niet kon waarderen. „Ik ben vereerd met deze verantwoordelijke taak, en met de wijze waarop ik tot nu toe actief bij dit niet onbelangrijke onderzoek betrokken ben,” begon Murox, die intussen de hele groep eens langskeek en zijn blik liet eindigen bij de steenfragmenten die de zusjes bij elkaar hadden gelegd. „Ik zie, Hoogheden, dat u beiden de randstukken van het tablet al uitgezocht hebt?” De zusjes knikten. „Mooi,” vond Murox. „Dat scheelt weer. De magister en ik hebben er even over gediscussieerd wat de meest efficiënte wijze van puzzelen zou zijn, waarbij toch iedereen betrokken is. Als wij met ons allen tegelijk zonder duidelijke structuur zouden gaan puzzelen, zouden wij er gezamenlijk veel langer over doen zonder enig overzicht te hebben. Het lijkt ons dat een gestructureerde samenwerking onder begeleiding van één persoon de meest ideale werkvorm zou zijn. Het verzoek aan mijn adres om die leiding te dragen, waardeer ik ten zeerste.” Lidhia zag hoe haar vader knikte. Hij was het er blijkbaar mee eens. Nou goed, zij zou zich erbij neerleggen… „Ik stel voor, dat wij de steenfragmenten verdelen onder alle aanwezigen,” zei Murox. Lidhia keek verstoord op: hadden ze dáárvoor de randen al uitgezocht!? Murox zag haar verontwaardiging blijkbaar, want hij reageerde vrijwel direct: „De beide jonge Hoogheden wilde ik verzoeken om zich over de randen te ontfermen. Medica, wilt u wellicht zo vriendelijk zijn de overige stenen onder de aanwezigen te verdelen? En vergeet daarbij uzelf niet.” Ishtaran knikte en ging aan het werk. Iedereen kreeg om de beurt een willekeurig steenfragment van haar zodat Murox al binnen enkele minuten kon aankondigen: „Mooi. Nu kunnen we beginnen. Wij zullen dit open gedeelte van deze ruimte gebruiken om het tablet te reconstrueren. Een puzzel wordt doorgaans gelegd en gesorteerd op vorm. Wij zullen sorteren op tekst, aangezien dit een meer herkenbaar aanknopingspunt vormt dan de vorm van de fragmenten.” „Aha,” reageerde Rehinor. „Vandaar ook dat iemand de leiding moet hebben. Ik snap het!” Lidhia keek haar broer aan, die even strak terugkeek en zelfverzekerd naar haar glimlachte. Maar zij glimlachte niet terug… Murox trok haar aandacht bij haar broer weg met: „Prinses Lidhia, zou u de linkerbovenhoek hier op de bodem willen leggen alstublieft?” Lidhia deed netjes wat Murox van haar vroeg. Die las vanaf het stuk steen voor: „‘Grecadec, koning over h—’ …dan hebben wij nu een stuk nodig dat in de bovenrand hoort en dat op die tekst aansluit. „Hier, denk ik!” riep Tirashya, die dit soort spelletjes wel kon waarderen. „Deze begint met: ‘—t Waterrijk Liliaño, in—’ Hé! Er staat ‘Lilaño’ in plaats van ‘Liliaño’!” „Ach, degene die de tekst uitgehakt heeft, was óók maar een waterling,” vond Lidhia luchtig. Algemeen gegrinnik volgde. Tirashya zwom intussen met het stuk naar de geleerde. Enkele minuten later was de complete bovenrand gelegd, waar een klein driehoekje uit miste — maar daar stond geen tekst op, dus dat gaf niet. „De tekst die wij tot nu toe op één letter na compleet hebben, is als volgt,” kondigde Murox aan, waarop hij voorlas: „‘Grecadec, koning over het Waterrijk Liliaño, in ons zestiende regeringsjaar, aan de toekomstige vinders van deze tekst, wie u ook moge zijn. Wij vertrouwen erop dat de informatie die wij u gaan bekendmaken van groot nut zal zijn bij het ontrafelen van wat wellicht in uw dagen nog een groot raadsel is. In zijn twaalfde regeringsjaar werd onze betovergrootvader Heclo—’ …heeft iemand een fragment dat begint met ‘—don’?” „Ja!” kwam het antwoord bijna direct van koningin Quevéra, die Murox een vijfhoekig stuk van het tablet aanreikte. „Ik zie nu waarom het zo verstandig was om de fragmenten over ons allen te verdelen, heer Murox,” complimenteerde generaal Korfos de geleerde. „Op deze manier gaat het uiterst efficiënt!” Murox nam het compliment met een hoofdknik in ontvangst en liet prinses Lidhia het stuk aanleggen. Hij las weer verder: „‘door zijn zoon Atefor in een …staatsgreep…’ …hier mist een zeer klein, langwerpig fragment zonder enig compleet woord maar wel met enkele letters. Dat heb ik nog niet gezien. Iemand?” Iedereen schudde het hoofd. „Dan verklaar ik dat fragment als vermist. Intussen kunnen wij zonder problemen verder: ‘in een staatsgreep om het leven gebracht, waarna Atefor —andelijk’ …dat zal ‘schandelijk’ moeten zijn. Heeft iemand van u een stuk met een punt aan de bovenzijde, die slechts de eerste paar letters van ‘schandelijk’ draagt?” „Hier,” reageerde Rehinor al snel. Hij gaf een groot, vreemd gevormd stuk aan Murox, die het doorgaf aan prinses Lidhia. Die legde het netjes op zijn plek — het sloot precies aan — terwijl Murox voorstelde: „Ik zal mij slechts richten op de woorden die opgevolgd moeten worden. De hele tekst op deze manier voorlezen zou geen overzicht geven. Mag ik voorstellen dat de complete tekst in zijn geheel voorgelezen wordt zodra wij alle fragmenten op hun plek hebben liggen? Dan kunnen wij de inhoud rustig tot ons laten doordringen. Nu gaat het zo fragmentarisch…” „Ik vind het goed, heer Murox,” stemde Lidhia’s vader daarmee in. Verder ging het weer — en nog sneller nu Murox niet langer probeerde de hele tekst voor te lezen maar zich beperkte tot die tekstgedeelten die van een fragment af liepen. Gabriëlle vond het vermakelijk om het groeiend enthousiasme van de waterlingen te proeven naarmate het puzzelwerk vorderde. Bingo! dacht ze vrolijk, toen Lidhia weer een fragment uit hun eigen verzameling kon plaatsen bij wat Murox aangaf. De overeenkomst met het bekende luchtlingspelletje was dan ook frappant — nu weer zwom generaal Korfos als een kind zo blij op met een passend gedeelte in zijn handen; dan weer was het medica Ishtaran die uitbundig „Ja!” riep bij het ontdekken van een logisch vervolg van een zin op één van haar fragmenten. Het duurde dan ook niet al te lang of Lidhia mocht het laatste stuk aanleggen waarmee het tablet compleet was. „Het Tablet van Grecadec,” zei ze eerbiedig. Het was ook best indrukwekkend om de oppervlakte te zien van de steen die voor het eerst nadat hij geschreven was in zijn geheel te lezen viel. „Wat vreemd, hè, dat de tekst hoe langer hoe schever loopt?” vroeg Lidhia, maar Murox had daar wel een antwoord op: „Ik vind het óók moeilijk om netjes met rechte lijnen te schrijven.” „Ja, dat is zo,” gaf Lidhia toe, na dat idee overwogen te hebben. „Ik ook wel, eigenlijk…” „Dank u voor dit aangename spel met een serieuze bijklank, heer Murox,” nam koning Silvaeo het woord. „Magister Toenak, mag ik dan ú verzoeken de gehele tekst voor te lezen?” „Met het meest uitgelezen genoegen, Sire,” knikte deze, en hij zwom in positie boven het tablet. De koning vroeg de aanwezigen om stilte en gaf aan dat hij geen onderbrekingen van de magister wenste. Na het voorlezen zou er gelegenheid genoeg zijn tot het bespreken van de tekst. Iedereen ging er eens goed voor zitten: een historische tekst, voorgedragen door de magister zelf? Dat was hoe dan ook de moeite waard! Toenak bracht zijn smalle wijsvinger naar de linkerbovenhoek om bij te wijzen, waarop hij zijn keel schraapte — en begon. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
