 |
| ||||
|
Terwijl ze achter Silvaeo aan naar buiten zwom verwachtte Lidhia dat ze haar zusje in de koraaltuin zouden vinden, maar haar vader had blijkbaar een ander idee. Tot Lidhia’s verbazing zwom hij naar de koninklijke rusthof, waar ze Quevéra en Tirashya bij Kirja’s monument aantroffen. Geraakt hielden vader en dochter zwijgend hun snelheid in bij de ontdekking van het serene tafereel daar vóór hen. Tirashya zat op haar knieën en had haar handen en haar rechterwang liefkozend tegen het golvend gladde materiaal van de voorgoed gesloten lichtbruine schelp gelegd. Quevéra lag stil in het water achter haar, met haar handen op de schouders van het jonge meisje dat duidelijk in de vredige nasleep van een intense huilbui aan het bijkomen was. Lidhia ving de vermoeide glimlach die haar moeder hen toezond op. Haar vader maakte met een paar blikken en enkele handgebaren duidelijk dat hij graag wilde dat ook zij naar binnen kwamen, maar dat ze zich niet hoefden te haasten. „Mag ik óók nog even hier blijven?” vroeg Lidhia, voorzichtig fluisterend, aan Silvaeo, die met een knik zijn toestemming gaf. Maar Lidhia kon niet zo zacht fluisteren of Tirashya had het opgevangen en opende haar ogen. Met een mat glimlachje verwelkomde ze haar oudere zus, die stilletjes bij haar op de bodem ging zitten. Quevéra aaide Lidhia even over haar bol en gaf een troostend kneepje in Tirashya’s schouder, waarna ze naar Silvaeo zwom en rustig zei: „Jullie zijn vroeg terug. Hebben jullie nieuwe vondsten gedaan?” Silvaeo knikte. Lidhia hoorde hem antwoorden: „Meer dan ik had durven hopen. Kom maar mee, ik zal het je laten zien. Is Rehinor al teruggekeerd?” Die herinnering had Lidhia op dat moment even niet nodig. Gabriëlle voelde duidelijk hoe een nieuwe vlaag spanning haar vriendin uit balans bracht. Ze deed haar best om het gesprek tussen haar ouders zo lang mogelijk te blijven volgen. „Hij heeft zich teruggetrokken in zijn appartement,” zei haar moeder. „Zal ik hem laten komen?” „Ja, hij hoort hier ook bij te zijn,” vond Silvaeo. „Het is tenslotte ook zijn geschiedenis waar we het over hebben.” „Ik word steeds nieuwsgieriger,” antwoordde Quevéra met een glimlach in haar stemgeluid. De stemmen ebden weg; het koninklijk echtpaar zwom het paleis binnen tussen de saluerende wachters door. Lidhia’s blik rustte een moment zonder iets te zien op Kirja’s schelp. Het was Tirashya’s stem die haar aandacht weer naar het heden trok: „Lidhia, gaat het?” „Hmmm?” deed Lidhia nog afwezig, voordat haar blik door die van haar zusje omhelsd werd. „Ik mis haar…,” fluisterde Tirashya. „Ik ook, Tirsch,” glimlachte Lidhia droevig. „Maar het is goed dat het onderzoek voortgezet wordt: zo is de dood van Kirja en de kapitein en de sergeant niet voor niets geweest. En we hebben een grote ontdekking gedaan: een brief van koning Grecadec!” „O ja?” vroeg Tirashya. „Wat staat daar dan in?” „Hij moet nog bij elkaar gepuzzeld worden,” legde Lidhia uit. „Dat gaan we strakjes doen. Maar we hebben al wèl gezien dat koning Grecadec het óók over luchtwezens heeft en over een westelijke gang!” „Oh,” reageerde Tirashya, duidelijk niet direct enthousiast over beide ideeën. „Hebben jullie die westelijke gang nog niet geopend, dan?” „Die stomme cilinder loopt daar vast,” bromde Lidhia, opnieuw verontwaardigd over die tegenslag. „En de andere kant om?” probeerde Tirashya. Lidhia glimlachte: „Ook. Dacht je soms dat wij dat nog niet geprobeerd hadden?” „Sorry,” fluisterde Tirashya. „Geeft niet, ik zou het óók gevraagd hebben,” relativeerde Lidhia, die nog eens afwezig met haar vingers langs de woorden streek die in Kirja’s pantser waren gegraveerd. Tirashya volgde haar vinger en keek Lidhia nog even weemoedig aan. Even waren de zusjes stil, terwijl ze overweldigd werden door de ontelbare fijne herinneringen die Kirja in hun levens achtergelaten had. „Kom je mee?” vroeg Lidhia. „Gaan we puzzelen. Ik ben razend benieuwd wat we uit die brief te weten komen over al die raadsels onder het paleis!” Tirashya knikte. Samen zetten de zusjes zich af op de bodem. „Dag, Kirja,” hoorde Lidhia Tirashya nog zeggen. Het viel haar op wat een mooie plek Kirja gekregen had — al kon haar kamermeisje daar niet zèlf van genieten. Ze had Kirja hoe dan ook duizend keer liever gewoon nog in leven gehad… |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
