 |
| ||||
|
Op een onbewoond eiland, 24 juli Denny Cortez hield de telefoon een eindje van zijn oor. De stem van Miranda Douglas was was schel en doordringend genoeg om er een van die apen in Nagano van te laten schrikken. 'Ik heb hier bezorgde ouders, Denny. Je kunt maar beter zorgen dat je ze heel snel vindt! Ze zijn nota bene al bijna twee weken onvindbaar. Franks vader dreigt ons een proces aan te doen en die van Melisande zijn invloedrijk genoeg om de president om op ons dak te sturen! Doe iets en doe het snel!' Met die venijnige laatste woorden hing één van de directeuren van Star Survival Camp op. Denny draaide nog een laatste rondje boven het eiland en boog toen af naar Emerald Island. Ze hadden zich zelf in deze misère geholpen, dan konden ze niet van hem verwachten dat hij ze er stante pede uit kon redden. Het groepje zag er uit alsof ze een missie hadden. In feite was dat ook zo, vandaag was de dag dat ze aan de wereld kenbaar zouden maken wat hier aan de hand was. Eileen had de leiding. Ze was in een slag populair geweest ondanks dat ze tot de gehate 'communisten' behoorde. Uit haar koffer was voedsel gekomen, zonnebrandcrème, kleding en een stapel papieren. De avond van haar aankomst had ze heel precies uit de doeken gedaan wat er allemaal speelde. Iedereen was woedend geweest, hoewel Melisande in mindere mate. 'Ciara, ga jij maar!' Ciara, gehuld in een onopvallende bruine broek met een groen shirtje, glipte de grot uit. Vijftien minuten later keerde ze terug. 'Het is klaar!' 'Dan is het nu jullie beurt,' siste Eileen tegen Amy en Melisande. Denny hing tegen de muur. Verveeld richtte hij zijn blik op één van de camera's. Hij en John Heskins, de producer, zagen het tegelijkertijd. Datgene wat één van de lenzen had geblokkeerd werd weggehaald en de open plek blakbij de grot was te zien. Al snel kwam er ook beeld bij een andere camera. Na een kwartier waren de meeste schermen gevuld met palmbomen of ander tropisch gewas. Toen gebeurde er even niets tot er mensen in beeld verschenen. Denny rende weg en kwam terug met de regisseur en twee mensen van de technische dienst in hun kielzog. Miranda, Dylan en Otto werden gebeld en keken vanuit hun kantoor mee naar het wonderlijke schouwspel dat zich vervolgens afspeelde. Melisande kwam de open plek op strompelen. 'Ik haat deze plaats, ik denk dat ik dood ga.' Met een dramatische zucht liet ze zich op de grond zakken. Amy volgde. 'Ik ga je niet helpen hoor, je zoekt het zelf maar uit. Tenslotte heb jij ook niets voor Frank gedaan!' Ze liet Melisande alleen. De blondine bekeek haar nog steeds zwaar verbrande benen en rug treurig waarna ze zich moeizaam omhoog hees en eveneens uit beeld verdween. Nu gebeurde er iets in het zicht van de tweede camera. Frank en Ian kwamen aanlopen, Frank wat stijfjes door zijn nog altijd niet geheel genezen been. 'Ik hoop maar dat ik geen permanente schade aan mijn been overhoud.' Ian begon een verhandeling over redenen voor het wel of niet snel genezen van botten, maar werd ruw door Frank onderbroken. 'Ik heb echt geen zin in jouw geklets over onzinnige onderwerpen waar een twaalfjarige niets vanaf zou moeten weten!' Ians gezicht betrok. Verdrietig liet hij zich tegen een boom zakken terwijl Frank verderging. Uiteindelijk verschenen er ook twee mensen in beeld bij camera drie. Het waren Michael en Ciara die elkaar lieve woorden toefluisterden, verliefd aankeken en allerlei suggestieve beloftes deden waarna ze dicht tegen elkaar aan van het strand wegliepen. Het bleef even doodstil in het hoofdkantoor van Star Survival Camps in Chicago. 'Ik dacht dat de kinderen hier beter van terug zouden komen? Chiara gedraagt zich als, als...' Mr. Montgomery kwam niet verder uit zijn woorden. 'Het is een en al haat en nijd!' 'Mijn arme Melisande-kindje, haar mooie huid is helemaal beschadigd. Reken er maar op dat jullie hier meer van zullen horen!' De ouders die zich bij de directeuren hadden gevoegd schrokken plotseling van een stem. Op de open plek stond Eileen en ze had iets te vertellen. 'Beste ouders, technici, directie en natuurlijk kijkers! U zult zich wellicht afvragen wat er aan de hand is. In een paar zinnen zal ik u dat proberen te schetsen. Enkele maanden geleden is er overal reclame gemaakt voor een Star Survival Camp in Borneo waar jongeren sociale vaardigheden zouden leren. De zes jongeren die u hebt kunnen zien, zijn daarvoor geselecteerd. Maar ze wisten niet dat van te voren al was bekokstoofd dat hun vliegtuig op de kust van dit eiland zou crashen en dat ze acht weken lang zouden moeten overleven met wat strategische hulp. Ook wisten ze niet dat dit elke avond live zou worden uitgezonden op de Amerikaanse televisie! Er zijn gewonden gevallen, er is ruzie gemaakt. Ik werd erop uit gestuurd om de groep te helpen nadat ze zich de vreemdste ideeën in het hoofd haalden bij het vinden van de camera's. Wat we net hebben laten zien is, op de verwondingen na, gespeeld. Maar het had wel kunnen gebeuren! Toevallig heeft dit experiment een goede afloop. Ze hebben geleerd hoe je moet overleven in de wildernis en dat je op elkaar aan moet kunnen. Zou het echter niet beter zijn dat te leren zonder de reeële gevaren van het droppen van een groepje jongeren op een onbewoond eiland?' Het bleef doodstil in de ruimte in de top van de wolkenkrabber in Chicago. De ouders realiseerden zich nu pas dat zij hiervoor toestemming hadden gegeven en wat de gevolgen hadden kunnen zijn. De directie keek ietwat beschaamd naar de grond alhoewel de raderen alweer draaiden hoe ze dit op een zo commercieel en niet-schadelijke manier mogelijk konden uitbuiten. Frank, Amy, Ciara, Ian, Michael en Melisande werden de volgende dag van het eiland opgehaald door hun ouders. Hun leven was voorgoed veranderd dankzij Star Survival Camp. Frank kreeg weer contact met zijn vader en had al snel vrienden op school. Vooral met Amy hield hij contact. Amy accepteerde haar jongere zusje en kon na verloop van tijd niet meer zonder haar. Ciara mocht eindelijk sporten, Ian kreeg belangstelling voor de buitenwereld en Michael voor school. Melisande bleef een echte drama-queen, maar was niettemin een stuk vooruit gegaan. In plaats van een simpel 'Breng me thee', was het nu 'Kun je alsjeblieft een kopje thee komen brengen?'. De groep hield elk jaar een reünie en kregen na enkele weken media-aandacht gelukkig hun leven weer terug. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
