 |
| ||||
|
Ongewoon. Dat is het juiste woord voor mijn leven. Sommige mensen zouden het buitengewoon noemen. Ik niet. Mijn leven was anders dan dat van de meeste mensen, niet bijzonder anders. Bijzonder, nog een woord dat ik niet mijn leven toedicht. Het is te groots. En te positief. Want hoewel mijn leven geen hel was, was het lang niet altijd hemels. Ik kan je nieuwsgierigheid al voelen. Je wilt weten wat dan hels, hemels, bijzonder en buitengewoon was. Ik heb echter niets meer te vertellen dan dat wat ik ongewoon vond. Misschien vind jij het toch nog hels, hemels, bijzonder of buitengewoon. Dat is voor jou om te beslissen. Mariena de Lordenburg En dat vertelde ze mij, toen ik haar vroeg wat ze beleefd had, daar op dat moment. Deze exacte woorden zal ik nooit meer vergeten. Toen besloot ik het op te schrijven. Hoofdstuk 1 Mariena de Lordenburg werd geboren op een donkere winternacht, in het kasteel van haar vader. Tot zijn geluk overleefde zowel zij als haar moeder het, wat in deze tijd, ondanks de vooruitgang, niet vanzelfsprekend is. Vermoeid van de spanning en inspanning prevelde haar moeder de naam van haar eerstgeborenen: Mariena. Het meisje groeide voorspoedig op: dankzij de zorgen van haar ouders ontpopte zij zich tot een begaan kind, met een goed verstand en een grote nieuwsgierigheid. Een engeltje, met de blonde lokken van haar moeder en de grijze ogen van haar vader. Haar vader, Richard de Lordenburg, landman van koning Lucius van Maredenten, bezat grote landerijen. Het kasteel was gelegen zoals eigenlijk elk kasteel: op een beboste heuvel, tussen de landerijen. In het oosten strekte het bos zich verder uit. In het westen werden ieder jaar de benodigde bomen voor de winter gekapt, waardoor er nu nog slechts een smalle strook langs het kasteel lag. De boeren die op het land werkten waren tevreden met hun landheer, de koning was dat echter allerminst, beiden partijen om dezelfde reden. Richard de Lordenburg kon het niet aanzien dat zijn mensen minder te eten hadden dan hijzelf. En omdat hij geen honger wilde lijden, betaalde hij regelmatig te weinig schatting aan de koning. Richard was een filantroop, dat was maar al te duidelijk. Ook zijn vrouw, Giralde, weerhield zich niet van wat de meeste vrouwen van haar afkomst ‘liefdadigheid’ zouden noemen. Het werk dat normaal oude kruidenvrouwtjes zouden doen, deed zij met even grote kennis en nog grotere toewijding. Zomers werkte het echtpaar de Lordenburg bovendien net als alle boeren op het land, en hoewel iedereen er iets van vond, van ongehoord tot afschuwelijk tot geweldig, vonden ze het zelf niet meer dan normaal. En zo werd ook kleine Mariena opgevoed. “Peter, Peter! Gooi nou!” schelde het heldere stemmetje van de vijfjarige Mariena over de binnenplaats, al snel gevolgd door een echo van ander stemmen. “Peter, hier, hier!” “Hierheen Peter, ik ben vrij!” “Josje, gooi naar mij!” Deze kreet markeerde de snelle wisseling. De kinderen gooiden met de varkensblaas alsof hun leven ervan afhing. “Jaaah, een punt!” Drie van de zes kinderen juichten, de andere drie stonden beteuterd naast de mand waar de blaas in beland was. Maar niet lang, de blaas werd opgepakt en het spel ging door. Tot er een luide roep uit de keuken kwam: “Eten!” Joelend renden de kinderen naar de deur, waar kokkin Lisa ze tegenhield tot ze een beetje gekalmeerd waren. “Mariena, je ouders eten vandaag boven.” Het meisje holde de keuken door en de trap op, en stormde het vertrek binnen. “Mariena, rustig meisje,” reageerde haar moeder direct. “Och kind, wat zie je er smerig uit. Ga je eerst eens wassen voor je begint met eten,” glimlachte ze. “Moeder…” begon het meisje voorzichtig. “Moeder, ik ben een gat in mijn rok gevallen.” Een glimlach. “Wat doen jullie toch ook wild. Je hebt je verder niet bezeerd?” Opgelucht schudde Mariena haar hoofd. “Goed, laat maar eens zien. Ja, dat is een flink gat. Maar dat kunnen we wel weer maken.” Giralde aaide met haar hand even over de wang van haar dochter. “Volgens mij moet je wel honger hebben, na zo’n renpartij.” Als antwoord knikte Mariena heftig met haar hoofd, honger had ze zeker. “Ga je dan maar snel wassen. Je vader zal zo ook wel komen.” Dat hoefde Giralde haar dochter geen twee keer te zeggen. Als een pijl uit een boog schoot het kind weg. Een luide ‘wauow’ vanuit de gang maakte duidelijk dat het iets té snel was. Mariena rende de trap af, door de keuken (onder luid protest van Lisa), naar de waterpomp, waar ze snel haar handen en gezicht waste. Haar moeder had wel gelijk, het vuil zat zelfs tot onder haar nagels. Snel droogde ze haar handen aan haar schort, voor ze weer naar binnen rende. De blauwe rok wapperde om haar benen. Hij was eigenlijk al iets te kort, daarom had haar moeder het waarschijnlijk niet zo erg gevonden dat hij kapot was gegaan. Toen ze de kamer weer in gerend was, zat haar vader al in zijn stoel bij de haard. Mariena had teveel honger om hem te begroeten, en holde direct naar de tafel waar het dienstmeisje het eten al had klaar gezet: een warme hutspot. Mariena begon ijverig op te scheppen. “Pas op, meisje, je ogen zijn waarschijnlijk groter dan je maag,” waarschuwde haar vader lachend. Slechts enkele minuten later bleek dat haar vader ongelijk had. Mariena had wel degelijk het hele bord leeggegeten. Maar al even snel als ze haar eten op had, was ze het al weer vergeten. Het grote boek dat haar vader op schoot had liggen was véél interessanter. Het was vol getekend met zwarte kriebels: ronde kriebels met en zonder stokjes, puntige kriebels, lusjes, stokjes met boogjes. Met moeite zag ze dat er af en toe kriebels tussen zaten die ze al eerder gezien had. Verrast zag ze dat het plaatje waarmee de kriebelrij begon, óók een kriebel was, die ze op verschillende plekken terug zag: een zigzag, het leek een beetje op een stukje van een zaag. Twee streepjes onder elkaar, met een schuin streepje er tussen. “Waar kijk je naar, Mariena?” vroeg haar vader en ze legde hem uit dat ze de verschillende kriebels zo leuk vond. Richard glimlachte en nam zijn dochter met het boek op schoot. “Die kriebels, Mariena, zijn letters.” “Letters?” Verbaasd sprak het meisje het woord uit dat ze nu voor het eerst hoorde. “Ja, daarmee kun je woorden maken.” Verbaasd blikte de grijze ogen omhoog. “Hoe dan?” “Iedere letter staat voor een klank.” “Papa, ik snap er niets van!” Boos, zo stonden de oogjes van het meisje nu. Richard glimlachte. Ze was echt zijn dochter: ze wilde alles heel precies weten. “Een klank is een geluid dat je maakt. Door verschillende klanken achter elkaar te zetten, krijg je woorden, en zo kun je met elkaar praten.” “O. En elke letter staat voor een klank? Dus door letters achter elkaar te zetten krijg je woorden, net zoals met praten. Maar wat voor klanken dan?” “Kijk, deze letter, dat is de o.” “Dat rondje?” “Ja, die. En dit rondje met een stokje, is een p” “O-p,” spelde Mariena. “Op! Dus allemaal kriebels, eh, letters, achterelkaar zijn een woord, en na dat witte komt weer een nieuw woord?” “Precies.” “Papa, kun je me nog meer letters leren?” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
