 |
| ||||
|
„Over de rand van het bassin zag ik hoe Waiash terugkwam met een transporteur, die hij samen met Nirot ging laden,” hoorde Quevéra Kirja vertellen, die haar zo veel mogelijk bleef aankijken. Dat pleit voor haar oprechtheid, noteerde de koningin in gedachten, terwijl Kirja haar verhaal voortzette. „Ik moest zo gauw mogelijk die plek zien te verlaten,” klonk Kirja’s stem nadenkend, „dus besloot ik om langs de beschaduwde wand verder te zwemmen naar open zee. Nu Waiash teruggekomen was, leek dàt mij wel haalbaar.” „Gingen ze niet op zoek naar Esecor?” vroeg Tirashya tot Quevéra’s ongenoegen. „Tirashya, nu moet je Kirja niet meer in de rede vallen, meisje. Laat haar zèlf haar verhaal maar doen. Zo breng je haar alleen maar in de war.” Ze zag dat Tirashya inbond. Goed zo, Tirsch, dacht ze. Nu kun je Kirja’s verhaal niet meer beïnvloeden. „Kirja, vertel verder,” spoorde ze het kamermeisje aan, vergezeld door een indringende blik. Tot haar opluchting pakte Kirja de draad op een ander punt op dan waar ze hem door Tirashya’s toedoen had laten vallen. En en passant was Quevéra er ook blij mee dat haar terechtwijzing de te verwachten vraag van haar dochtertje naar Esecor zèlf onderschept had. „Nog voorzichtiger dan eerst zwom ik langs de donkere, onregelmatige rotswand,” ging Kirja blozend verder. „Ik kon Nirot en Waiash horen praten en opnieuw hielden de rotswanden het geluid van hun stemmen vast. Op die manier ving ik een deel van een gesprek op voordat ik de inham veilig kon verlaten. Ze hadden het over… iemand die u en ik kennen.” Even pauzeerde Kirja. Het was lang genoeg voor Quevéra om uit de blik van het meisje op te maken dat de onuitgesproken gebleven naam belangrijke informatie was, en het bood Tirashya de tijd om verbaasd te reageren. Is die naam de boodschap die ze Silvaeo wilde overbrengen? vroeg Quevéra zich af. Kirja ging intussen verder: „Ik kwam veilig buiten hun bereik. Vanaf dat punt heb ik eerst een flink stuk gezwommen in de richting van Liliaño. Met enkele tussenpozen om uit te rusten ben ik zo snel mogelijk teruggekomen naar het paleis, waar ik poortwachter Cadosh vroeg mij bij de koning te brengen omdat ik een boodschap voor hem heb. Tot mijn ontsteltenis was het kamerheer Hagiysh, die mij een standje kwam geven — geheel terecht — en mij daarna in de wasserette onder vrouwe Dormosh aan het werk zette… Dat vond ik heel moeilijk…” Kirja’s verhaal leek verteld te zijn. Er viel een stilte, waarin rustig verder van de lekkernijen genoten werd. Maar Quevéra had nog een paar vragen. Aan Tirashya zag ze dat zij niet de enige was die meer wilde weten, maar haar dochtertje beheerste zich nu keurig: blijkbaar had haar reprimande het gewenste effect gehad. In stilte nam ze zich voor om gauw nog eens een maaltijd als deze te organiseren — maar dan getrouw aan de doelstelling en zonder restricties voor haar levenslustige dochtertje. Maar wat betreft Kirja... Het was duidelijk dat ze, als ze de waarheid sprak, een boodschap kon hebben die van belang was. Maar het leek erop dat ze zich inhield vanwege Tirashya’s aanwezigheid. En dat kon ze wel weer waarderen. Maar… ze wist niet wat ze ervan denken moest. Ze vond het sneu voor Tirashya, maar het was noodzakelijk dat ze een gesprek onder vier ogen zouden hebben. „Tirashya, vind je het heel erg als Kirja en ik even met elkaar moeten praten?” vroeg ze met een verontschuldigende blik in de richting van het prinsesje dat haar een scheef lachje gaf en antwoordde: „Nee hoor.” „Dank je,” knikte Quevéra haar toe. „We doen het gauw nog eens, is dat goed?” „Graag!” verwelkomde Tirashya dat voorstel, waarop ze wegzwom. „Volg me,” beval de koningin het kamermeisje. Omhoog zwommen ze, tot vlak onder de waterspiegel. Vanaf de paleismuren waren enkele lijfwachten ongeveer tot halverwege hun ondiepte met hen mee gezwommen, maar die bevonden zich nog altijd ruimschoots buiten de gehoorsafstand. „Kirja, ik moet bekennen dat je verhaal mij verontrust,” begon ze. Kirja keek hoopvol naar haar op. Die hoop zul je straks misschien niet meer uitstralen, meisje, dacht de koningin grimmig, voordat ze haar reactie voortzette. „Allereerst wens ik te weten welke boodschap je voor koning Silvaeo hebt. Ik vermoed dat het met het gesprek tussen Nirot en Waiash te maken heeft.” Kirja knikte en zei: „Ze hadden het over hun contactpersoon binnen het koninklijk paleis.” Quevéra trok haar wenkbrauwen op en wachtte verdere onthullingen af. Kirja liet niet lang op zich wachten en stamelde: „Ze noemden in die context — kamerheer Hagiysh…” Het was alsof Quevéra een klap in haar gezicht kreeg. In een fractie van een seconde verbond haar verstand een serie punten met voorzichtige, tijdelijke lijntjes. Twee tellen had ze nodig om Kirja’s woorden te overwegen. Toen zei ze rustig, met een bijna bedroefde stem: „Kirja, je vertelde me dat je het dagboek van je prinses hebt weggenomen met de bedoeling om haar te beschermen. Vervolgens gaf je aan dat je vermoedt dat het boekje het paleis niet heeft verlaten. De laatste keer dat je je verhaal deed, vertelde je dat prinses Lidhia je in vertrouwen had genomen met het oog op haar vreemde nachtelijke ervaringen. Later hebben wij vernomen dat deze te maken hebben met wezens, die op de luchtbodem leven. Nu kom je, na een ongeoorloofde afwezigheid van meerdere dagen, bij ons terug en vertel je dat je een ontmoeting hebt gehad met één van die wezens, en dat er waterlingen zijn die deze luchtlingen doelgericht ombrengen en beroven.” Ze zag met verbazing aan hoe Kirja bloedserieus knikte — de meest overtuigend onschuldige blik in haar ogen die ze ooit van het kamermeisje gezien had. Ze is ècht goed, dacht de vorstin voordat ze vroeg: „Heb je er ooit bij stilgestaan hoe goedkoop dit op ons zou kunnen overkomen? Heb je óóit bedacht dat dit vanuit ons oogpunt slechts kan lijken alsof je je positie en je taak aan het hof terug wilt verkrijgen — en ons vertrouwen en dat van prinses Lidhia probeert te herwinnen — door met een verhaal over een ontmoeting met luchtwezens aan te komen? En dan verbind je de naam van onze gerespecteerde kamerheer Hagiysh aan een doortrapte, gevaarlijke zeeroversbende!? Dacht je niet dat dat beschouwd zou worden als een poging om hem terug te pakken voor het feit dat hij je in de wasserette gezet heeft — nog daargelaten of dat de juiste handelswijze zou zijn geweest of niet? Je verwacht toch niet van me dat ik dat nu zomaar van je kan áánnemen? Welk bewijs kun je aanvoeren om je verhaal te staven?” Kirja zag eruit alsof ze volkomen overrompeld was — en zweeg. Quevéra zweeg nu ook. Haar eigen woorden hadden een gedachtegang in werking gesteld. Ze heeft geen bewijs, en dat weet ze. Ze wist ook van tevoren al dat ze geen bewijs had. Ze hàd kunnen bedenken dat haar verhaal wel ongeloofwaardig móést klinken in onze oren, maar niets wijst erop dat ze met die mogelijkheid rekening heeft gehouden. Integendeel: ze is daadwerkelijk teruggekomen en heeft me dit verteld, tegen bijna alle logica in… Zegt dat niet iets over haar geloofwaardigheid? De koningin voelde zich gefrustreerd. In dit geval had ze graag haar man aan haar zijde gehad. Als het wáár was wat Kirja zei, dan zou dat wellicht enkele antwoorden geven op bepaalde vragen — maar hoe kon ze dat ooit nagaan zonder het nodige bewijsmateriaal!? Ze verliet zich altijd op haar inzicht in karakters. En tot het moment dat Kirja verdwenen was, vorige week, zou ze juist dit kamermeisje zonder enige twijfel als een van de meest betrouwbare leden van de hofhouding hebben aangemerkt. In ieder geval was ze veel opener dan Hagiysh, die altijd die stijve façade ophield van correcte etiquette… Wist ze eigenlijk wel wat er achter dat masker schuilging? Wanneer had ze Hagiysh echt openhartig meegemaakt? Plotseling kreeg ze een ingeving. Ze had nog een kleine troef in handen waaraan ze Kirja’s openhartigheid en eerlijkheid kon testen… Het zou haar niet meer dan een indruk geven, maar het was de moeite van het proberen waard. Ze keek Kirja nog eens lang aan — ze zag hoe het meisje trilde van de teleurgestelde spanning — en zei: „Vertel me nu eens wat je zojuist tijdens je verhaal besloot niet te vertellen over Esecor.” Kirja was duidelijk van haar stuk gebracht. Ze zweeg bedremmeld. Ook dat wijst ergens op, mevrouw de koningin, merkte Quevéra in stilte op. Ze waagde een berekende gok en vroeg zacht: „Hij overleefde je aanval niet, hè?” Kirja’s onderlip trilde. Het meisje knipperde verwoed met haar ogen, beet op haar lip — en schudde stilletjes haar hoofd. Quevéra nam de tijd hiervoor, en hield zich stil. Kirja hakkelde met een benepen stemmetje: „Hij bloedde. Ik… was bang dat hij… dood was… na mijn klap. Ik controleerde het in paniek — ik was toen zo opgelucht dat hij niet gegild had — maar hij had nog een vaste hartslag… en zijn waterhaling was regelmatig. Daarom duwde ik hem over die rand, om van hem af te zijn… Maar… ik zwom er in mijn paniek niet bij stil…” Opnieuw zweeg ze, op de gesmoorde geluiden van haar wanhopig ingehouden emoties na. Meer woorden waren ook niet nodig. Quevéra kon zich wel een voorstelling maken van de diersoorten die zouden worden aangetrokken door het verse bloedspoor… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||
Tsja, de koningin heeft natuurlijk gelijk dat ze twijfelt! Maar het is wel erg sneu voor Kirja... Ik hoop dat ze snel uitvissen hoe het zit! 
Heel goed... Morgen de rest dan maar, want mijn mam wil op de laptop.
