 |
| ||||
|
Ze liet haar hand rusten op de deurknop, sloot voor een moment haar ogen en waande zich terug in de tijd. Ze herinnerde zich gelukkige momenten die ze op dit adres had beleefd. Voor even het besef dat ze alleen nog de sleutel in het slot hoefde te steken, de deur te openen en daar was ze, opnieuw thuis. Met een zucht opende ze haar ogen en dwong ze zichzelf om het nieuwe naambordje op de deur te bekijken. M. Verbeek stond er in zwarte strakke letters. Mark Verbeek woonde hier inmiddels en niet meer Yessica de Graaf. Ze wreef met een vinger over de letters, alsof het daarmee meer reëel zou worden. Toch was het een simpel feit, ze woonde hier al meer dan drie maanden niet meer. Spijt, nee spijt kon je het niet noemen, wat ze voelde, nu ze hier weer voor de deur stond. Ze had immers geen andere keus gehad. Zoals zo vaak had die ene persoon haar gedwongen tot keuzes die niet de hare waren, niet in eerste instantie, niet uit vrije wil. En zij had net als altijd, haar lot weer moeten aanvaarden en was weer op de vlucht gegaan. Yessica’s hand ging naar de deurbel, maar bleef erboven zweven in een moment vol twijfel. Ze moest wel, het was immers van belang om te weten wat de uitspraak was. De belangrijke brief was verstuurd en ze wilde hem zo gauw mogelijk hebben. Ook al was het zeker dat de herinneringen pijnlijk terug zouden komen, op hetzelfde moment dat de deur open zou gaan en ze een blik zou werpen in de gang, die ze vroeger vaak achteloos was doorgelopen. Ze raapte alle moed bijeen en drukte ferm op het knopje. Het vertrouwde geluid bezorgde haar een nieuwe golf van weemoed. Voor even bleef het stil. Toen hoorde ze het geluid van de tussendeur en even later ging de voordeur open. Daar stond de persoon die bezit had genomen van haar vertrouwde plek. Mark Verbeek was lang zag ze, heel erg lang, wat in Yessica’s geval voor hem sprak. Het was het eerste waar ze bij een man op lette, zijn lengte. Zijzelf was net onder de twee meter blijven steken en ze was het gaan haten om op een man neer te moeten kijken. Het waren immers de mannen zelf die daar slecht mee om konden gaan. Daarom was een ieder die boven haar uit stak waard om een tweede blik aan te wagen. En dat deed ze. Wat verder opviel was, naast een jongensachtige aantrekkelijke verschijning, een gekreukt wit overhemd. Het moest haar aandacht wel trekken, omdat hij gehaast bezig was zijn mouw op te rollen tot net onder zijn elleboog. Verder zag ze dat zijn stropdas scheef zat, waardoor hij een wilde indruk maakte. Ze constateerde blij dat hij niet mager was, wat wel eens samenging met lengte. Toen haar blik weer terug was bij zijn gezicht, keek ze in regelmatige trekken. Ze voelde zich staren, maar voor ze haar blik snel kon neerslaan, keek ze hem recht in de ogen. IJsblauw, dacht ze. De kleur van zijn ogen was opmerkelijk en deed haar langer kijken, dan ze zelf fatsoenlijk zou vinden. In gedachte stond ze weer naast die gletsjer, net als een jaar geleden op vakantie. Toen had de plotseling doorbrekende zon precies dezelfde kleur tevoorschijn geroepen en ze was betoverd geweest door de onverwachte schoonheid daarvan. Er lag geen vraag in zijn blik, of geïrriteerdheid, vanwege het late tijdstip, maar in plaats daarvan alleen koele nieuwsgierigheid. Hij bekeek haar op zijn beurt van top tot teen en ze had spijt dat ze haar hardloopoutfit niet had verwisseld voor iets wat minder opzichtig was. Hij zou immers kunnen denken dat ze hem wilde imponeren met haar verschijning. “Ja?” vroeg hij na dit moment van stilte, waarbij hij het blijkbaar niet nodig vond zijn gefrunnik aan zijn kleding te staken. Beide mouwen waren nu naar zijn zin, zodat hij verder ging met zijn das, die hij blijkbaar geen seconde langer om zijn nek duldde en ruw naar beneden trok. Met een getergde blik maakte hij de bovenste knoop van zijn overhemd los. “Ik ben Yessica de Graaf,” zei ze met zachte stem. Even dacht ze dat hij het niet verstaan had, want hij keek haar vragend aan. Toen ze niet meteen reageerde vroeg hij ongeduldig: “Ja, en, moet ik u kennen?” Hij had zich inmiddels ook bevrijd van de das en liet zijn handen nu eindelijk rusten langs zijn lichaam. Yessica slikte en bedacht dat ze verkeerd begonnen was. Ze was niet bij de overdracht van het huis geweest en had de notaris alles laten opknappen. Voor hem was ze immers niet meer dan een naam op een koopakte, of op een brief voor hem. “Ik ben de vorige eigenaar van dit huis,” legde ze uit en er kwam een blik van begrip in zijn ogen. “O ja, natuurlijk, wat dom van me,” zei hij verontschuldigend. Om vragen te vermijden, zei ze snel: “Ik verwacht een belangrijke brief en ik heb het vermoeden dat hij hier bezorgd is.” “Dat kan”, zei hij kortaf en voor een moment dacht ze dat hij haar een berisping zou geven. Het was immers al drie maanden geleden en ze zou hier geen post meer moeten laten bezorgen. Ze kromp inwendig ineen voor de woorden die ze verwachte, maar was verbluft toen hij opnieuw op verontschuldigende toon zei: “Ik ben net terug uit de VS, dus ik heb nog geen tijd gehad om de post door te nemen. Anders had ik het natuurlijk, net als anders, langs gebracht.” Ze glimlachte en keek hem met dankbaarheid aan. Hij nam haar niks kwalijk en ze hoefde gelukkig niets uit te leggen. Hij glimlachte terug en opende de deur een stuk verder. “Kom binnen, dan kijk ik even of er iets van je bijzit.” Yessica raakte in paniek. Ze kon moeilijk zeggen dat ze niet naar binnen wilde, zonder onbeleefd te lijken. Even twijfelde ze en hij keek haar afwachtend aan. “Wees maar niet bang, ik heb volgens mij niets in de woning veranderd, waar je spijt van zou hebben, al zeg ik het zelf,” zei hij met een scheef lachje waarna ze haar reserves liet vallen. Ze stapte langs hem en liep de gang in. Op precies dezelfde plaats als vroeger hing een spiegel, alleen was deze oud en had vast een vermogen gekost, in vergelijking met die van haar. Hij had de gang in een mooie lichte kleur gesaust, die warm en uitnodigend aandeed. Hij liep haar voorbij en opende de deur naar de kamer. Ze volgde hem en bleef in de deuropening staan. De eerste indruk was verwarrend. Hij had haar huis ingericht, zoals zij het jaren geleden had moeten doen. De grote tafel in de voorkamer, het zitgedeelte op een juiste plek in de achterkamer. De gordijnen, de schilderijen en de planten, het was één smaakvol geheel. Ze verzette zich tegen de gedachte die bezit van haar nam; ze zou zich hier opnieuw thuis voelen, hoewel het bijna niet meer leek op datgene waar zij in had geleefd. Hij was inmiddels de stapel post die op de eettafel lag, aan het doorkijken. Naast de tafel stond een koffer, over een stoel lag een lange donkere jas en over een ander hing zijn colbertjasje. Hij was zo te zien inderdaad net thuis gekomen. “Hier heb ik een brief,” zei hij en draaide zich naar haar om. Toen ze hem aanpakte, er even vluchtig naar keek, drukte ze hem vervolgens dicht tegen zich aan. Hij leek geamuseerd toen hij vroeg: “Van een speciaal iemand?” Ze lachte om haar dwaze reactie, en zijn verkeerde veronderstelling en schoot in de lach. “Nee, van de rechtbank!” riep ze uit en beet meteen op haar lip. Waarom was ze toch zo stom! Even fronsten zijn wenkbrauwen, maar hij zei verder niets. Nog een laatste keer keek ze om zich heen, de vertrouwde omgeving die toch zo nieuw en anders was, in zich opnemend. “En, vind je het wat?” vroeg hij, met een afwachtende houding. Met een ruk kwam ze uit haar mijmering, en het voelde alsof hij had gevraagd of ze bij hem in wilde trekken. Ze merkte dat ze kleurde om haar absurde gedachte. Deze reactie werd ingegeven door haar fijne herinneringen aan dit huis, maakte ze zichzelf wijs. Hij keek haar weer vragend aan. “Het is beter,” bekende ze zachtjes, met een verlegen glimlach en hij beantwoorde de hare met een dankbare blik om haar compliment. “Ik moet gaan,” zei ze, plotseling met de situatie verlegen. “Bedankt voor het brengen van de andere post.” “Toen ik zag dat je maar één blok verder woont, leek het me beter en sneller de post zelf te brengen,” legde hij uit. Hoewel ze nog steeds in dezelfde wijk woonde, was het wel wat verder dan hij het liet doorschemeren, maar ze snapte dat het vragen had opgeroepen. Zwijgend liepen ze door de gang, waarna ze onhandig mompelde 'bedankt voor het brengen' terwijl ze de deur opende. Buiten draaide ze zich nog eens om; ze had nu genoeg tijd gehad om een smoes te verzinnen. “Er was iets fout gegaan met mijn adreswijzigingen,” loog ze en weer voelde ze haar wangen gloeien. Ze dwong zichzelf om hem nog een laatste keer aan te kijken en ze zag dat hij nonchalant zijn schouders ophaalde. “Geeft niets.” “Alleen één ding snap ik niet,” voegde hij er langzaam aan toe, waarop zij moeizaam slikte, afwachtend wat zou komen. “Waarom ben je hier eigenlijk weggegaan, als je toch in deze wijk bleef?” Ze hield haar adem in. Toen zag ze zijn oprechte belangstelling en voelde ze zich dwaas om haar paranoïde reactie. Ze besloot hem in vertrouwen te nemen. “Iets persoonlijks,” begon ze vaag, erop hopend dat hij er verder niet op in zou gaan. Aarzelend voegde ze er aan toe: “Zou je wat voor me willen doen?” Hij was opnieuw op zijn hoede, maar gaf haar toen een korte knik. “Mocht er iemand zijn die naar me vraagt, wil je hem of haar dan alsjeblieft niet zeggen waar ik woon. Het is heel belangrijk voor me,” ze sloot even haar ogen, twijfelend aan het feit of ze zojuist al dan niet een grote fout had begaan. Toen ze haar ogen weer opende, zag ze zijn bezorgde blik, alsof hij zich bedacht of hij op zijn hoede moest zijn voor haar. Toen knikte hij. “Natuurlijk, als dat helpt, geen probleem. Dag hè,” in zijn stem klonk een afstandelijkheid door, die er daarvoor niet was geweest. Toen sloeg de deur dicht. Haar overviel een eenzaamheid die ze niet eerder had gekend. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
