 |
| ||||
|
Hoofdstuk 10 Het was twee weken later dat Thomas en Linda samen in de keuken zaten na te tafelen bij Seb. Thomas had Seb een week volledig gemeden, omdat hij maar niet kon begrijpen waarom Seb het zo had moeten aanpakken. Seb had dat begrepen en had hem en Linda voor deze avond uitgenodigd, om hen zijn motieven uit te leggen. Ze hadden onder het eten de zaak uitvoerig besproken en Seb had hen proberen te overtuigen van zijn beweegredenen. Henk had gelijk, hij had werkelijk weinig bewijs in handen, maar samen met de getuigenverklaringen zou er misschien genoeg indirect bewijsmateriaal te vinden zijn, voor een veroordeling. Vervolgens kwam het gesprek op de gevolgen van deze hele zaak voor de bezetting van het Jerichoplein. “Het is triest dat eerst Lydia en nu ook Magda het Jerichoplein gaan verlaten,” zei Thomas met gevoel voor drama, maar hij meende dat hij het betreurde. “Ja, ik weet dat Lydia dat beeld van Richard niet van zich af kan zetten,” legde Seb uit. “Ze heeft via een vriendin een andere kamer gevonden. En Magda, tja die gaat weer thuis wonen. Ze wil haar best doen om haar relatie met haar vader te versterken. Ik hoop dat ze eruit komen met zijn tweeën.” “Paul denkt erover om zijn specialisatie in een ander academisch ziekenhuis te gaan doen,” zei Thomas en Seb knikte met een zucht, “daar kijk ik niet van op. Die extacy-zaak zal niet worden vervolgd, maar het is beter voor hem om uit het circuit te stappen.” “En Kiki?” vroeg Linda aan Thomas. “Ze is nog steeds boos dat je haar dit hebt geflikt,” zei hij, meer tegen Seb, dan tegen Linda. “Ze zal me nog eens dankbaar zijn. Nu loopt alles misschien nog met een sisser af, maar je weet hoe zo iets gaat. Als je in zo een organisatie terecht komt, kan het van kwaad tot erger gaan. Laat ze maar voelen dat ze haar neus gestoten heeft en laten goede vrienden haar maar overtuigen van het feit dat dit niet de manier is om dierenleed ongedaan te maken.” Linda reageerde met, “daar is ze al lang van overtuigd. Wat een vreselijke zaak, al die dode dieren op de snelweg. Dat was een averechts effect en ze is er heel erg van geschrokken.” “En jullie, hoe gaat het met jullie?” vroeg Seb en Thomas’ gezicht kleurde op een manier dat Seb van de één naar de ander bleef kijken. “Ik denk dat deze zaak ons dichter bij elkaar heeft gebracht,” bekende hij en hij gaf Linda een tedere zoen op haar wang. “Nou, dan is er toch nog iets goeds uit voortgekomen,” antwoordde Seb met een glimlach. “Voor jullie is dat veel, maar ik blijf nog met heel veel vragen zitten. Gelukkig ken ik Iemand die mijn vragen kent en me ooit een antwoord zal geven. Ik moet alleen leren geduld te hebben, als het om de antwoorden gaat.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
wies
