 |
| ||||
|
“Levanda, wordt wakker!” Bijna wilde Levanda Mirthe zeggen dat ze zo op zou staan, voor het met een schok tot haar doordrong dat ze niet in haar eigen warme en zachte bed lag, maar op de koude en harde aarde tussen de wortels van een boom. Ze kroop er tussen vandaan. Alles deed zeer, de kou was die nacht in haar spieren gaan zitten. Moeizaam stond ze op. De afgelopen drie dagen leken een droom. Zo zeker had ze alles geweten, maar waar moest ze nu naar toe? Het antwoord direct: “We moeten weer verder, kijk, daar is het Oosten.” Door de dichte bladeren was het nauwelijks te zien, maar aan de kant waar Melina naartoe wees was het iets lichter. Na een kort ontbijt gingen ze verder. Nu pas nam Levanda echt de tijd om de omgeving in haar op te nemen. Piepkleine witte en gele bloemetjes gaven het donkergroene mos een vrolijk aandoen. Als ze naar boven zag keek ze tegen een groen plafond aan dat het licht filterde. Op het mos en bladertapijt voor haar zag ze af en toe toch nog lichte zonneplekjes. De vogels floten verschillende liedjes door elkaar, ze genoot ervan. Heel af en toe zag ze in de verte dieren wegspringen, waarschijnlijk herten. Maar algauw kreeg ze zere voeten, slecht na een paar mijlen. Ze was het vele lopen niet gewend. En na de afgelopen dagen had ze behoorlijke blaren. “Wil je even uitrusten?” Melina had het opgemerkt. “Graag,” zuchtte Levanda en ze plofte neer op een boomstam. Melina liet haar tas vallen en verdween tussen de struiken. Niet veel later kwam ze terug met een bosje kruiden in haar hand. Levanda had ondertussen haar laarzen uit getrokken. “Drie blaren links en dan nog eens vier rechts. Fijn.” Met voorzichtige vingers probeerde ze het kapotte vel terug te leggen. “Hier, dit helpt wel.” Melina bood haar het bosje kruiden aan. Met een steen had ze de taaie stengels en bladeren kapot gemaakt, waardoor er nu een prikkend sap in de wondjes op Levanda’s voeten liep. Het hielp inderdaad, niet veel later konden ze gewoon weer op weg. Het woud werd dichter naarmate de dag ouder werd. Toen de zon zijn dood en de geboorte van de nacht aankondigde, sloegen ze weer hun kamp op. Ze aten weer hetzelfde sobere maal dat Levanda gewend was van de vorige avond. Dit keer lag hun bed tussen een paar struiken. Met moeite ging Levanda liggen en met moeite stond ze de volgende ochtend ook weer op. “Ligt het nou aan mij, of zijn we de laatste paar mijlen alleen maar gestegen?” Levanda voelde het in haar benen, ze was het vele lopen niet gewend. “Melina, kunnen we even rusten?” Melina draaide zich om naar het meisje. Ze waren nauwelijks op weg. “Je hebt niet echt conditie, of wel?” stelde ze vast en ging zitten op het bladertapijt. “Wat doet dit kind hier toch? Ze weet niet hoe ze vuur moet maken, ze heeft dure kleren en haar haar is lang en zacht… Ze moet wel van goede komaf zijn.” Ze besloot het die avond te vragen. Levanda wreef over haar zere voeten. Haar laarzen lagen zielig voor haar. “Melina, gaan we wel de goede kant op? Volgens mij zijn we al een poos aan het stijgen. En hoort het vanaf Nemendo naar Arlokië niet redelijk vlak te lopen?” Ze zweeg even. “Volgens mij zijn we verdwaald, of niet?” “We zijn nooit niet verdwaald geweest. Maar als we gewoon doorlopen komen we vanzelf ergens.” Die avond besloot Melina naar Levanda’s verhaal te vragen. Het vuur knetterde zachtjes, het hout was een beetje vochtig. Melina had eetbare wortels en planten gevonden, een smaakvolle aanvulling op het brood en vlees. “Levanda, wat doe je hier?” Toen Levanda niet reageerde, ging ze verder. “Ik bedoel, je weet niet hoe je vuur moet maken, je hebt lang haar en hebt zachte handen. Bovendien passen je kleren en laarzen perfect en zijn ze schoon en van goede snit.” Verbaasd keek Levanda op. Ze had niet verwacht dat ze zo opviel. Ze had er helemaal niet bij stil gestaan dat er meer voor nodig was dan een gebrek aan versiering om door te kunnen gaan voor iemand uit het gewone volk. Plotseling zag ze ook haar eigen naïviteit. “Hoe kon ik denken dat het zo makkelijk zou zijn?” Ze keek naar haar handen, zacht en blank. “Hoe kon ik denken dat er zo weinig verschil tussen ons bestaat? Hoe kon ik denken dat ze het net zo makkelijk zouden hebben?” Levanda wist ze niet gedacht had dat de gewone mensen een licht leven leidden. Maar ze had er eigenlijk nooit echt bij stil gestaan dat dit ook gevolgen met zich mee droeg, die verder gingen dan de kwaliteit van eten, huizen en kleding. “Levanda?” onderbrak Melina haar gemijmer. “Waar kom je vandaan?” Levanda zuchtte. Ze had besloten Melina haar verhaal te vertellen, maar nu bleek het helemaal niet zo makkelijk. Ze haalde diep adem… en begon: “Ik ben prinses Levanda, dochter van Avarus, de koning van Nemendo. Mijn moeder is Usamrine, de Mandikaanse prinses. Ik kan met vrij grote zekerheid zeggen dat ze ongelukkig getrouwd is. Mijn broertje heeft namelijk bruine ogen, en mijn vader en moeder hebben beiden blauwe. Hoewel niemand dat schijnt te willen opmerken… Mijn vader wil mij uithuwelijken…” Een plotselinge trek op Melina’s gezicht, die tot dan toe rustig en enigszins verbaasd het zitten luisteren, deed Levanda haar verhaal even onderbreken om de nodige uitleg te geven. “Nee, ik ben niet vertrokken alleen maar omdat ik zou worden uitgehuwelijkt!” De trekken van Melina verzachtten een beetje en Levanda breidde haar uitleg uit. “Ik had eerlijk gezegd al geaccepteerd dat ik zou worden uitgehuwelijkt. Maar ik had er niet opgerekend dat mijn vader mijn man na het huwelijk zo snel mogelijk zou vermoorden om daarna de troon op te eisen.” Verbazing beheerste nu nog sterker Melina’s gelaatstrekken. “Ja, en daarom besloot ik weg te gaan. Ik zal Ayen proberen te bereiken.” Melina staarde verwonderd in het vuur. Ze gaf geen commentaar. Ze sprak geen woord totdat ze opstond en in het hutje van takken kroop. “Welterusten.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||
