 |
| ||||
|
* Thomas en Henk gaven elkaar de deur in de hand. Henk stak voorzichtig zijn hoofd om de hoek van de deur, net terwijl Seb opkeek. Na een wenk van Seb ging Henk tegenover hem zitten. “Vreselijke toestand, zeg,” was het commentaar van Henk. Hij keek zuur voor zich uit en onderdrukte een vloek. Seb haatte vloeken, maar schonk er geen aandacht aan. “Arme Lydia,” verzuchtte hij. “De vernedering gisteren was al erg genoeg, zou je zo denken,” zei Henk meewarig, doelend op het gedrag van Richard op het feest. “Ik denk dat zij het ergst zal lijden onder zijn dood,” stemde Seb in en er trok even een grimmige blik over het gezicht van Henk. “Ik weet niet wat er in hem is gevaren,” zei Henk, waarbij hij hardop dacht. “Hij deed monsterlijk tegen Lydia en toen ging hij naar huis en hing zichzelf op.” Seb vond deze uitleg van de gang van zaken onbevredigend en kort door de bocht en vroeg daarom koel, “Dus je denkt dat het zo is gegaan?” Henk keek hem strak aan en schudde toen zacht zijn hoofd, “ik weet het niet.” Toen voegde hij er zonder ene samenhang aan toe, “Lydia is in alle staten.” Seb probeerde Henk’s gedachten op zijn lijn te krijgen door te vragen: “Hoe ging dat gisteren, zijn ze samen naar huis gegaan die twee?” “Je bedoelt Richard en Lydia? Nee, Richard had beloofd Mandy thuis te brengen. Daarvoor paste Lydia natuurlijk en gelijk had ze,” zei Henk, waarbij hij zijn eigen verontwaardiging liet doorklinken in zijn woorden. “Dus zijn hij en Mandy samen vertrokken. Het was Magda die Lydia naar huis gebracht. Ze was er vreselijk aan toe.” “Denk je dat Richard meteen naar huis is gekomen?” Henk keek hem somber aan en woog zijn woorden, toen hij zei: “Ik weet niet wat voor fatsoensnormen Richard er op na hield. Ik heb helaas weinig daarvan gezien de laatste weken. Dus misschien is hij wel langs Mandy gegaan vannacht.” “Hij is in ieder geval ergens vannacht thuisgekomen,” stelde Seb vast. Henk liet een instemmend geluid horen en Seb liet het onderwerp liggen. Hiermee zou hij niet verder komen. Daarom stelde hij een andere vraag die hem bezig hield: “Wist jij dat hij schulden had?” Henk snoof. “Natuurlijk, hij probeerde me elke keer over te halen om hem geld te lenen. Daar paste ik voor. Zeker om uit te gaan met Lydia!” Hij was nu rood aangelopen en net zo snel als zijn woede was opgekomen, verdween hij weer. Met berusting in zijn stem zei hij: “Arme Lydia.” “De weg is weer vrij,” stelde Seb met neutrale stem. Henk’s hoofd ging omhoog en hij keek Seb strijdbaar aan, waarbij de ader in zijn nek duidelijk zichtbaar werd. “Denk je nou echt dat ik misbruik ga maken van de situatie. Daar kun je bij Paul op wachten, maar dat je dat denkt van mij…” Seb maakte een verontschuldigend gebaar. “Ik denk helemaal niets. Ik bedoel alleen dat Lydia misschien…” hij had echt wat anders aan zijn hoofd dan ruzie te maken met Henk, dacht hij mismoedig. “Ach, ik weet het ook niet. Ik ben er kapot van Henk,” liet hij er naar waarheid op volgen en Henk scheen te kalmeren. “Ja, wie niet,” antwoordde deze kleintjes. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||