 |
| ||||
|
toen was het zover, het was het einde van de plechtigheid, en er was gelegenheid tot afscheid nemen. mijn zusje had een gedichtje gemaakt die op de kist lag. na het lezen van de eerste paar zinnen, kreeg ik de tranen al in me ogen, het ging zo: Lieve mama Mama ik mis je Het doet mij pijn Ik moet soms huilen Ik hoop dat jij bij Jezus kan schuilen Het is misschien beter zo Je bent nu in de hemel Het is voorbij Ik kan het niet helpen Het maakt me niet blij Ik hoop dat je nu gelukkig bent Het voelt raar Maar je moet nu gaan liefs, je dochter zo bijzonder, ze had dit gedichtje zelf geschreven, terwijl ze een verstandelijke beperking had. ook ik kreeg veel reacties over het liedje dat ik had opgenomen. maar, het leven gaat verder. die zondag, we hadden die ochtend net een jeugddienst gehad waar ik spelen moest, reden we terug naar de kerk om wat terug te brengen. ik keek in mijn postvakje en daar lag een envelop. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||