 |
| ||||
|
Met een wrange grijns keek de oude man naar het speelbord voor hem. Hij had het gebaseerd op het aloude schaakspel, maar dit was meer. Veel meer! De mogelijkheden waren slechts beperkt tot de fantasie en vindingrijkheid van de spelers en de spelregels waren slechts gebonden aan de grenzen van wat mogelijk was. En met behulp van de Machten waren die grenzen groter dan het gros van de mensheid kon vermoeden. De oude man voelde een golf van warmte door zich heen gaan. Hij was een begenadigd medicijnman en dat wist hij. Niet alleen had hij de Machten op zijn hand, maar hij wist dat dit niet zijn enige zetel van macht was. Hij had een scherpe geest. Wetenschappelijk geschoold en door sommigen briljant genoemd. Toen nobelprijswinnaar Hans Spermann in 1938 de optie van het overbrengen van celkernen van een volwassen organisme naar een andere cel opperde, was de aandacht van deze medicijnman gewekt. Het had veel tijd en nog veel meer geld gekost, maar uiteindelijk had hij in 1975 met succes in het diepste geheim een mens gekloond, ver voor de rest van de wereld er zelfs maar over durfde dromen. En niet eenmaal, maar direct tweemaal. Twee genetische duplicaten. Twee nieuwe mensen. Meer identiek dan een eeneiïge tweeling en beide met dezelfde intelligentie en creativiteit als hun donor. Hij was trots geweest op zijn prestatie en hij had zich machtig gevoeld. Kinderen had hij nooit gekregen, maar nu waren er toch twee baby's die meer leken op hun vader dan welk kind ook in de geschiedenis. Of je moest die verhalen over Jezus van Nazareth geloven, zoals zijn ene zoon. Met de geboorte van de twee jongens begon direct een volgend experiment. Een sociaal experiment. Het was een kwestie van opvoeden. De ene jongen werd grootgebracht binnen dezelfde stam waar zijn donor was grootgebracht. Hij wist niet dat hij een kloon was. Hij moest simpelweg opgroeien en zijn leven uitleven. De andere jongen werd door hemzelf grootgebracht. Hij wist dat hij een kloon was en daarmee erg bijzonder. Hij zou alles leren wat zijn vader had geleerd. Hij zou uiteindelijk zijn opvolger worden. In hem zou hij doorleven. En de twee jongens waren beide totaal anders geworden, al waren ze beide, evenals hun vader, erg gevoelig voor de onzichtbare realiteit. Zijn ogen gleden nogmaals over het speelbord. Elke pion was een persoon. Hijzelf zat, als een spin, in het centrum van het speelbord dat bedrukt was met een landkaart. Een grote rode pion in hartje Parijs. Groter dan alle andere stukken. Zijn twee jongens stonden als twee fel oranje pionnen op verschillende locaties. AWK zat in Nederland en Hawkeye was in Amerika en stevig afgeleid. Dan waren er nog andere pionnen. Gele pionnen. Die kleur stond symbool voor de misleide medewerkers, zoals Kiezel, EsQuirrel en Prinses. Maar de blauwe pionnen waren pas echt interessant. Momenteel waren dat er nog maar twee. Elle en Yvonne. Zij waren in aanraking gekomen met het blauwe stof. Een brede glimlach verscheen op zijn gerimpelde gezicht. Dit zou zijn grootste wetenschappelijke experiment tot nog toe zijn. Opgezet door hijzelf en zijn jongere zelf AWK. En de uitslag van dit experiment stond al vast. Alles wat de Machten tot nu toe hadden voorspeld was uitgekomen. Dus ook deze voorspelling zou bewaarheid worden. Met een zachte beweging aaide zijn verweerde wijsvinger over de pion van EsQuirrel. De volgende zet in het spel had weer met hem te maken. Als hij eens kon vermoeden... |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
