 |
| ||||
|
-Michael- Chicago, 6 juni Michael wierp de bal in de richting van de basket. Geďrriteerd zag hij dat hij voor de zoveelste keer vandaag miste. Het lukte gewoon niet. Jake, zijn coach, riep vanaf de zijlijn: ‘Concentreer je, Johnson! Man, wat heb jij vandaag?!?’ Michael gooide de bal op de grond en stampte naar de kleedkamers. Jake versperde hem de weg. ‘Waar gaan we heen?’ ‘Ik ben het zat. Dat zie je toch?’ Jake zuchtte, ‘kom op, joh, het lukt je wel!’ ‘Dat zal allicht, maar niet nu.’ Jake antwoordde hem niet. Michael negeerde zijn stille protest en vervolgde zijn weg naar de kleedkamers. In de stilte veegde hij het zweet van zijn voorhoofd. De hele middag was hij bezig geweest met het verbeteren van zijn techniek. Onder hand was Michael het hele zootje goed zat. Zijn ouders, die nooit aandacht voor hem hadden, behalve als hij iets verkeerd deed. Zijn coach die gedwee als een hondje hun orders opvolgde. Zijn teamleden die hem op lieten draven voor hun fouten. Zijn leraren die dachten dat hij naast een basketbaltraining waarvoor hij de helft van de schooluren miste ook nog wel tienen kon halen op zijn rapport. Eigenlijk was hij alles zat. Het leek wel of iedereen hem maar pushte om te presteren. Hij trok zijn natte tshirt uit en liep naar de douche. Voor Michael onder de koude, natte stralen stond kwam Jake binnen. ‘Michael, het spijt me echt jongen. Het kan alleen niet anders. Ik… Ik heb wat voor je.’ Jake overhandigde hem een papiertje. Star Survival Camps… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
