 |
| ||||
|
Timmy sjouwt twee borden en bestek naar de tafel in de woonkamer. Hij is blij. Mama is weer thuis van haar werk en staat in de keuken te koken. Hij hoort haar fluiten terwijl ze in de pannen roert. Gezellig zo! Mmmm, het ruikt ook lekker zeg! Macaroni, dat lust Timmy graag. Als ze even later aan tafel zitten en de borden bijna leeg zijn, schiet Timmy ineens een vraag te binnen. Over meneer Daniël, de kunstschilder op de hoek. "Mam, meneer Daniël, is die ook gescheiden?" vraagt hij. "Hè, wat?" reageert zijn moeder verbaasd. "Hoe kom je daar nu bij?" "Nou gewoon, omdat hij ook altijd alleen is," antwoordt Timmy. Zijn moeder kijkt hem even aan met een frons in haar voorhoofd. "Lieverd, niet iedereen die alleen is, is gescheiden," zegt ze. "Van meneer Daniël weet ik dat zijn vrouw astma heeft. Daarvoor is ze al een hele tijd in Zwitserland." "Astma? Wat is dat nou weer?" Daar heeft Timmy nog nooit van gehoord. Gelukkig weet mama veel meer dan hij en ze legt het hem geduldig uit: "Dan heb je vaak moeite met ademen. Dan ben je vaak benauwd. Of je moet veel hoesten." Oei, dat lijkt Timmy heel vervelend. "Maar waarom moet ze dan helemaal naar Zwitserland?" Hij snapt het niet echt. Zijn moeder legt hem uit dat de berglucht daar gezonder is en makkelijker in te ademen. "Dus mevrouw Daniël is daar gezonder?" concludeert Timmy. "Nou, ze zal het daar wel beter hebben dan hier, denk ik," antwoordt zijn moeder. "Maar ik denk níet dat ze mevrouw Daniël heet!" zegt ze er lachend achter aan. "Ze zal vast wel een eigen voornaam hebben!" De volgende middag loopt Timmy met zijn nieuwe vriendinnetje Hedy uit school. Hij vertelt haar over de vrouw van Meneer Daniël. "Ach, dat is zielig!" reageert Hedy. "Ik heb wel eens gehoord, dat als je astma hebt, dat het dan net is alsof je door een rietje moet ademen..." "Maar dat is toch niet zo erg?" zegt Timmy onverschillig. "Nou zeg! Heb je dat wel eens geprobeerd?" vraagt Hedy verontwaardigd. "Ikke niet," zegt haar speelkameraad. Hedy stelt voor om het eens te proberen. Ze halen bij haar thuis twee dunne rietjes en gaan daarmee naar de tuin achter het huis. "Tegelijk, ja?" zegt Hedy. Ze telt af: "Éen, twee, drie..." Allebei steken ze het rietje in hun mond en knijpen hun neus dicht. Nu moeten ze door het rietje in- en uitademen. Binnen tien tellen heeft Timmy een hoofd zo rood als een biet en hij trekt het rietje gauw uit zijn mond. Happend naar adem staan ze elkaar aan te kijken. "Pffff, ik wist niet dat het zoiets naars is, dat astma!" zegt Timmy, nu onder de indruk. Hedy puft: "Ik ben blij dat ik het niet heb, zeg!" Ze zijn er allebei moe van en gaan naar binnen. Hedy's moeder geeft de twee wat drinken en een koekje. Dan loopt ze naar de computer. "Kijk eens!" zegt ze. "Ik heb op internet een leuk knutselwerkje voor jullie gevonden." De kinderen blijven nog op de bank hangen. "Wat is het dan mam?" vraagt Hedy. "O, een soort kaart die je kan maken met rietjes." Timmy en Hedy kijken elkaar eens aan. Timmy trekt een gek gezicht. Hedy kan wel raden wat hij denkt. "Het hoeft niet hoor mam," zegt ze haastig. "We gaan wel wat anders doen." Als Hedy's moeder richting de keuken loopt, flapt Timmy eruit: "Pfff! Ik kan geen rietje meer zien!" Hedy grinnikt. Zie je wel? Ze wist het... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Leuk prinses! Toch een vervolg voor Timmy, ik dacht al, je laat het arme jong toch niet in de steek? En inderdaad een hele goede uitleg over astma.
