 |
| ||||
|
"Mam! Maham!" roept Timmy onder aan de trap. Hij is zelf binnengekomen met de sleutel van de achterdeur. Timmy heeft die altijd bij zich, want zijn moeder moet overdag werken. Dus dan is ze niet thuis als hij uit school komt. Nu heeft hij nog lekker vakantie, maar mama moet nog werken. Misschien is ze al thuis.... Timmy rent de trap op, maar nee, zijn moeder is er nog niet. 'Hè jammer...' denkt hij. Hij had gehoopt dat ze nog gezellig samen wat konden doen. Vroeger, toen papa en mama nog niet gescheiden waren, kon hij ook met papa dingen doen. Voetballen enzo. En toen ze gescheiden waren, ging hij in de vakantie vaak bij papa logeren. Maar nu... Timmy's gezicht ziet er niet meer zo vrolijk uit. Papa heeft een nieuwe vriendin en nu hoort Timmy de laatste tijd niets meer van hem. 'Zou papa me vergeten zijn?' denkt hij. 'Dat kan toch niet?' Papa had gezegd dat hij altijd van hem bleef houden, dus... Timmy loopt naar de koelkast en pakt wat cola. Ah lekker! Er ligt nog een stukje van een chocoladereep. Als hij zijn cola en de reep op heeft, kijkt Timmy in het rond. Wat zal hij eens gaan doen? Best vervelend dat mama nu altijd moet werken. Maar ja, nu papa er niet meer is, moet ze wel geld verdienen. Timmy heeft geen zin om televisie te kijken. Hij gaat weer naar buiten en doet de achterdeur op slot. De achtertuin grenst aan het bos. Timmy kan vanuit zijn slaapkamer altijd mooi naar de bomen kijken. 'Weet je wat?' denkt hij. 'Ik ga een hut maken in het bos!' Nu hij een idee heeft, rent Timmy richting het bos. Hij vindt daar een heleboel grote takken, die hij op en over elkaar legt. Het is wel een beetje lastig met takken alleen. Eigenlijk zou hij een paar planken moeten hebben. Maar die liggen niet in het bos. Timmy besluit om op zoek te gaan naar planken, plastic en andere spulletjes om zijn hut mee te bouwen. Hij loopt een tijdje rond in de buurt, maar ziet nergens iets wat hij kan gebruiken. 'Wacht! Misschien weet meneer Daniël wel wat.' Meneer Daniël woont op een hoek van de wijk waar Timmy woont. Hij is kunstschilder en maakt mooie schilderijen. Meestal is hij druk met schilderen, maar hij heeft vaak ook wel even tijd voor Timmy en andere kinderen uit de buurt. Onderweg komt Timmy langs een huis waar ze aan de zijkant aan het bouwen zijn. Er is niemand buiten te zien. De werkmannen zijn al naar huis. Timmy ziet voorin de tuin een paar oude planken liggen. Die zou hij mooi voor zijn hut kunnen gebruiken! 'O, kijk eens! Daar ligt een heel groot stuk plastic. Dat is mooi voor het dak van de hut!' denkt hij. Timmy loopt naar de planken en het plastic toe. 'Dat gebruikt niemand meer. Dat mag ik vast wel hebben...toch?' Hij kijkt eens rond of iemand hem ziet. Nou zeg, hij hoeft toch niet stiekem te doen?! Timmy begint toch een beetje te twijfelen of hij de spullen wel zomaar mag meenemen. Maar het is toch geen stelen? Timmy besluit om eerst maar eens langs meneer Daniël te gaan. Misschien weet hij wel een oplossing. 'Ah gelukkig, zijn fiets staat buiten. Dus dan is hij vast thuis.' Als Timmy aanbelt, wordt hij opengedaan door de vriendelijke man met zijn grijze lokken. Gelukkig heeft meneer Daniël tijd. Timmy vertelt hem van de hut en van de planken en het plastic wat hij zo graag wil hebben. "Tja, of het stelen is, weet ik niet precies," zegt meneer Daniël nadenkend. "Maar als je het gewoon vraagt aan de mensen die daar wonen of de werkmannen, dan weet je zéker of het goed is." "O ja!" zegt Timmy blij. Daar had hij nog helemaal niet aan gedacht. Hij kan het natuurlijk gewoon vragen! Na een beker limonade, gaat Timmy weer weg. Het lijkt wel of hij altijd dorst heeft... Op de terugweg ziet hij nog steeds geen werkmannen bij het huis. 'Zal ik aanbellen?' denkt Timmy. Misschien is er wel iemand thuis. Hij vind het wel een beetje eng. Maar toch stapt hij naar de voordeur en belt aan. "Dingdong, dingdong" hoort hij. Wat een deftige bel! Als de deur opengaat, staat er een meisje met donkerbruin haar in twee vlechtjes. Ze lijkt ongeveer net zo oud als Timmy. "Hallo, wie ben jij?" zegt het meisje. "Uh, ik heet Timmy." "Ik heet Hedy en ik ben acht jaar, bijna negen." "Ik ben nu al negen!" zegt Timmy en hij gaat eens goed rechtop staan, zodat Hedy kan zien hoe groot hij al is. O, nou zou hij bijna vergeten dat hij voor de planken en het plastic kwam! Hij vraagt aan het meisje: "Uhm, heb je ook een vader of moeder?" Hedy lacht. "Ik heb ze allebei!" zegt ze. "Ik roep wel iemand." Ze verdwijnt in de gang en even later komt er een mevrouw aan met een vriendelijk gezicht. "Hallo, jij bent Timmy hoor ik." zegt ze. "Wou je iets vragen?" Ineens is het helemaal niet zo moeilijk meer en Timmy vertelt van de hut, de planken en het plastic dat hij bij hun huis gezien heeft. "Mag ik die misschien gebruiken voor de hut?" vraagt hij. "O ja, dat is prima," zegt Hedy's moeder. "Dat is gewoon afval van de verbouwing. Pak maar hoor!" Timmy is verbaasd hoe makkelijk het is om het gewoon te vragen. "Dankuwel!" roept hij, terwijl hij buiten een paar planken en het grote stuk plastic bij elkaar raapt. Hedy's moeder zwaait en Timmy loopt met zijn armen vol richting zijn hut. Nu kan hij óók echt bouwen! |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
voor al je 'blabla'. *grinnik*
Nog wat blabla...
you're welcome!
%p 
