 |
| ||||
|
Al gauw had Rhodé alle scherven in de emmer. De kleedjes lagen alweer netjes op de tafeltjes, met de menukaarten er bovenop. „Nou kunnen ze alleen niet meer aan deze tafels roken,” zei ze hardop tegen niemand in het bijzonder, terwijl ze de stoeltjes weer op hun plaatsen zette. Eén stoel was in haar buiteling beschadigd geraakt: die mocht niet meer meedoen. Ze ging aan een tafeltje zitten: Michelle zou tenslotte zó weer terugkomen. Ze zou vast trots op haar zijn dat ze alles al klaar had! „Hmmm-hm-hmm-hmmmmmm,” neuriede ze voor zich uit, en keek eens om zich heen. Wachten was niet Rhodé’s sterkste kant. Er liep een mier over het kleedje. Een kleine mier die dapper één voor één de dieproze, schuimrubberen bobbeltjes nam. Het meisje leunde eens voorover, steunend op haar ellebogen, om het diertje te bewonderen. Ze telde met de mier mee. Toen ze al vier keer tot twintig had geteld, was ze het zat: als zij die mier was geweest, zou ze allang hebben moeten uitrusten! „Misschien zijn mensen daar niet voor gemaakt,” mijmerde ze. „Jij wel, hè mier? Jij kunt dat zonder moe te worden.” Dat woord herinnerde haar aan de reden waarom ze daar zat. Ze keek om naar de zijdeur, die in de eetzaal uitkwam. Michelle zal wel druk zijn, dacht ze. Iedereen vraagt altijd alles aan haar. Ze keek eens naar de bezem, de emmer en de vervormde stoel. Als zij ze nou eens bij Michelle bracht? Die zou wel weten wat ze ermee moest doen, want zij zelf kon de zware klep van de glascontainer niet zonder hulp open krijgen. Dat ding was veel te hoog en te zwaar voor haar. Onhandig pakte ze met één hand de bezem en het hengsel van de emmer vast, zodat ze met de andere de geknakte stoel achter zich aan kon slepen. Tussen tafels en stoelen manoeuvreren als je ruim vier keer zoveel ruimte inneemt als je gewend bent, is niet makkelijk. Dat ondervond Rhodé nu ook. Steeds weer kwam de bezemsteel in de knoop met stoelen. En achteruit gaan om de bezemsteel vrij te krijgen was niet eenvoudig omdat ze die kapotte stoel achter zich aan sleepte... Maar uiteindelijk was ze bij de zijdeur, die nog op een kier stond. Nu bleek de bezemsteel een handig instrument: ze wist met enige moeite de deur zover open te wrikken, dat ze er met bezem, emmer, stoel en al doorheen kon. Terwijl ze naar binnen stapte, zag ze de auto de oprijlaan afrijden in de richting van de weg. Gelukkig was de eetzaal ruimer opgezet dan het terras. Behendig koerste ze tussen tafels en stoelen door naar de deur met het bordje 'Personeel'. Ze merkte niets van de twee voren die de stoelpoten in het tapijt ploegden en zo een aardig beeld gaven van de route die ze gevolgd had. En aangezien de mensen die hier werkten om deze tijd altijd koffie dronken, was het muisstil overal. Dit was de sfeer waar Rhodé onbewust het meest van hield. Die stille koelte. In haar vakanties was Rhodé het liefst op De Bron aanwezig. Ze hielp Timmy's vader met het schoonmaken van de stallen, Michelle met eenvoudige opruimwerkjes, de tuinman bij het maaien van het gazon... Haar vader had haar eens gezegd dat hij vond dat ze al zo ongeveer bij de inboedel van De Bron hoorde, en dat had Rhodé niet leuk gevonden — tot ze aan Michelle had gevraagd wat 'inboedel' nou eigenlijk is. Vanaf dat moment vond ze het best als haar vader haar ermee plaagde. Hij vond het niet erg, gelukkig. En het feit dat alle vaste mensen en zelfs een flink aantal gasten haar kenden, gaf haar de vrijheid om in haar eentje door het hele gebouw te struinen. De deur van Michelles kantoor stond open. Rhodé stapte vrolijk naar binnen, blij dat ze er was en haar last nu kwijt kon. „Michelle?” Eén blik in het kantoor leerde haar dat haar grote vriendin hier niet was. Maar er was wel iets veranderd: op het bureau lag een grote, gele enveloppe. Die had er straks nog niet gelegen, toen ze die mooie pleister kreeg. Het zag er belangrijk uit, met een mooie tekening van een groot gebouw in de bovenhoek, en een moeilijke naam eronder. En hij was nog gesloten. Ze vroeg zich af of de meneer in de auto deze brief gebracht had. Maar ze moest nu eerst Michelle zien te vinden. Die zou het vast niet erg vinden, als ze de spullen hier even liet staan: Rhodé was een beetje bang om het mooie behang of iets anders met die bezem te beschadigen. Voorzichtig zette ze de emmer en de bezem neer. Daarna probeerde ze de stoel te laten staan, maar dat ging niet meer. „Nou ja, dan óók maar liggen,” mompelde ze. Terwijl ze het kantoor verliet, kreeg ze een ander idee: als ze nou die brief eens meenam? Dan zou Michelle hem eerder hebben. Dat zou ze fijn vinden, en dat zou vast de bedoeling zijn van die meneer! Dus ging ze terug, pakte de enveloppe van het bureau — hij was nog best zwaar ook — en stapte vrolijk het kantoor uit, de gang op. Wáár was Michelle? |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
