Het spijt me Door: Esther Commentaar van de schrijver: Om jullie een beeld te geven van wat ik zoal schrijf, heb ik hier een column geplaats die ik een aantal weken geleden geschreven heb. Deze column staat ook op de site van een christelijk jongerenblad waar ik columns voor schrijf. Categorie: Column Geschatte leestijd: ca. 2 minuten
Een paar weken geleden was ik samen met mijn vriend op het station. We waren een middagje wezen stappen en wilden weer terug naar huis. Toen ik even op mijn vriend zat te wachten, omdat hij nog wat moest doen, zag ik een paar meter verderop een vrouwtje op de grond zitten. Ze droeg slonzige kleding, haar haar zat in de war en was vuil en in haar handen hield ze het daklozenkrantje. Maar niet hoe ze er uitzag, raakte mij. Wat mij het meest raakte was dat ze huilde. Niet stilletjes, in zichzelf, maar hardop en hartverscheurend. Ik wilde naar haar toegaan, vragen of er iets was wat ik voor kan doen. Maar tegelijkertijd wilde ik dat niet en haar, net als de rest van de mensen om ons heen, negeren. Ze was immers een vreemde en daarnaast ook nog eens een zwerfster. Een stemmetje in mijn hoofd zei me dat het ook niet mijn pakkie an was en probeerde me nog meer excuses te geven waarom ik niet naar haar toe zou moeten gaan. Een andere stem zei me juist dat ik wel naar haar toe moest gaan, een arm om haar schouders moest leggen en haar desnoods even meenemen naar een tentje, haar laten uithuilen en een kopje thee of koffie geven. Of een sigaret als ze rookte. Ik stond in tweestrijd en keek naar de mensen om me heen of er niet iemand was die zich wilde bekommeren om deze intens verdrietige vrouw. Maar allemaal deden alsof ze de vrouw niet zagen; ze liepen na een korte blik snel door of negeerden haar gewoon totaal. Te druk met zichzelf om ook maar iets op te merken van de wereld om hen heen. Mijn vriend kwam weer terug en ik voelde nog steeds die tweestrijd. Hij zag de vrouw niet en vroeg me of ik meeging. Ik knikte, bleef nog even aarzelen, maar liep toen samen met hem weg. De vrouw liet ik achter zonder ook maar een vriendelijk woord tegen haar te zeggen. Alleen in haar verdriet, ondanks de tientallen mensen om haar heen. Waaronder ik. Nu, een tijdje later, denk ik nog regelmatig aan haar. Hoe zou het met haar zijn, zou er toch nog iemand naar haar toegestapt zijn en haar getroost hebben, of zou ze de hele tijd alleen zijn geweest? Ik voel me schuldig en wilde dat ik die bewuste dag me wat menselijker had opgesteld. Misschien zou juist die arm die ik kon bieden, voor haar zoveel betekenen dat ze zich beter zou gaan voelen. Ook ben ik teleurgesteld in mezelf geraakt. Mijn deur heeft altijd open gestaan voor mensen die hulp nodig hadden, die even wilden uithuilen, hun verhaal wilden doen of gewoon even het gevoel hebben niet alleen te zijn. Deze vrouw uitte dat, maar voor haar deed ik de deur dicht. Het spijt me...
Gepost op 20-06-2006 om 01:35 uur 642 keer gelezen

Alle verhalen van deze schrijver (Esther)

Door: kiezel

Mooie column... Gevoelig ook en je laat je frustratie over je eigen tekortkomingen zien (zoals Paulus dat al deed in de Romeinenbrief)... Kleine opmerkinkjes: op mijn vriend zat te wachtten, er moet een t-tje minder in wachten. Verder gebruik je daar twee keer snel achterelkaar het woordje even, misschien kun je daar even één van weghalen? en haar desnoods even mee te nemen, daar moet te even uit weg. of er daar niet iemand was; er is hier overbodig want je zegt al daar. Maar iedereen deed zou ik vervangen door Maar allemaal deden ze, omdat je anders in de knoop komt met de meervoudsvormen verderop (aangezien iedereen eigenlijk enkelvoud verwacht). Te druk met hunzelf; ik zou zeggen met zichzelf. tientalle mensen moet tientallen zijn.

Gepost op 20-06-2006 Om 10:11

Door: prinses

Eerlijke column, hou ik van.

Gepost op 20-06-2006 Om 10:16

Door: EsQuizzy

Ja, die aarzeling... die strijd... is bekend. Sterke column, ook al zou ik hem onder 'Eigen beleving' hebben geplaatst. Nu neem je je voor om een volgende keer, als je weer in zo'n situatie belandt, het anders te doen. Maar de strijd zal er dan óók zijn. Iedere keer weer. Laten we allemaal voor elkaar bidden dat we onszelf juist in die situaties kunnen wegcijferen, door de Here Jezus door ons heen te laten zijn wie Hij wil dat we zijn... Al Gods volheid woont tenslotte in hen, die Hem in zich hebben wonen...

Gepost op 20-06-2006 Om 18:38

Door: snow

Allereerst over de column: Erg gevoelig en herkenbaar. Over het verschil tussen column en eigen beleving: Volgens Wikipedia: Een column is een kort stukje proza in krant of tijdschrift waarin de auteur spits en uitdagend zijn mening ventileert. De column is een beschouwelijker variant van het cursiefje, dat het meer van humoristische observatie en vertelling moet hebben. Sinds de jaren '70-'80 heeft de column het cursiefje opgevolgd. Als je een column op deze manier bekijkt valt dit schrijven denk ik meer onder eigen beleving. Want je hebt het zelf beleeft, terwijl het niet direct spits en uitdagend is, misschien zelfs niet een humoristische vertelling of observatie. Hopelijk is hiermee je vraag wat beantwoord?

Gepost op 27-06-2006 Om 13:29

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.