| |||||
Na een korte, maar o zo saaie vergadering mocht ik eindelijk aar huis. Het was kwart over 4 en normaal gesproken lekker rustig op de weg. Na de A27 de A12 op richting Arnhem en lekker snel thuis, want ik wilde 's avonds hard aan het werk gaan met poppenkast poppen voor een kinderevangelisatie actie (zoiets als Hawkeye op zijn foto heeft staan). Op de A12 hoorde ik een raar schrapend geluid, dus heb ik mijn cd zachter en de ramen open gedaan om te luisteren of dit uit mijn auto kwam. Maar op dat moment hoorde ik niets meer. Inmiddels waren we voorbij het bordje einde 100 gekomen dus ik gaf gas bij. En daar was het geluid weer, maar nu continu. Inmiddels was het iets over half 5 en veel drukker op de weg. Op het dashboard brandde geen lampje, maar het geluid was zo akelig dat ik besloot om de vluchtstrook op te gaan. Ik reed op de tweede baan en kon geen gas meer bijgeven en wilde naar rechts maar kreeg geen ruimte. Gelukkig hadden de auto's achter me in de gaten dat ik pech had en gingen die langzamer rijden, maar naast me reden ze maar door. Op een gegeven moment moest ik wel naar recht en heb ik hem tussen een auto en een vrachtwagen ingegooid en op dat moment sloeg de motor af. Ik kon nog net uitrijden op de vluchtstrook naar hectometerpaaltje 69.9. Vlak voor de afslag Driebergen Zeist. Met het hart bonkend in mijn keel stapte ik uit mijn mooie Megane Break die niet meer wilde starten. Ik prijs God dat Hij Zijn engelen om mijn auto had gezet en me veilig naar de vluchtstrook heeft gebracht. Ik wil niet weten wat er allemaal had kunnen gebeuren als ik stil was komen te staan op de tweede baan van de A12 of de vrachtwagen net ietsje harder had gereden als ik en mij geraakt had... Na even gewacht te hebben toch maar gebeld naar Route ...(piep). En nadat ik verteld had wat er was gebeurd en waar ik stond zou er binnen een half uur een auto zijn om mij van de snelweg te halen. Het was die dag niet echt warm, het miezerde en het was koud, maar met pech op de snelweg moet je buiten de auto wachten. Die ochtend had ik besloten om geen jas mee te nemen omdat het maar korte stukjes zijn van huis naar de auto en van de auto naar het kantoor. Dus al bij al... het was koud. Toen er na een half uur nog geen hulp was, heb ik Route ... maar weer gebeld en gevraagd waar ze bleven. Ja, ze zijn elk moment bij u werd me verteld. Inmiddels was ik tot het bot toe verkleumd en was ik niet meer warm te krijgen. Toen belde de pechhulp me en hij zei ik sta bij hectometerpaaltje 49.9 en zie u niet. Geen wonder als je bij hectometerpaaltje 69.9 staat! Dus ik heb de beste man maar verteld dat hij 20 kilometer verder weg stond als ik en dat hij als het kon maar zo snel mogelijk naar me toe moest komen en dat ik nu de auto in ging om op hem te wachten. Ik had namelijk geen zin om ziek te worden. Hij zou er in ongeveer 20 minuten zijn (geloofde ik dus niet want om half 6 staat de A12 tussen Lunetten en Bunnik altijd vast). Maar hij was er binnen 10 minuten. Hij probeerde eerst de auto te starten, maar ja die deed het niet want dat had ik zelf ook al geprobeerd. Toen de motorkap open en mijn koelvloeistoftank was leeg. Hij kon daar op dat moment niets aan doen en heeft me op de sleepauto gezet. Wel een kwestie van geduld, want hij wist niet hoe die auto werkte en voordat hij mijn auto kon wegslepen ging er nog zeker een half uur voorbij. Eenmaal in de auto verteld hij me dat hij officieel nog geen pechhulp mocht verlenen op de snelweg... Ik heb God echt gedankt dat ik veilig van die snelweg afkwam en dat de auto niet van de sleepauto viel... Met zwaailichten aan heeft hij de auto naar Groenekan gebracht en daar kreeg ik een huurauto... Gelukkig maar, want zo kon ik toch redelijk gemakkelijk thuiskomen. Ik was om half 8 thuis en was helemaal koud, moe en ben maar met kruik en al in bed gegaan... De auto... 12 kleppen van de motor zijn kapot, the waterpomp en de distributieriem... We bidden maar dat God ons helpt om hier een oplossing voor te vinden en vertrouwen op zijn bovennatuurlijke oplossingen. |
|||||
|