Paardje... ...in de regen #7 Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: - Deel 7 - - Slot - Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 2 minuten
In een zittende houding rust Celisa tegen een boom. De boom merkt het niet; zij evenmin. Voor zichzelf heeft Jon een veldje bosbessen gekozen om even uit te rusten — en iets te eten. Wat een onnozele hals is hij! Hoe vaak legt hij de weg van huis naar de stad en terug niet met zijn vader af!? Hoe kan het dan ooit zo zijn, dat hij een verkeerde afslag genomen heeft!? Hij snapt het wel. Hij moet niet zo op zichzelf mopperen. Hij is flink aangeslagen door alles wat er gebeurd is, en nu heeft hij lopen grienen. Dat had hij blijkbaar beter niet kunnen doen. Hij heeft geen flauw idee hoe lang hij al op die verkeerde weg liep voordat het hem opviel. Maar het duurt niet lang meer voor het donker gaat worden, en hij durft niet meer om te draaien. Hij zou eens helemáál verdwalen! Er zal vast wel èrgens een hoeve zijn, waar hij kan overnachten met Celisa, en waar zij de hulp kan krijgen die ze nodig heeft. Maar hij is nog niet langs een huis gekomen, dat is iets wat zeker is. Het ziet ernaar uit, dat ze gauw bij de rand van het bos en aan de top van deze heuvel zullen zijn. „O, Vader, breng ons veilig thuis,” is inmiddels een gebed dat hij nu regelmatig bidt. Hij gelooft het bijna niet. Toch is het zo. Hij staat voor het lichtje. Vlak ervoor. Het komt uit de woonkamer van een groot huis. Strompelend beklimt hij met Celisa op zijn rug het trapje, dat naar het voorportaal leidt. Een koperen staaf naast de deur is de deurbel. Hij geeft er een ruk aan. Iedereen moet daarbinnen nu wel wakker zijn, schiet het door hem heen. Gestommel. Het flakkeren van een kaars in de hal. Grendels, die weggeschoven worden. Drup, drup, drup… De deur kiert open, om vervolgens wijd open te zwaaien. „Wat hebben we hier?” vraagt een bekende stem. „Wie is daar?” vraagt een vrouwenstem achter de eerste spreker. „Nee maar, kinderen, kom binnen!” Jon is met stomheid geslagen terwijl hij over de drempel stapt. Het is de dokter! Het lichtje brandde bij de dokter thuis! „Wat doen jùllie hier in het holst van de nacht in de regen!?” „Paardje,” mompelt Celisa vanaf Jons rug, terwijl de dokter hen de huiskamer in leidt en naar Jon gebaart haar op een bank neer te leggen. Hij biedt aan haar over te nemen. „Wàt zei ze?” vraagt hij verbaasd. Jon schudt zijn hoofd en draagt haar zelf naar de bank, waar hij door de knieën gaat om haar erop te zetten. „Jullie zien eruit alsof jullie een zware tocht achter de rug hebben, kinderen,” zegt de vrouw van de dokter, die met een paar grote handdoeken binnenkomt. „Ze is niet zwaar,” antwoordt Jon van ver, terwijl hij Celisa voorzichtig op de bank legt. „Ze is mijn zusje.” Met een smak ploft hij uitgeteld op het tapijt neer. >•
Gepost op 05-06-2006 om 18:13 uur 460 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Paardje...)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door: EsQuizzy

Al met al is het me meegevallen, dit schrijven in de tt. Ik had verwacht minder flexibel te kunnen zijn. Ik zal hier zeker mee verdergaan!

Gepost op 06-06-2006 Om 18:34

Door: derkerik

Ik vind deze titel inderdaad beter.

Gepost op 06-06-2006 Om 18:41

Door: kiezel

Maar juist als je heel consequent in de tt schrijft (zodat je dus als lezer als het ware overal bij bent op het moment dat het gebeurt), zou ik dat toch hier ook doen. Want nu vertel jij mij als lezer ineens iets dat al gebeurd is (dus een verteller-stijl, wat bij vt past) in plaats van dat je mij laat meekijken wat er nu aan het gebeuren is (de film-stijl waarin je het zelf ziet gebeuren). Dus ik zou óf beschrijven dat Jon zijn zusje tegen de boom neerzet, óf beschrijven dat ze daar al zit (en niet dat Jon haar daar neergezet heeft; dat kun je in een film ook niet weergeven, alleen maar zelf concluderen uit de situatie). 't Zijn van die kleine dingetjes maar snap je wat ik bedoel?

Gepost op 07-06-2006 Om 14:14

Door: EsQuizzy

Ik snap (denk ik) wat je bedoelt. Maar ik kijk er een beetje anders tegenaan: het is niet mijn bedoeling (ook nooit geweest bij het schrijven van dit verhaal) dat de lezer overal direct op dat moment bij aanwezig is. Mijn eerste zinnen in deze post zijn een beschouwing van Jon over zijn eigen acties, en geen Big Brother-cameraweergave. Zoals ik in een reactie bij een vorige post aangeef: het is auctoriaal geschreven...

Gepost op 07-06-2006 Om 14:29

Door: prinses

Mooi deze titel Paardje... in de regen. Een huilende lucht...

Gepost op 07-06-2006 Om 19:30

Door: Tines

Ontroerend!! Met die flashbacks ook heel mooi.. Je krijgt telkens meer aanvullingen op het verhaal zo.. En de flashbacks komen uiteindelijk weer bij het 'nu' uit! Leuk gedaan, maar het lijkt me lastig om over tt en vt na te moeten denken terwijl je eigenlijk geen tt-schrijver bent! Well done.. De titel vind ik supermooi zo!

Gepost op 28-02-2008 Om 23:21

Geen van beiden, eigenlijk. Mijn bezwaren tegen t.t. zijn tijdens het schrijven van dit verhaal eigenlijk volledig opgeheven. =)

Gepost op 30-08-2010 Om 11:05

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.