 |
| ||||
|
Zaterdag Vandaag een telefoontje gehad van iemand uit de bijbelkring waarop we zitten. Oh het kwam toch zo geweldig goed uit dat ik die oude Dodge (pick up) gekocht had. “Toen we vanmorgen onze oude vloerbedekking aan het lostrekken waren en ons afvroegen hoe we dit naar het grofvuil moesten vervoeren, dachten we meteen aan jou,” zo werd mij met veel enthousiasme verteld aan de andere kant van de lijn. Maar ik wil helemaal geen oude rollen vloerbedekking gaan versjouwen. Ook niet uit liefde of dienstbaarheid. Ik wil gewoon dat mensen het grofvuil voor zoiets bellen. Die zijn daarvoor. Maarja, hoe vertel je dat nou zonder op iemands (geestelijke) tenen te gaan staan. Heb uiteindelijk gewoon gezegd dat ik even geen tijd had om met oude meneer bonaparte in de weer te gaan. Zondag Is het je wel eens opgevallen dat we in de kerken veel liedjes zingen waar niks van klopt? Vanochtend toen de zangdienst nog maar net begonnen was en onze Surinaamse zangdienstleider opgewekt over het podium huppelde, bekroop me een gevoel van: wat sta ik hier eigelijk te zingen? Neem nou zo’n liedje als: Heer, ontferm U over ons. Je zult zeggen: Nou dat is toch een mooi lied, niet dan? Maar kan iemand mij uitleggen hoe het nou eigelijk zit met die vraag. Ik bedoel, de heer heeft zich in Christus toch al over u en mij ontfermt. Hij stierf voor u en mij. Stond op uit de dood en voer ten hemel. Stortte vervolgens de ganse volheid van Zijn wezen uit in de Geest met Pinksteren. Diezelfde Geest hebben wij ontvangen. Hoe kunnen wij dan zingen: \"Heer ontferm U over ons\". Hij heeft zich al over u en mij ontfermt, toch? Of wat te denken van: Raak ons nu aan? Hij heeft u bij uw bekering toch aangeraakt? Ja zelfs veel meer dan dat. Hij kwam zo dichtbij, dat Hij in ons kwam wonen en als het ware versmold met u en mij. En wij maar zingen:Raak ons aan, Ga ons niet voorbij, Ontferm U over ons, Geef ons ook Uw waterbronnen, Maak ons met U verweven, Kom met Uw genade Heer, Reinig ons door Uw bloed, Geef ons Uw vrede, de lijst is ontzettend lang. Het is alsof we nog niets ontvangen hebben. Alsof we nog gewoon zonder Zijn genade, reiniging, vrede etc leven. Iemand kan zeggen: Ja maar het zijn toch wel mooie liederen. Dat is wel zo natuurlijk, maar het verwart wel, niet dan? Voor zover als ik de bijbel begrijp, zijn allen die Hem hebben aangenomen gereinigde kinderen Gods. En wij maar zingen, Heer reinig ons. Kan me zo voorstellen dat de Heer denkt: Ja hallo, dat heb Ik al gedaan hoor. Maar een ander kan zeggen dat deze reiniging iedere dag mag geschieden. Hetzelfde gaat op voor een aanraking van Hem, of een nieuwe openbaring van Zijn genade etc. \"Dat\" zal het wel zijn wat er bedoeld wordt! Geloof dat ik het al snap. :D Maandag Ik ben net in de oude schuur aan het fitnessen als ik door de garagedeur Old Shat op de fiets aan zie komen. Heb eerlijk gezegd niet zoveel zin om mijn uurtje fitness te zien veranderen in een uurtje pastoraat. Dus ik grijp onmiddellijk een hand schuurstof wat onder de bandschuurmachine ligt en werp dat omhoog juist op het ogenblik dat hij zijn getaande hoofd om de hoek steekt. “Poeeooo”, roept hij hoestend. “Ik kom wel een ander keertje terug.” “Ja ik ben net even aan het schuren Shat”, roep ik hem nog na terwijl hij op zijn oude damesfiets wegtuft. Weet ook wel dat dit nu niet bepaald een geweldig te noemen voorbeeld is van mijn cursus naastenliefde in de praktijk. Maar ik zag ook even geen andere oplossing. Zet de garage deuren wijd open om het stof een beetje kwijt te raken en zie op dat moment twee mannen op de open deuren aflopen. “Ja we hebben al bij u aangebeld en wilden net weer weg gaan toen plotseling die oude man al hoestende voorbij kwam fietsen en vervolgens de garagedeuren zagen open gaan.” “Poehh zeg wat een stof, bent u aan het schuren?” “Neen aan het fitnessen mompel ik terug tegen de Jehova’s getuigen.” Daar gaat mijn ontspannen uurtje fitness, denk ik. Het leven is soms uitermate gecompliceerd. Dinsdag Sta net bovenaan de ladder de dakgoot te verven en te repareren, als de telefoon gaat. Klim mokkend de ladder weer af en struikel in mijn haast bijna over de languit in de zon liggende teckel. Hoor aan de andere kant van de lijn het monotone stemgeluid van een oudste uit onze gemeente. Hij vraagt of ik hem uit de brand wil helpen. Op mijn vraag waar ik dan wel wezen moet met mijn emmer water, steekt hij, zonder verder in te gaan op mijn grap van wal. “Je weet toch wel dat we binnenkort een groot zendelingengezin verwachten, welke voor een jaar in Nederland een periode van rust komt nemen,” vraagt hij met enigszins opgewonden stem? “Ja dat is mij ook ter oren gekomen.” “Nou,” gaat hij verder, iemand uit de gemeente heeft een bed voor dat gezin te leen. Zoals je weet is het een groot gezin met 7 kinderen, dus zullen ze dat best kunnen gebruiken.” Krijg al het: \"Oh jongens, klusjegevoel\" over me, als hij vraagt: “ Jij hebt toch zo’n grote Dodge, wil jij het niet even vervoeren?” Heb zin om hard in de telefoonhoorn te roepen:”Neen daar heb ik helemaal geen zin in!” Maar weet me gelukkig te beheersen en vraag naar verdere details. “Het staat bij familie de Jong in Gouda, je kan het zo ophalen als je wilt”, verteld hij. “Maar waarom moet zo’n een pesoonsbed nou helemaal met die grote auto van mij worden vervoert?” “Bedoel te zeggen dat zo’n klein bedje toch ook wel in uw eigen auto past”, vraag ik hem? “Ja dat is wel zo,” verteld hij, maar op de terugweg moet je nog even langs mij komen om ons oude bankstel naar het grofvuil te brengen.” Dat had die man nou niet moeten zeggen. Eerst een beetje op mijn “zendelingengevoel” werken om bedjes te bezorgen bij die arme mensen, want ze moeten toch ook behoorlijk slapen? En dan komt de aap, zeg maar rustig orang-oetang, uit de mouw en blijk het te gaan om een stom oud bankstel welke broeder Peter moet gaan versjouwen richting grof vuil. Krijg een naar gevoel over deze kwestie en zou het liefst de hoorn met de daarbij behorende plof willen laten vallen op het toestel, maar weet me gelukkig te beheersen. Na enig over een weer gepraat weet ik de goede man te overtuigen dat ik op dit ogenblik even niet in de gelegenheid ben om voor grofvuilophaaldienst te spelen en kap het gesprek af. Het leven is geen appeltaart! Later Bestijg, nog heftig na-mokkend opnieuw de ladder om verder te gaan met het kwasten van de dakgoot als na een kwartiertje opnieuw de telefoon gaat. Klim weer uit de goot naar beneden en heb ditmaal het genoegen met een zuster uit de gemeente. Met ietwat zwoele stem vraagt ze:” Zeg Peter, “jij bent toch zo handig met hout enzo”? “Zou jij niet een keer een poppenkast voor de kinderclub van de kerk kunnen maken?\"Mijn grijze cellen draaien op volle toeren hoe ik me hier nu weer uit kan praten. Waarom moet ik nou toch steeds van alles en nog wat doen? Banden plakken, muren witten, brommers maken, bijbelshops verbouwen, verhuizen, taxi spelen, etc., etc.? Heb zin om hardop te gaan huilen, maar zie kans om de snik, welke opwelt uit het binnenste van mijn ziel om te zetten in een heftige hoestbui. Vertel haar dat ik de laatste tijd zo ontzettend last heb van stof en dat het zeker mijn gezondheid niet ten goede zou komen als ik nu aan het zagen of boren sla. Ze slikt mijn smoes en ik bestijg opnieuw de ladder. Neem mij voor dat er vandaag geen telefoontjes meer worden opgenomen. Blijf ondanks dat ik nu eindelijk lekker kan kwasten, toch met een naar gevoel zitten. Het is alsof God tegen me zegt: Dat je niet voor ieder karretje waar mensen je voor willen spannen gaat lopen, is op zich wijs. Maar inplaats van je, door middel van smoesjes, onder bepaalde klusjes uit te praten, is het beter om ze gewoon de waarheid te vertellen. Dat je geen zin hebt om twee uur in de weer te zijn met een oud bankstel en dat men daarvoor het grofvuil dient te bellen. Of dat je er eerst eens even over na wilt denken over een bepaalde zaak. Bedenk echter wel dat ware liefde geeft. Ja maar Heer, ik wil toch ook niet het gevoel krijgen gebruikt te worden, werp ik nog tegen. Maar het blijft verder stil in mijn hart. Het lijkt alsof God me zelf laat uitzoeken hoe hier verder mee om te gaan. Vind het soms moeilijk Heer. U weet dat ik graag mensen help. Maar als er van mijn kant eens een beroep word gedaan op die mensen, welke juist het meest door mij zijn geholpen, zijn ze veelal niet thuis. De hulp komt dan vaak vanuit een hoek waaruit je hem niet verwacht. Ben in moeilijke tijden door ongelovige geholpen, terwijl christenen niet thuis gaven Donderdag Je kan me geloven of niet, maar ik begin het zo langzamerhand nog leuk te vinden ook, al die klusjes welke mij aangeboden worden sinds we de Dodge hebben aangeschaft. Vandaag een ritje voor het ophalen van een bureau. Thuisbezorgen kost 30 euro, zo werd mij uit de doeken gedaan, maar al jij het nou eens even voor ons oppikt scheelt dat mooi een boel geld. Heb gewoon kort en bondig neen verkocht. Maar het blijft moeilijk al die mensen in nood neen te moeten verkopen. Als dit zo door blijft gaan rest mij niets anders dan de pick up te weg te doen en er een DAF 33 voor in de plaats te nemen. Men snapt blijkbaar niet dat de Dodge 1 op 4 loopt en dat is heus niet zo zuinig. Toch? Als ik bij old Shat aan de deur sta doet hij pas na lang op de deur bonzen open. “Oh ben jij het”, mompelt hij als hij voor me uit naar zijn bed scharrelt. Ik zie dat de oude man zich bevuild heeft en hoestende zit hij op het randje van zijn bed. “Ik voel me zo ziek”, zegt hij al blaffend. Hij ziet er inderdaad niet goed uit en ik beloof hem de huisarts bij mij thuis te bellen. Na dit geregeld te hebben loop ik terug en probeer hem zover te krijgen dat hij zich in ieder geval even wast. “Om drie uur komt de huisarts en ik zal er dan ook even zijn”, vertel ik hem nog. Als ik naar huis loop en hij zich belooft te gaan wassen, ben ik er niets gerust op. Drie uur Als ik om drie uur samen met de huisarts naar binnen ga ligt de oude man weggekropen onder de dekens en steekt enkel zijn grote neus onder de vette lappen vandaan. Ik besluit om de dokter even alleen te laten met hem en naar buiten te gaan om daar even af te wachten. Na een kwartiertje komt hij naar buiten en overhandigt me een recept met de mededeling dat het er niet zo mooi uitziet en dat hij eigelijk zou moeten worden opgenomen in het ziekenhuis, maar dat wil hij absoluut niet. Hij heeft een dubbele longontsteking en ik beloof hem goed in de gaten te houden. Als ik binnenkom staat Old Shat in een grote witte bloemenvaas te wateren en ik vraag hem wat dit nu weer voorstelt. Zonder me te antwoorden plast hij gewoon door en kruipt in bed met de mededeling dat hij wil roken. Op mijn advies dat hij dat nu beter even niet kan doen fronst hij zijn wenkbrauwen en roept: “Maar daar gaan mijn longen van open”. Heb het maar zo gelaten en ben het recept gaan halen en de nodige appelmoes, want daar had hij enkel nog trek in. We zullen zien hoe dit verder gaat. Vrijdag Als ik uit mijn werk kom loop ik, na de teckels naar buiten te hebben gedaan, eerst even naar de oude man toe. Aan een waslijntje dat gespannen is boven de gashaard die met woeste geel/blauwe vlammen een deel van de Nederlandse gasbel verteerd, hangen verschillende lange onderbroeken te drogen. Old Shat zit op een stoel te klappertanden van de koorts en ik maak een bakje thee voor hem met de thee die ik van thuis heb meegenomen. “Gaat het een beetje?”, vraag ik hem. Het enige antwoord wat ik krijg is een woeste blik en gebrabbel dat er spoken in huis zijn. Ik denk dat hij door de hoge koorts weer aan het ijlen is en het blijkt onmogelijk om hem op andere gedachten te brengen. Dan staat hij op en beent met opgeheven handen de keuken in onder het luid uitroepen van de woorden:”Ik zie jullie wel hoor, stelletje tuig”.Als ik hem vraag wat er is kijk hij me weer aan met die waterige ogen en heeft het over vuilnismannen die in de keuken bezig zouden zijn om zijn huisraad te stelen. Besluit om toch nog maar even met de huisarts te bellen want het ziet er allemaal zorgelijk uit. Wie weet loopt hij straks naar buiten en komt onder een auto of sluit zich buiten in de koude nacht. De huisarts zegt straks nog even langs te komen en de boel in ogenschouw te nemen wat het best gedaan kan worden met de oude man. Shat is met geen paard het ziekenhuis in te krijgen en besloten is om het nog een dag aan te kijken. De huisarts heeft hem nog een spuitje gegeven tegen de hoge koorts en hij ligt nu warm in zijn bed. Als ik die avond bij hem binnenloop ligt hij luidruchtig te snurken en lacht zijn kunstgebit me vrolijk toe vanaf het aanrechtblad. Ik zet een groot glas water naast hem neer en lig er zijn medicijnen naast. Op mijn tenen sluip ik weer naar bijten en vraag me af hoe dit verder zal gaan. Zaterdag Vandaag besloot ik om de een of andere reden naar het graf van een vriend te gaan. Ik werkte vroeger met deze Joodse man en heb erg met hem gelachen. Zijn “Joods zijn” zei hem niets en daarom liet hij zich ook op dit gewone kerkhof begraven. Ik word altijd een beetje droevig als ik al die stenen op een rijtje zie. In de bomen fluiten de putters en zeldzame groenlingen hun mooiste liedje en zelfs de zon brak even door en zette alles met haar stralen in een gouden gloed. Ik dacht bij mezelf: hoeveel mensen zouden ervan in de hemel zijn? Misschien een moeilijke of zelfs rare vraag, alhoewel je op een plaats als deze nu eenmaal met de vergankelijkheid van het leven geconfronteerd wordt. Hoeveel van hen zullen straks opstaan en met Christus de nieuwe aarde bewonen, waar de dood niet meer is en ziekte nog pijn ons zal overkomen? Ergens overvalt me de vreemde behoefte om voor al deze mensen te bidden, maar de bijbel zegt: zoals de boom valt blijft hij liggen. Een keuze maken om je leven aan Christus te geven is aartsgebonden en een persoonlijke keuze. Ik hoop dat velen Hem kennen die zelfs de misdadiger naast Hem aan het kruis omarmde met Zijn liefde en sprak: heden zult gij met Mij in het paradijs zijn. Zo is onze God. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Zie het Forum-topic 'Namen en Aliassen'.