 |
| ||||
|
Eindelijk... De poort is open! Het normaal lege en ongebruikte speelveld is onherkenbaar veranderd. Voor één dag maar, helaas. Het is spelletjesmiddag bij ons in de wijk. Het centrale punt, de schmink-afdeling, wordt druk bezocht door de kinderen. Na tien minuten stilzitten, dansen of vliegen ze weg als prinsessen, vlinders of superman. Wat een belofte voor bungee-jumping was, blijkt een soort hindernisbaan op luchtkussens. Maar iedereen heeft het er tòch voor over om lang in de rij te staan. Ook bij het springkussen staan twee lange rijen. Maar als je er eenmaal in mag..., dan gaan de remmen los! De kinderen hossen, springen en vallen over en door elkaar heen. Natuurlijk leidt dat onvermijdelijk tot een paar pittige botsingen, waarbij de meisjes meestal zielig huilen en de jongens streng vermaand van het springkussen worden gestuurd. Tussen de andere 'attracties' door liggen onduidelijk, op verschillende plaatsen, attributen voor een aantal spelletjes. Onduidelijk en onbemand. Wat is de bedoeling? Met twee kleutermeisjes aan mijn hand, ga ik op verkenning uit. Niemand te vinden die snapt waar de leiding is. Àls die er is... Oké, dan gaan we lekker zelf spelen. We gooien tennisballen in gaten van een clownsgezicht op board. Die tennisballen blijken eigenlijk van een ander spelletje te zijn. Dat maken een paar huilende en schreeuwende dreumesen me verderop wel duidelijk. Nou, dan doen we dat spelletje toch óók even. Gezellig, met een groepje. Het aantal kinderen in mijn kielzog wordt steeds groter. Duidelijk behoefte aan leiding dus. En ik kwam alleen maar even kijken! We struinen een aantal spelletjes af, soms absoluut niet wetend wat de bedoeling ervan is. Maar we verzinnen wel wat. Ja toch? Op een gegeven moment staan we voorovergebogen bij een aantal houten staven op de grond, met aan elke kant een flink scherpe punt. Mikado in reuzeformaat. In een kringetje proberen we, keurig op onze beurt, voorzichtig een stok te pakken. Het valt niet mee, omdat het gras de andere staven makkelijk beweegt. Met het puntje van hun tong uit de mond, halen twee grotere meisjes de meeste Mikado-staven binnen. Een klein allochtoon kleutertje doet ook mee. Een beetje voor spek en bonen natuurlijk. Ik zal haar wel een beetje helpen. Ze heeft een lief jurkje aan, met strikken erop genaaid. Haar twee kleine staartjes bovenop haar hoofd staan werkelijk schattig. Een vertederende aanblik. Als het kleintje aan de beurt is, gebaar ik haar om een stok uit het midden te pakken. Ze kijkt me even vragend aan en pakt dan, met veel te veel beweging een stok. Resoluut houdt ze hem in haar hand en kijkt me aan. Voor ik erop bedacht ben, stapt ze met een flinke pas naar voren, richt de scherpe punt van de stok op mijn buik en schreeuwt met strijdlust in haar ogen: "En garde!!!" |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Want dat is het wel hoor!
