 |
| ||||
|
De Filistijnen bezetten Israël, als Jonatans leger hun wachtpost verslaat. Zij willen wraak en verzamelen zich bij Mikmas, met 3.000 wagens, 6.000 ruiters en ontelbaar veel soldaten. Die strijd winnen we nooit, veel soldaten raken in paniek en verbergen zich in grotten, spelonken, kloven, groeven en putten. Er blijven 600 soldaten over. Koning Saul wacht op de profeet Samuël die het brandoffer aan God zal opdragen. Als hij maar niet komt, offert Saul zelf. Hij is hier net mee klaar, als Samuël toch arriveert. Samuël is pisnijdig en verklaart Saul voor gek dat hij zich niet aan Gods gebod hield. Hij zegt zelfs dat God Sauls koningschap af zal pakken. Saul is hierdoor zo van slag dat hij nauwelijks in staat is het leger te leiden. Dan roept Jonatan mij, zijn wapendrager. “Die onbesneden Filistijnen hebben een wachtpost bij de bergpas van Mikmas. Daar moeten we heen. Misschien grijpt God voor ons in.” “Eh, Jonatan. Begrijp ik je nu goed, we zijn maar met ze tweeën, jij en ik. Dat is 1, 2, niemand. Jochanan, met dat legertje van 600 richten we ook niks uit tegen 3000 strijdwagens en 6000 ruiters. Daarbij, alleen mijn vader en ik hebben zwaarden. Meer mogen we er niet hebben van de Filistijnen. Alleen met Gods hulp verslaan we hen. En hij kan zowel met 2 als met 600 man voor een overwinning zorgen.” Jonatan durft wel. Met mijn verstand weet ik dat Jonatan gelijk heeft. Uiteraard kan God met 2 man een overwinning halen. In mijn hart ben ik trots dat mijn heer zo’n sterk geloof heeft en zoveel risico voor Israël neemt. Maar mijn knieën zijn nog niet overtuigd en schudden angstvallig van nee. Ik roep mijn knieën tot de orde en zeg tegen Jonatan: ‘Ik vind het een goed idee.” Als Jonatan wil vertrekken vraag ik of hij zijn vader niet om toestemming moet vragen. Hij vindt van niet: “Die is nog helemaal in de war van de ruzie met Samuël en durft niets te ondernemen. Daar heb ik geen tijd voor.” We gaan op weg. Het grote struikelblok is de pas waar we door moeten. Die ligt tussen de rots Boses, in het noorden tegenover Mikmas, en de rots Senne, in het zuiden tegenover Geba. Hoe dichter we in de buurt komen, hoe somberder ik het in zie. Om die wachtpost te bereiken, moet je in het donker over glibberige rotsen omhoog klimmen en hopen dat je geen geluid maakt. Lukt dat, dan is er een kleine kans dat de wacht een beetje in slaap is gedommeld en je daar langs kunt sluipen. Dan sta je met 2 man en 1 zwaard, tussen ongeveer 20 vijandige Filistijnen. Joepie. Het enige wat je kunt proberen is de commandant van de wachtpost te overmeesteren. Daarmee kun je de wachtpost in bedwang houden. Dat heeft zin als jouw leger de wachtpost wil passeren. Dat is niet het geval, want Saul weet van niks en zit met 600 man te zielenpieten onder een granaatappelboom. Ik vraag me steeds meer af, wat in oorlogsnaam het doel van deze missie is. Heeft Jonatan wel een plan. Hij heeft een plan. Nou ja, een plan. Hij wil dat we ons gewoon aan de Filistijnen laten zien. Als ze ons dan zien, kunnen ze roepen: ‘Blijf staan waar je bent. We komen naar jullie toe.’ Dan blijven we waar we zijn en zullen ze ons overmeesteren. Ze kunnen ook zeggen: ‘Klim naar boven,’ dan klimmen we omhoog. Dat is het teken dat God ze in onze macht geeft. Tot zover het briljante plan van Jonatan. Dat heeft hij duidelijk niet op de militaire academie geleerd. Doe eens gek. Ga voor een Filistijnse wachtpost staan en roep: ”Joehoe, hier zijn we! De vijand! We komen jullie aanvallen! Wordt alvast maar bang.” Kijk, ik vertrouw Jonatan volledig, maar dit is zo’n moment waarop hij dat vertrouwen op de proef stelt. Maar goed, het plan was vanaf het vertrek al krankzinnig, ik doe wel mee. We gaan naar de Filistijnen. Ze zien ons aankomen en bespotten ons: “Kijk, de Israëlische wormen komen uit hun holen. Kom maar naar boven ,dan zullen we jullie een lesje leren.” Volgens Jonatan betekent dit dus dat we de Filistijnen gaan verslaan. Maar hoe dan in vredesnaam? We klimmen, op handen en voeten, langs de glibberige, gladde rotswand omhoog, Jonatan voorop. Voetje voor voetje komen we langzamerhand, dichter bij de rand. De Filistijnen kunnen ons met 1 steen van de wand af knikkeren, maar er wordt niet geknikkerd vandaag. Als we bovenaan zijn, gebeurt er nog steeds niks. We staan samen tegenover 20 woeste Filistijnen. “Zo, “ roept de wachtcommandant. “En wat willen jullie nu.” “Nou,” zegt Jonatan, “dit…” en hij loopt naar de commandant, haalt uit en slaat hem in 1 keer K.O.. Ik loop achter hem en doorklief de commandant met het zwaard. Daarna pakt Jonatan de 2e en ik volg hem weer met het zwaard. Dit kan helemaal niet, maar het gebeurd wel. God bezorgt ons inderdaad de overwinning, zoals Jonatan al zei. Het is te gek. Er breekt er paniek uit in het Filistijnse legerkamp. Als er dan ook nog een aardbeving volgt, schrikken ze zich helemaal kapot. Sauls mannen staan op de uitkijk en zien de Filistijnen in rep en roer. En ze reppen en roeren steeds harder. Nu durft Saul wel en met zijn 600 man stormt hij op ze af. Daar zien ze tot hun stomme verbazing dat de Filistijnen elkaar met het zwaard te lijf gaan. Zo verward zijn ze. We verslaan de Filistijnen met gemak. God redt ons. Door de gekke actie van Jonatan, die volledig op God vertrouwt. Dat moeten we vaker doen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
