Vertrouwen Door: Linda Commentaar van de schrijver: Eigenlijk zegt de titel genoeg Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 2 minuten
Ze staarde door het raam naar buiten. De sneeuw die viel zag ze niet. Ze zag niet het wonderschone witte kleed dat alles in de wereld om haar heen bedekte. Ze hoorde niet dat er iemand naast haar kwam staan. Pas toen hij een hand op haar schouder legde keek ze op. Meteen ging haar blik weer terug naar het raam, terug naar de afwezigheid. De hand nam haar met zachte dwang weg van het raam. Hij keek recht in haar ogen, maar zij draaide haar hoofd af. Ze draaide zich terug naar het raam. Terug naar de oneindigheid. “Geef jezelf niet de schuld van wat er gebeurd is. Het was gewoon nog niet de juiste tijd. Geef jezelf tijd om erover heen te komen. Het is niet niets wat er is gebeurd.” Hij sprak tegen haar rug en hij wist niet of ze de woorden zou horen. Er was geen teken dat ze hem hoorde, maar er was ook geen teken dat ze hem niet hoorde. Ze hoorde alles wat hij zei en ze wist dat ze iets moest zeggen. Ze wist alleen niet wat ze moest zeggen. Ze had de laatste dagen helemaal niets gezegd, iedere keer als ze wat wilde zeggen moest ze huilen. Dat was nu het laatste wat ze wilde, ze wilde juist sterk zijn. Laten zien dat dit een horde was die ze kon nemen. Al was die horde hoog, misschien wel te hoog. Ze opende haar mond om wat te zeggen. Voordat ze iets had gezegd wist ze dat ze in huilen zou uitbarsten. En plotseling, zonder enige aanwijzing voor hem brak ze. Eerst zachtjes maar als snel harder schokten haar schouders van het huilen. Hij draaide haar om en nam haar in zijn armen.“Stil maar, het is goed. Dit mocht gewoon niet ons kind zijn.” “Het is allemaal mijn schuld. Ik had gewoon voorzichtiger moeten zijn en ik had meer moeten rusten en en…” De woorden kwamen niet meer over haar lippen. “Dit is jouw schuld helemaal niet. We moeten er op vertrouwen dat Hij ons een kind schenkt.” “Maar hoe kan ik nu op Hem vertrouwen, we dachten dat Hij ons dit kind ook had geschonken.” “Blijkbaar heeft Hij besloten dat dit niet ons kind mocht zijn.” Bij het horen van die woorden moest ze weer denken aan wat er gebeurd was en barstte in tranen uit. Hij nam haar opnieuw in zijn armen en troostte haar. Een jaar geleden had ze hier nog gestaan zonder de sneeuw te zien vallen en nu zag ze hoe mooi de sneeuw was. Ze hoorde de kamerdeur open gaan en draaide zich om. Daar kwam hij binnen gelopen. Ze glimlachte naar hem en pakte toen heel voorzichtig het buideltje aan wat hij in zijn armen had. “Dag, kleine van me, heb je lekker geslapen?” Een glimlach was het antwoord. Toen keek ze omhoog en zag de ogen van haar man. “Zie je dat we op Hem moesten vertrouwen.” Ze knikte. Nog lang stonden de man en vrouw voor het raam, met in haar armen Zijn geschenk voor hun vertrouwen.
Gepost op 02-02-2006 om 16:07 uur 514 keer gelezen

Alle verhalen van deze schrijver (Linda)

Door: EsQuizzy

Moooooooi....! Twee tipjes: • “Dit is jouw schuld helemaal niet. • ...heb je lekker geslapen?”

Gepost op 02-02-2006 Om 21:46

Door: watspreektjouaan

Wow Linda, Mooi jo, weet j ewat mij het meest aanspreekt? De woordjes áfwezigheid en oneindigheid'. Dit geeft zo ontzettend goed de intentie van het eerste deel van het verhaal weer. Het duurde trouwens wel even voor ik doorhad wat me trok in het verhaal. Maar na het een aantal keren gelezen te hebben is dit het kennelijk. Ik vindt het echt mooi geschreven.

Gepost op 03-02-2006 Om 11:34

Door: kiezel

Diep en mooi, maar toch moeilijk. Dat geeft mijn inhoudelijke reactie weer. Erg goed geschreven trouwens...! Dus hetzelfde duimpje als bovenstaande nog een keer!

Gepost op 04-02-2006 Om 20:20

Door: mar10e

Errug mooi verhaal, lin. Ksluit me helemaal bij de andere reacties aan. Dus hier heb je hem nog een keer:

Gepost op 05-02-2006 Om 16:54

Door: EsQuizzy

Oh! Van mij had je 'm nog niet gehad!

Gepost op 05-02-2006 Om 18:12

Door: EsQuizzy

Gepost op 07-02-2006 Om 18:58

Door: Auke-Willem (AW)

Ook ik sluit me toch aan bij de rest. Het valt me op hoe vaak dit onderwerp ter sprake komt op bloCnoot. Kinderen en het niet krijgen van kinderen en het verliezen van kinderen. Ik heb me er zelf ook schuldig aan gemaakt (zie mijn songtekst+MP3 van 'Verslagen'). Ik wil niet echt ergens heen met die opmerking, maar het valt me gewoon op.

Gepost op 08-02-2006 Om 09:38

Door: Auke-Willem (AW)

Daar heb je vast gelijk in, Linda, maar zo ontzettend veel leden heeft deze jonge site nog niet en toch hebben zoveel van die leden hier wel ervaring mee. Dat is wat ik zo frappant vind.

Gepost op 08-02-2006 Om 12:02

Door:

Ik had dit nog nooit gelezen... Maar het spreekt mij ook aan, ook al heb ik geen ervaring met het onderwerp. Je hebt het mooi beschreven. Ik denk dat het onderwerp zich zo goed leent om over te schrijven omdat het de christelijke boodschap van hoop en opnieuw beginnen goed weergeeft.

Gepost op 10-06-2008 Om 22:18

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.