 |
| ||||
|
Komende zondag vieren we in onze gemeente het Heilig Avondmaal. En in onze traditie is het zo dat de zondag daarvoor een voorbereidingspreek wordt gehouden. En de middag na het avondmaal wordt er een nabetrachtingpreek gehouden. In de week tussen voorbereiding en Avondmaal kunnen de gelovigen zichzelf voorbereiden op het Avondmaal. Dit houdt in dat je die week speciaal stil staat bij wat Jezus voor ons heeft gedaan. Waarom we het Heilig Avondmaal vieren. Hoewel ik al een aantal jaar geleden belijdenis van mijn geloof heb afgelegd, en daarmee ook actief meedoe aan het avondmaal, heeft die week van voorbereiding me nooit heel veel gezegd. Ik vond natuurlijk de gedachte heel mooi, maar stond ik nou ook heel erg stil bij het werk wat de Here Jezus ook voor mij had gedaan? Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik het voor lief aannam en de week van voorbereiding leefde zoals altijd. Maar dat wilde ik deze week anders doen. Bewust stilstaan. Hoe doe je dat? Toen zag ik vanavond de film “Passion Of The Christ” staan op mijn dvd-plank. Het is al een hele tijd geleden dat ik die heb gezien. En nu leek het me een goed moment om deze film weer eens te kijken. Ik kijk regelmatig films. Maar “Passion Of The Christ” is niet een film om op te zetten voor een avondje onderuit zakken met een wijntje en een chipje. Toen ik hem voor het eerst zag weet ik nog hoe het me raakte. Ook toen ik de dvd kocht en hem weer zag. Deze film moet je raken. Niet om de bloedige effecten. Niet om het geweldige acteertalent of de perfecte regie. Maar omdat het grootste verhaal ooit hier wordt vertelt. Als ik met mijn, mag ik wel zeggen, ervaren filmblik naar de film kijk en me indenk hoe een mens deze verschrikkingen door zou kunnen maken, zou ik denken dat je na zoveel martelingen al gauw in een shock zou raken, vervolgens tot niks meer in staat zou zijn en de pijn zou worden uitgeschakeld. Daarmee zou het wonder van Jezus’ offer dus niet meer zo geweldig zijn. Maar niets is minder waar. Op een gegeven moment schoot deze gedachte door me heen. “Dit kan een mens niet verdragen. Wat de filmmaker hier op het scherm laat zien kun je toch niet normaal noemen. Hij ziet er nauwelijks meer menselijk uit…” Schrik… Toen drong het tot me door. Jezus was God. Jezus is God. Eigenlijk niet menselijk, maar Goddelijk. Wat ik zat te kijken, een afbeelding van wat eens echt is gebeurt, was het doden van God. De mens doodt God. Nog erger, de kerkelijke orde doodt God! Hoe vaak kom ik niet bij God aan, om zijn vergeving te vragen omdat ik het verknalt heb? Omdat ik anderen en mezelf beschadigt heb? Omdat ik Hem pijn heb gedaan. Besef ik dan wat ik Hem vraag? Net als die mensen toen, zou ik ook hebben geschreeuwd: “Kruisig Hem!” En Hij wil mij vergeven, zelfs dat… Zelfs het feit dat ik Hem vanuit mijzelf zou verwerpen. Het gaat nog verder. Want niet alleen zijn vergeving krijg ik, maar Hij houdt mij weg bij de klauwen van satan, die een claim op mijn leven heeft. Hij zal mij binnen brengen in zijn koninkrijk. Dit is iets wat ook voor jou geldt! En dat is iets wat jij en ik elke week voor ogen moeten houden. En niet alleen in een week van voorbereiding. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||
