 |
| ||||
|
Met de vaste snelheid van zestig seconden per minuut en honderdtwintig kilometer per uur zoefde een niet al te jonge Volvo over het wegdek. In de verte verdween de zon langzaam achter de horizon, voor het oog acht minuten later dan de eigenlijke gebeurtenis. Kort daarna werden de eerste sterren zichtbaar, waarvan sommige al jaren uitgedoofd waren. Ze waren met z’n vijven, het gezin Westerik: vader en moeder Wim en Thea, oudste dochter Eva, haar jongere zusje Chantal met haar rood geverfde, lange haar en nakomertje Patrick, die tussen zijn zusters in zat en een heel verhaal afstak over het spannende verhaal dat de juffrouw die dag op school aan de klas verteld had. Over Jezus en hoe Hij over het water naar de vissersboot was gelopen. En dat Petrus toen ook uit de boot was gestapt, maar halverwege bang was geworden waardoor hij was gaan zinken… Het was een overwegend vrolijk stel dat op weg was naar een bevriend gezin, maar vooral Thea was stiller dan anders. Ze voelde een spanning die ze al een paar jaar met zich meedroeg, sinds de jonge Chantal zich steeds verder van hen was gaan terugtrekken. Het was begonnen met het dragen van aparte kleding en het luisteren naar muziek die zij niet bij haar middelste vond passen. Het lieve meisje van vóór die tijd was in korte tijd finaal ondergesneeuwd door iets dat buiten haar eigen macht lag. Natuurlijk had dit met Chantals eigen keuzes te maken, maar er was ook iets ánders bij betrokken… Iets duisters en venijnigs. Oh, sommigen weten het puur en alleen aan de puberteit en zeiden gemakkelijk dat het mettertijd wel over zou waaien. Maar daar kende ze haar dochter te goed voor… dacht ze. Eva had toch ook de puberteit redelijk gematigd doorstaan? De spanning die ze voelde was te wijten aan de wetenschap dat Chantal niets meer van Jezus wilde weten. Het was inderdaad grappig dat ze datgene wat ze niet meer van haar ouders wilde horen, nu van haar jongere broertje om de oren kreeg. Ze voelde even een hand op haar rechter schouder: Eva voelde haar stemming feilloos aan… Chantal was, na een heftige confrontatie een paar weken geleden, nu gelukkig zo verstandig Patrick niet meer uit te lachen om wat hij vertelde. Ze werd er een klein beetje stiller van: de bestraffing van toen lag haar nog vers in het geheugen — gelukkig. Met haar vijftien jaar was ze al een parmantig dametje aan het worden, maar Thea zou niemand — ook haar dochter niet — toestaan Patrick in de weg te staan om bij Jezus te komen. Het „laat de kinderen tot Mij komen, en verhinder hen niet” stond bovenaan het lijstje met Thea’s favoriete bijbelteksten. En Chantal? Ze had gemokt, die avond voor ze vertrokken. Ze wilde eigenlijk liever met Mark mee, haar vriend. Die was één van de oorzaken van de veranderingen in haar leventje. Hij behandelde haar heel voorkomend, en hij begréép haar tenminste! Haar ouders waren zo ouderwets met hun opvattingen over het geloof… Mark hield haar vrijheid voor: vrijheid om zelf haar keuzes te maken. Eén van die keuzes was de keuze geweest om zich aan hem over te geven, die avond dat ze haar ouders had wijsgemaakt dat ze naar Petra, haar hartsvriendin, ging om huiswerk te maken. Dat had ze ook wel gedaan hoor, maar niet láng… De intieme ervaring had een diepe indruk op haar gemaakt en een heleboel emoties bij haar losgemaakt die om verzadiging vroegen. Vanavond had ze haar kans gezien om die intense gevoelsbeleving weer van Mark te krijgen, maar haar ouders hadden roet in het eten gegooid door haar te herinneren aan de belofte die ze weken terug al gemaakt had om vanavond mee te gaan naar oom Frans en tante Eveline. Daar had ze niet meer onderuit gekund, hoe ze het ook probeerde… Toen ze eenmaal onderweg waren geweest en zij nog had zitten sputteren, had haar vader haar de keuze gegeven: „Òf je houdt nu op met mokken en doet gewoon gezèllig, òf ik zet je er bij de volgende afrit uit zodat je kunt gaan lopen. Kies maar.” In eerste instantie had ze willen antwoorden dat ze dan wel iemand zou bellen die haar met de scooter zou halen, maar net op tijd drong het tot haar door dat ze haar beltegoed al had opgebruikt aan Mark. Dus had ze eieren voor haar geld gekozen. En toen was Patrick met dat achterlijke verhaal over Jezus gekomen. Pfff! Het zou haar wat! Hoe laat was het? Ze haalde haar telefoontje tevoorschijn. Kwart voor acht. Plotseling begon haar moeder te gillen. Ze voelde nog net de ruk die haar vader onverwacht aan het stuur gaf. Ze wilde opkijken maar een harde klap gooide haar in de gordel. Haar hoofd kwam met een dreun tegen de hoofdsteun vóór haar terecht, terwijl ze de wagen wild voelde draaien en kantelen tegelijk. Ze hoorde haar eigen gil door het schreeuwen van de anderen heen en zag Patrick dubbelslaan. Gekrijs van metaal over metaal; nog een laatste klap van iets hards op haar hoofd… Stilte. Sissend en rokend lagen en stonden drie autowrakken in de berm en op de snelweg. Andere automobilisten stopten; stapten uit om hulp te bieden. De Volvo was bijna onherkenbaar: hij was met het dak op de vangrail terechtgekomen en zwaar vervormd. Het rechtervoorwiel was totaal uit de ophanging geslagen en lag meters verderop op de weg, compleet met vering en alles. De motorkap hing dubbelgevouwen naar beneden en er lekten een paar vloeistoffen op het wegdek. Een vrouw die haar EHBO-diploma had, bukte zich bij de wagen om te zien of er nog iemand te redden viel. Het leek mee te vallen, wonder boven wonder: de vrouw aan de bestuurderskant vertoonde tekenen van leven ook al was ze duidelijk zwaargewond, evenals de bestuurder zelf. Achterin probeerde een blond meisje in een positie te klimmen van waaruit ze haar broertje kon bevrijden. Maar daarachter… Ze liep om het wrak heen, naar de bestuurderskant, en wenste meteen dat ze dat niet gedaan had. Tegen wat er over was van het raam was een verwrongen tienergezichtje gedrukt. Ze moest mooi zijn geweest, met lang, rood geverfd haar. Haar ogen stonden star; niets ziend. Een dubbelgevouwen stuk staal van het dak was in haar achterhoofd gedrongen en had het leven uit haar gedrukt, in minder dan een tel tijd… Terwijl ze zich oprichtte, klonk uit de wagen een hartverscheurende kreet. „Chantààààl!!!” … „Pappa?” „Ja, Emmy?” „Wanneer komt Patrick?” „Zo meteen, schatje. Het is acht uur en om acht uur hadden we afgesproken. Dus ze zullen hier wel ongeveer zijn. Tenzij er file is, maar dat verwacht ik niet op dit moment.” „O,” kwam de reactie uit het zevenjarige meisje. „Jezus zei net dat we voor ze moeten bidden.” „O ja?” Ze knikte ijverig: „Jáhaa? En óók voor Chantàl!” Frans keek zijn kleine aan, met een serieuze glimlach om zijn lippen. „En waarom voor Chantal?” Hij wist wat nu komen ging en genoot ervan. „Omdat Hij wil dat zij óók vriendjes met Hem wordt en naar de hemel gaat,” klonk het kinderstemmetje gedecideerd. Frans keek over haar heen naar zijn vrouw. Ze hadden al vaker gemerkt dat hun dochtertje al op zeer intieme voet stond met Jezus — maar was dat verbazingwekkend? Ze hadden haar geen strobreed in de weg gelegd om tot Hem te komen. „Nou, dan gaan we maar bidden, hè? Wil jij eerst?” Heftig knikte ze „ja”, en begon direct: „Lieve Heer Jezus, wilt U Patrick hier veilig brengen en zijn pappa en mamma ook, en Chantal en Eva. En wilt U geven dat Chantal ook vriendjes met U wordt en naar de hemel gaat. Amen.” Ook Eveline vroeg de Almachtige Zijn hand uit te strekken naar hun vrienden; in het bijzonder hun dochter die een beetje de weg kwijt was geraakt. Frans sloot het gebed af met een verzoek om engelenwachten en dankte voor zijn dochtertje dat zo goed naar de Heer luisterde. Nadat zijn „amen” geklonken had keek Eveline nog eens op de klok, die inmiddels drie minuten over acht aangaf, en zei: „Ik ga maar eens koffie zetten.” Bijna kwart over acht. De deurbel galmde twee tonen door het huis. Emmy rende door de gang naar de voordeur, en trok die open. Vrolijke stemmen kwamen Frans en Eveline tegemoet. „Hallo, wat een grote meid ben jij! Doe jij voor ons de deur open?” „Mag jij zo laat opblijven?” „Hé, Emmy! Wat een mooi jurkje heb jij aan!” Daar doorheen klonk Emmy’s heldere stemmetje: „Ja natuurlijk, dat mag Patrick vanavond toch óók?” Frans schoot in de lach. Wim kwam lachend de kamer binnenlopen, op de voet gevolgd door Thea en Eva. Patrick en Emmy hadden elkaar gevonden en liepen meteen naar Emmy’s konijnen. „Sorry dat we iets later zijn,” begon Wim zich te verontschuldigen. „Er gebeurde een ongeluk vlak vóór ons. Twee auto’s op elkaar. Als wij een vijftig meter verderop hadden gereden, hadden we er middenin gezeten. Nu kwamen wij er met de schrik en zij met de extra blikschade vanaf. Gelukkig geen ernstig gewonden — of erger.” Iets schuchter en heel stilletjes kwam Chantal de kamer binnen, knipperend en blozend trachtend haar mooie gezichtje te verschuilen achter haar gekleurde haar… Die avond gebruikte de Heilige Geest Evelines liefdevolle tact om een persoonlijk gesprek met Chantal aan te gaan, in de keuken. Die avond werd een ziel schoongewassen door het onbetaalbare bloed van het Lam, dat de schuld van de wereld wegneemt. Die avond begon er een nieuw leven met haar Redder en Heer Jezus. Die avond vierde de hemel feest. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
