 |
| ||||
|
Ze zeggen dat schrijven therapeutisch werkt. Waarom dan ook niet 'es proberen, want ik ben best een beetje in de war de laatste tijd. 'A little bit in the war,' zeg maar. Dus kom meid, schrijf het van je af: Ik ben tégen het regime van Saddam en tegen de retoriek van Dubbeljoe. Ik ben vóór de gewone burgers en soldaten in Irak, Amerika, Engeland en overal, tegen bloedige aanslagen, humanitaire rampen, biologische, chemische en andere aanvalswapens, tegen onVerenigd Europa, vogelpest, sars en 'ruimen'. Ik ben tegen polarisatie, polderen, pragmatisme en in toenemende mate tegen praatjes van politici. Ook ben ik tegen eenzijdige berichtgeving, hypes en manipulatie, grappen over oorlog, geleuter over oorlog, videospelletjes over oorlog. Ik ben voor vrede, vrijheid en Colin Powell, ik ben tegen de uitspraak dat 'George B. net zo erg zou zijn als Saddam H.' en ik heb momenteel erg te doen met Tony Blair, ik ben voor eerlijke leiders, tegen volksmenners en ik ben..... nog steeds in de war. Het moet beslist mooi zijn om therapeutisch te kunnen schrijven, maar bij mij werkt het niet. Ik krijg pas iets op papier als ik me ergens doorheen geploeterd heb. En op dit moment (3 april) ben ik nog slechts een wazig warhead. Volgens de laatste berichten zijn er al Amerikaanse troepen in buitenwijken van Bagdad en is de finale slag aanstaande. Hoe gaat het met de wereld op het moment dat u dit leest? En doet het er eigenlijk toe waar u en ik voor of tegen zijn? Tuurlijk niet. Heeft u dat nou ook, dat je-staat-erbij-en-je-kijkt-ernaar-gevoel? Zo'n gevoel van: is de mensheid nu niet héél erg hard op weg naar de afgrond? Eerlijk gezegd heb ik dit soort achtergrondgevoelens al enkele jaartjes, terwijl 'k heus niet zo'n doemdenkerig type ben. Maar wat doet me dan toch denken dat er krachten aan het werk zijn waar wij geen enkele invloed op hebben? Wij gewone burgers al helemaal niet, maar ook beleidsmakers lijkt van alles uit handen te glippen. Je ziet het wereldwijd, nationaal, in families, overal. En ja hoor, daar gaan we weer: waar is de christenheid in deze barre tijden? Gewoontegetrouw roepen we ach en wee over onze verdeeldheid en intussen lijken steeds meer mensen de hakken in het zand te zetten en worden er nog wat steentjes bovenop kerkmuren gemetseld. Zelfs tussen broeders en zusters van eenzelfde gemeente heersen nogal eens verdeeldheid en andere narigheden. Laatst hoorde ik een programma van de Humanistische Omroep, waarin een aantal geleerde lieden zich serieus afvroeg of er dan toch misschien een duivel zou bestaan. Men kwam tot deze vraag vanwege de enormiteit van het Kwaad dat zich in onze tijd manifesteert. Het lijkt bijna, zo filosofeerde men, te worden aangestuurd door bovenmenselijke krachten. Maar als er een duivel zou zijn, zou logischerwijze ook God kunnen bestaan... Dus nee, idee van tafel. In Efezïers 6 lezen we over de 'worsteling tegen de overheden, de machten, de wereldbeheersers dezer duisternis, de boze geesten in de hemelse gewesten.' Als je 't mij vraagt, kunnen we dat bijbelgedeelte niet vaak genoeg lezen. Wellicht richten we onze energie dan eindelijk eens onverdeeld op zaken als waarheid, gerechtigheid, bereidvaardigheid van het evangelie des vredes, geloof, gebed en lees verder zelf maar. Jezus zegt: 'Wie met Mij niet is, die is tegen Mij.' (Matt.12:30) President Bush zegt: 'Wie niet voor ons is, is tegen ons.' (11 sept. 2001) Jezus spreekt van een radicale g e e s t e l ij k e keuze. Je volgt Hem of niet. Wit of zwart, nergens grijs. Bush heeft het over een radicale p o l i t i e k e keuze. Gevolg: verwarring... Natúúrlijk tegen terrorisme, tegen Bin L. Maar niet dus automatisch volgeling van Bush en voor de oorlog. Helemaal geen wit/zwart-situatie, maar heel veel grijs. Hoe het verder zal gaan? Wie op aarde weet het? Maar 'Mij is gegeven alle macht in de hemel en op aarde,' verzekert Jezus ons. Als dát geen therapeutisch werkende woorden zijn... |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||
