 |
| ||||
|
Wishful thinking. Woensdag. De Nova-uitzending is de moeite waard, maar er is iets mis met mijn waarnemingsvermogen. De presentator zit in de mist en hij praat veel te hard en veel te moeilijk. Vuurballen in het beeld. Mijn gloeiend-rode rechterwang seint 'alarm' en ik negeer het. Wel neem ik een bak chips, om de maag op gang en de illusie in stand te houden. Na Nova lummel ik nog wat rond, teneinde Het Bed Te Vermijden. Tegen half twee geef ik het op, ga naar boven en val direkt in slaap. Donderdag. Ik word wakker. De wekker geeft 4.29 aan. De bekende doffe walgelijke pijn stoffeert in een paar sekonden de binnenkant van mijn schedel. Waar normaal mijn maag zit, bevindt zich nu een soort van wiebelende kleiklomp. Imigran! Ik geef het zomaar niet op! Vier kussens achter me om het tablet meer kans te geven zijn werk te doen. Stom! Tijdens het inslikken wist ik al dat de kleiklomp het niet zou pikken. Rustig......Ontspan je..... Hoe dan? Met deze pijn en een zwerm razende horzels in mijn hersens? Zo koud. IJskoude voeten. Denk aan leuke dingen..... Bestaan die dan? Denken? Denken????? De klomp wiebelt hevig, protesteert, beveelt. Ik ren naar de W.C. en spuug tablet en water gehoorzaam uit. Terug in bed is er even ontspanning. Heel even maar, dan moeten de chips eruit. 'Is het weer zover?' komt er moeizaam vanaf het andere kussen. Ik kreun wat terug en het is weer stil... Als ein-de-lijk man en kinderen op weg zijn naar hun dagelijkse bezigheden (de boffers) kan ik naar hartelust kreunen, jammeren, brullen, braken, lelijke dingen zeggen en dubbelgevouwen rondlopen. Een kortstondig genoegen helaas, de energie is op. Ik ga weer naar bed. Kan iemand die zon alsjeblieft uitdoen? Avond. De pijn heeft zich in de loop van de dag aan de rechterkant van mijn hoofd samengeperst, hetgeen aanvoelt als een stevig ingeslagen tentharing. De horzels zijn er nog. De klei is wat zachter geworden. Ik ga naar beneden. Nova is weer de moeite waard, maar ook Ferry Mingelen zit in de mist en praat te hard en te moeilijk. Vuurpijltjes in het beeld. Mijn gloeiend-rode linkerwang seint 'alarm' en ik negeer het. Wel neem ik thee met beschuit, om de maag op gang te brengen en de illusie in stand te houden. 'Morgen is het over, zeker weten.' Na Nova hang ik nog wat op de bank om Het Bed Te Vermijden. Tegen drie uur geef ik het op, ga naar boven en slaap geen sekonde. Vrijdag. De tentharing is verhuisd naar links . Ik weet zeker dat het nu echt de laatste keer is: zometeen zal mijn hoofd barsten of er gewoon mee stoppen. Maar nee, ik mag nog door... Als ik tegen de avond plotseling een onweerstaanbare behoefte aan frietjes krijg, juicht mijn gezin: 'Hoera, Mama is beter'. Ja, mama is beter. Morgen zal m’n hele lijf pijn doen, honderden rode vlekjes rond m’n ogen zullen getuigen van de braaksessies en blijmoedig zal ik alle achterstallige klussen klaren. Volgens mij blijft het dit keer écht langer dan een week weg...... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
