248819
 
 
 
 
 

     Menu:

> Startscherm
> Schrijvers
> Verhalen
> Open verhalen
> FAQ
> Vintage

Romantisch...
Een verhaal
Door: EsQuizzy
Commentaar van de schrijver:
Het verwerken van ingrijpende gebeurtenissen in je leven kost tijd. Er is alleen een Vriend, Die precies weet hoe Hij de verwondingen moet aanpakken. Voor mij is schrijven altijd een goede manier geweest om te verwerken. Zo ook dit verhaal...
Categorie: Eigen beleving
Geschatte leestijd: ca. 5 minuten

Jong was ze en mooi, met een geruststellende warme glimlach op haar prettig open gezichtje. Een vertederende glimlach, die als een verfrissende douche op de verlegen tienerjongen over kwam. Hij werd immers door zijn leeftijdgenootjes gemeden? Ze hadden het hem zojuist nog weer laten merken: hij hóórde niet bij hen.
Maar dít meisje...!
Het knisperende kampvuur danste een tiental meters verderop in een poging het duister te verdringen. Zij tweeën stonden ieder alleen aan de rand van de lichtkring, en in dat onrustige schemerlicht beantwoordde hij haar zo welkome glimlach.
De anderen waren even verderop op zoek naar een geschikte stok om straks, wanneer de lichtdans ten einde liep, brood te roosteren boven de nagloeiende kooltjes. Hij had voor zichzelf al een bruikbare tak gevonden, en bedacht dat haar nog voortdurende speurtocht meteen een goede reden zou zijn om eens voorzichtig contact te leggen met dit blonde wereldwondertje. Ze was hem nog niet eerder opgevallen; zou dus nog wel nieuw zijn in de groep. Een broodhengel voor haar was snel gevonden, en met een vriendelijk „Dank je wel!” nam ze de met zijn zakmes schoongemaakte tak van hem aan.

Iedere week keek hij vol verwachting uit naar de zaterdag: dan zou hij haar misschien weer zien! Dan zou haar zachte glimlach voor hem misschien weer verschijnen! Zouden ze in de gelegenheid komen een paar vriendelijke woordjes te wisselen? Vaak bleef het bij een duidelijke glimlach over en weer. Hij was verlegen; zij ook. In de groep dácht hij er niet over openlijk contact met haar te zoeken, …maar waaróm wist hij zélf niet eens.

Eens stonden ze met zijn tweeën bij een parkeerplaats op een paar anderen te wachten. Beiden glimlachten ze. Het viel hem op dat ze verlegen met haar voetje in het zand stond te draaien. Lief vond hij dat: de gedachte daaraan gaf hem een warm gevoel. Zou zij, de liefste van alle meisjes, hém leuk vinden? Mócht hij het hopen?

Geleidelijk aan werd het moeilijker voor hen beiden om geen contact te zoeken. Een zaterdagmiddag zónder elkaar aangesproken te hebben, of goedmoedig geplaagd, was een teleurstelling. Soms opende hij het korte gesprekje.

„Hé! Aan het koken?”
„Ja, volgende week hebben we wedstrijden.”
„Wat heb je gemaakt?”
„Rijst met suiker en kaneel.” Het glimlachje moest even wijken voor een twijfelende blik terwijl ze dit zei.
„Kan toch best lekker zijn?” vroeg hij, vergoelijkend.
„Nou…?”

Even zo vaak kwam zij echter met de openingszin.

„Wat een maffe fiets heb jij!” merkte ze op, toen hij eens iemand anders’ bontgekleurde stalen ros opzij moest zetten om bij zijn eigen ingesloten rijwiel te kunnen.
„Ik ben wel maf, maar niet zó maf!” pareerde hij die slag. Als beloning kreeg hij het bekende glimlachje te zien.

Inmiddels waren bijna twee jaren verstreken sinds die avond bij het kampvuur. Een hele verzameling tedere herinneringen hadden ze opgebouwd — en een collectie over en weer gestuurde ansichtkaarten, waar hij (in eerste instantie anoniem) mee begonnen was. Nóóit zou hij haar verrukte gezichtje vergeten bij haar vraag: „Dat kaartje, was dat van jóú!?”
„Kijk maar naar het handschrift,” had hij bevestigend geantwoord.
En bij een latere gelegenheid haar enthousiaste mededeling: „Ik had op vakantie een kaartje voor je gekocht, maar ik had je adres niet!”
Hij was niet zo goed of hij moest nu éérst zijn gegevens voor haar opschrijven. Geen week later had hij haar eerste kaartje aan hem in huis gehad.

Hun voorkeur voor elkaar was niet onopgemerkt gebleven. Voor iedereen om hen heen hoorden ze al bij elkaar en sommigen plaagden hen er graag mee. Maar dat hield háár niet meer tegen. Openlijk, zelfs met een paar van haar vriendinnen bij zich, kwam ze in de groep naar hem toe om hem te vragen naar zijn doopnamen, waarvan de initialen duidelijk in zijn handtekening herkenbaar waren. Dat wil zeggen, ze liet de vriendinnen in eerste instantie het woord doen…

Hij was zich bewust van het leeftijdsverschil van bijna op de kop af drie en een half jaar, en veel meer verlegen met het geplaag. In de kring keek hij daarom eens bewust niet in haar richting, hij voelde zich in de gaten gehouden door plaaggeesten. Duidelijk hoorbaar voor iedereen klonk echter plotseling haar fluisterend sissende smeekbede: zijn naam…

Eénmaal had hij haar durven zeggen hoe hij over haar dacht. Haar antwoord was bemoedigend geweest, om het zacht uit te drukken. Maar hij was verlegen.

Een andere keer was zij niet op komen dagen. In zijn ogen was het een saaie middag geweest, maar toen hij vlakbij huis was hoorde hij zijn naam, nu duidelijk hardop geroepen. Vaag zag hij aan de overkant een springend figuurtje, zwaaiend met de armen. Zou zij het zijn? Maar er waren een heleboel andere, onbekende jongens en meisjes bij — en hij was verlegen…

Op een zaterdag liep hij met een groepje van de kinderen waar hij bij een speurtocht de leiding over had, langs een bosperceel waar zij met haar vriendinnen hout aan het zoeken was voor een kampvuur.
„Kom je helpen zoeken?” vroeg ze met de welbekende glimlach.
„Ik zou graag willen, maar we zijn met een speurtocht bezig,” antwoordde hij plichtsgetrouw. „Een andere keer zal ik gráág helpen!”

Die andere keer zou nooit komen.

Verlegen zat hij bij haar ouders in de woonkamer, die woensdag. De vorige dag had ’s avonds voorzichtig een vriend van hem gebeld: of hij al wist dat er iets met haar gebeurd zou zijn? Hij wist nog nergens van maar belde in paniek haar ouders — dat had hij onder geen andere omstandigheden gedurfd — en kreeg van hen te horen dat ze ’s maandags op weg van school naar huis een ongeluk had gehad: ze was op slag dood geweest…

Haar vader liep naar een kast en pakte er iets uit, wat hij vragend fluisterend aan haar moeder gaf.
„Dit is voor jou, ze had 'm van de zomer voor je gekocht maar durfde hem niet te sturen. Je weet wel hoe dat gaat,” zei ze, terwijl ze de verslagen tiener de ansichtkaart aanreikte.

De achterkant was nog niet beschreven, maar de tekst op de voorkant bood ten overvloede commentaar bij de schattige foto.

„Waarom verberg je je?”



Hij zuchtte eens. Tranen prikten zijn ogen. Het oude verhaal blééf hem aangrijpen. Haar veel te korte leventje paste nu al bijna in de jaren na haar sterven. In die tijd had hij ervaren hoe de Trooster bij hem was, die hem onmiskenbaar tastbaar opgevangen had. Hij wist nu welk een Vriend Jezus is...

Tegenover hem zat een knappe jonge vrouw: een vriendin, die zijn verhaal ingedronken had na een persoonlijke vraag.
„Wat romantisch,” verzuchtte ze. „Net Romeo en Julia…”

Hij keek haar aan; zag aan zijn geestesoog een bekende scène voorbijtrekken.

De oude man keek verwachtingsvol naar de knappe jongen die vóór hem stond. Déze zou het toch zeker wel zijn, dan! Maar opnieuw hoorde hij de stille stem tot zijn hart spreken. Samuël zuchtte eens diep en zei: „Nee, deze is het óók niet…”

„Gaat het?” klonk het bezorgd.

De jongeman kon nog net een vermoeide glimlach opbrengen.
„Van mij had het wel iets minder romantisch gemogen…”

Gepost op 29-08-2005 om 17:34 uur
1001 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Romantisch...)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)



Door: kiezel
Bijzonder verhaal. Zelfs als je de achtergrond niet kent, breekt er iets in je, als hij daar in de woonkamer van haar ouders zit, terwijl het gebeurde nog moet doordringen.
Een technische opmerking: sommige zinnen zijn niet makkelijk te lezen, omdat ze ook vrij lang zijn (vooral in de eerste alinea's). Misschien kun je nog wat komma's bij plaatsen of zinnen korter maken.
Gepost op 01-09-2005 Om 09:50
Hoi Kiezel!
Bedankt voor je reactie.
En je suggestie. Ik zal die eerste alinea's nog eens kritisch doornemen.
Gepost op 01-09-2005 Om 22:31

Door: snow
Het was mij ook al opgevallen dat je vrij veel bijzinnen gebruikt zonder komma's neer te zetten.
Voor de rest valt er weinig te zeggen, dan: Wat een Trooster hebben wij!
Gepost op 06-09-2005 Om 13:02
Amen, Snow! Wat betreft die bijzinnen zonder komma's: ik ben heel spaarzaam in het gebruik van die dingen. Ik probeer alleen komma's te plaatsen waar ze strikt nodig zijn voor de duidelijkheid of een pauze. Ze houden het leestempo op en daarbij maken ze de zaken niet altijd duidelijker. Er is een groot verschil tussen: "De koekjes die op het schaaltje lagen waren muf geworden." en: "De koekjes, die op het schaaltje lagen, waren muf geworden." Allebei goed, je zegt (bijna) het zelfde, maar...
Gepost op 06-09-2005 Om 22:32

Door: Auke-Willem (AW)
Het heeft veel te lang geduurd, voordat ik de tijd nam om dit verhaal eens aandachtig te lezen en daar heb ik spijt van. Ik zal niet claimen dat ik het begrijp, maar wel dat ik het snap.

Kritiekpuntje: In zijn ogen een saaie middag was het geweest...

Misschien een iets andere woordvolgorde?
Gepost op 20-10-2005 Om 15:21
Het heeft veel te lang geduurd voordat ik de tijd nam om je reactie te lezen... Bedankt, Hawkeye!

En ik zal de woordvolgorde daar aanpassen. Snap zelf niet hoe dat erin geslopen is...
Gepost op 15-11-2005 Om 08:25

Door:
Door Yvonne komen we hier weer terecht.

Heel ontroerend Es en mooi geschreven, ik snap niet hoe anderen hier nog over spelling en gramatica kunnen 'doorgaan'.
Dat doet er toch effe niet toe...
Ik ben ook blij met je 'vervolgje' op de volgende pagina.
Gepost op 02-11-2006 Om 22:42
Awww... Deze reactie had ik nog niet eens gezien, zie ik nu pas! Sorry...

Dank je voor het compliment.

Het is al lang geleden, en de genezing gaat dank zij de Heer in rap tempo verder. Hij verbaast me nog steeds met nieuwe creatieve manieren om dat hoofdstuk echt achter me te laten.

Iemand deelde kortgeleden een gelijkenisje met mij, dat me erg aanspreekt: „Een auto heeft achteruitkijkspiegels en een voorruit. Toch is het oppervlak van de spiegels in verhouding tot de voorruit heel erg klein: het is dan ook de bedoeling dat je méér vóóruit kijkt, door de voorruit...”

Zo is het in het leven ook.

De mooie herinneringen blijven over, op den duur. Dankbaarheid komt in de plaats van verdriet. En dan komt er een moment waarop je ogen weer de voorruit vinden...


Gepost op 24-01-2007 Om 22:28

Door:
Volgens mij heb je hem recentelijk aangepast, of niet? Ik kan me niet herinneren dat dit verhaal verteld werd aan knappe jonge vrouw/vriendin. Wel èrg pijnlijk als iemand zó reageert... 'k Geloof niet dat zij de diepte van de pijn begrepen heeft... Triest, je hoopt toch altijd dat diegene die je zoiets verteld, jouw pijn en verdriet behoorlijk aanvoelt en/of invoelt, denk ik... Ik zou me voor kunnen stellen dat je teleurgesteld was...
Gepost op 25-01-2007 Om 16:04

Door: EsQuizzy
Dank je voor de shalom-wens.
Weet je wat het woordje betekent?
"Niets ontbrekend; niets gebroken."
Wat vrij vertaald 'vrede' zou kunnen inhouden.
Mooi, hè?

Het stuk is niet aangepast, hoor. ;)

Toen die persoon dat tegen mij zei, heb ik het niet negatief opgevat, of als 'ongevoelig'. Ik moest even nadenken om dat er in te zien, maar ik begrijp wel wat je bedoelt. Misschien heeft ze het wel begrepen; kon ze alleen op dat moment geen andere woorden vinden.
Ik weet het niet.

Ik heb er toen niet zo op gelet. Was waarschijnlijk met andere dingen bezig.

Dank je voor je reactie! En shalom!

Gepost op 25-01-2007 Om 19:55

Door:
Dan heb ik je verhaal de vorige keer, waarschijnlijk, anders gelezen dan nu... Fijn dat jij het niet zó negatief hebt opgevat. Toen ik je verhaal, na je laatste reactie, opnieuw las viel me de vraag van de jonge vrouw op: 'gaat het?' Zij was dus inderdaad wèl meelevend en meelijdend...! (Ik ben over het algemeen èrg gevoelig voor onbegrip van pijn... Misschien soms zelf té... Dat zie je maar hier...)

Ergens in een 'donkerbruin' verleden is mij dat eens verteld, de betekenis van 'shalom'... De precieze vertaling wist ik niet meer, maar wel dat je iemand het goede toewenst. Een paar dagen terug dacht ik er nog aan:'Wat betekend 'shalom' ook alweer precies? God heeft jou daarvoor gebruikt! Beiden bedankt..., ik hoop het nu beter(!) te onthouden.
Gepost op 26-01-2007 Om 07:39
Oh... reactie zie ik nu pas...

Het was de afgelopen dag (gisteren dus, technisch gezien) vijftien jaar geleden dat ik dat telefoontje kreeg, en deze dag (7 okt) was die woensdag dat ik haar ouders bezocht. Vreemd om dit verhaal nu weer te lezen, en die rare emotie-cocktail weer te proeven...

Prinses heeft mij eens een gedicht gestuurd dat ze naar aanleiding van dit verhaal geschreven en gestuurd heeft.

Ik zil het hier graag delen en plaats het als vervolg op dit intussen vervolgverhaal.

Gepost op 07-10-2007 Om 02:29

Door: Tines
Wat ontzettend zielig!! Jeetje.. En het is nog zoveel pijnlijker als je je bedenkt dat het écht is gebeurd.. Heel mooi geschreven, goed dat er Iemand is die je helpt verwerken.. En dat schrijven je daar ook bij helpt..
Romantisch.. Dat wel, maar romantiek hoort een goede afloop te hebben, vind ik.. Het kan soms vreemd lopen.. Sterkte ermee.. Ik lees even verder..
Gepost op 19-03-2008 Om 14:55

Door: inem
Gepost op 10-04-2009 Om 11:48

Door:
Hier reageer ik een keer persoonlijk op. Niet via blocnoot
Gepost op 30-08-2010 Om 17:30

*nod*

=)

Gepost op 30-08-2010 Om 17:34

Door:
super mooi
pijnlijk als er dat gebeurd
Gepost op 03-10-2011 Om 20:44

Jah... =(

Dank je.

Gepost op 03-10-2011 Om 20:48

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.