 |
| ||||
|
Jong was ze en mooi, met een geruststellende warme glimlach op haar prettig open gezichtje. Een vertederende glimlach, die als een verfrissende douche op de verlegen tienerjongen over kwam. Hij werd immers door zijn leeftijdgenootjes gemeden? Ze hadden het hem zojuist nog weer laten merken: hij hóórde niet bij hen. Maar dít meisje...! Het knisperende kampvuur danste een tiental meters verderop in een poging het duister te verdringen. Zij tweeën stonden ieder alleen aan de rand van de lichtkring, en in dat onrustige schemerlicht beantwoordde hij haar zo welkome glimlach. De anderen waren even verderop op zoek naar een geschikte stok om straks, wanneer de lichtdans ten einde liep, brood te roosteren boven de nagloeiende kooltjes. Hij had voor zichzelf al een bruikbare tak gevonden, en bedacht dat haar nog voortdurende speurtocht meteen een goede reden zou zijn om eens voorzichtig contact te leggen met dit blonde wereldwondertje. Ze was hem nog niet eerder opgevallen; zou dus nog wel nieuw zijn in de groep. Een broodhengel voor haar was snel gevonden, en met een vriendelijk „Dank je wel!” nam ze de met zijn zakmes schoongemaakte tak van hem aan. Iedere week keek hij vol verwachting uit naar de zaterdag: dan zou hij haar misschien weer zien! Dan zou haar zachte glimlach voor hem misschien weer verschijnen! Zouden ze in de gelegenheid komen een paar vriendelijke woordjes te wisselen? Vaak bleef het bij een duidelijke glimlach over en weer. Hij was verlegen; zij ook. In de groep dácht hij er niet over openlijk contact met haar te zoeken, …maar waaróm wist hij zélf niet eens. Eens stonden ze met zijn tweeën bij een parkeerplaats op een paar anderen te wachten. Beiden glimlachten ze. Het viel hem op dat ze verlegen met haar voetje in het zand stond te draaien. Lief vond hij dat: de gedachte daaraan gaf hem een warm gevoel. Zou zij, de liefste van alle meisjes, hém leuk vinden? Mócht hij het hopen? Geleidelijk aan werd het moeilijker voor hen beiden om geen contact te zoeken. Een zaterdagmiddag zónder elkaar aangesproken te hebben, of goedmoedig geplaagd, was een teleurstelling. Soms opende hij het korte gesprekje. „Hé! Aan het koken?” „Ja, volgende week hebben we wedstrijden.” „Wat heb je gemaakt?” „Rijst met suiker en kaneel.” Het glimlachje moest even wijken voor een twijfelende blik terwijl ze dit zei. „Kan toch best lekker zijn?” vroeg hij, vergoelijkend. „Nou…?” Even zo vaak kwam zij echter met de openingszin. „Wat een maffe fiets heb jij!” merkte ze op, toen hij eens iemand anders’ bontgekleurde stalen ros opzij moest zetten om bij zijn eigen ingesloten rijwiel te kunnen. „Ik ben wel maf, maar niet zó maf!” pareerde hij die slag. Als beloning kreeg hij het bekende glimlachje te zien. Inmiddels waren bijna twee jaren verstreken sinds die avond bij het kampvuur. Een hele verzameling tedere herinneringen hadden ze opgebouwd — en een collectie over en weer gestuurde ansichtkaarten, waar hij (in eerste instantie anoniem) mee begonnen was. Nóóit zou hij haar verrukte gezichtje vergeten bij haar vraag: „Dat kaartje, was dat van jóú!?” „Kijk maar naar het handschrift,” had hij bevestigend geantwoord. En bij een latere gelegenheid haar enthousiaste mededeling: „Ik had op vakantie een kaartje voor je gekocht, maar ik had je adres niet!” Hij was niet zo goed of hij moest nu éérst zijn gegevens voor haar opschrijven. Geen week later had hij haar eerste kaartje aan hem in huis gehad. Hun voorkeur voor elkaar was niet onopgemerkt gebleven. Voor iedereen om hen heen hoorden ze al bij elkaar en sommigen plaagden hen er graag mee. Maar dat hield háár niet meer tegen. Openlijk, zelfs met een paar van haar vriendinnen bij zich, kwam ze in de groep naar hem toe om hem te vragen naar zijn doopnamen, waarvan de initialen duidelijk in zijn handtekening herkenbaar waren. Dat wil zeggen, ze liet de vriendinnen in eerste instantie het woord doen… Hij was zich bewust van het leeftijdsverschil van bijna op de kop af drie en een half jaar, en veel meer verlegen met het geplaag. In de kring keek hij daarom eens bewust niet in haar richting, hij voelde zich in de gaten gehouden door plaaggeesten. Duidelijk hoorbaar voor iedereen klonk echter plotseling haar fluisterend sissende smeekbede: zijn naam… Eénmaal had hij haar durven zeggen hoe hij over haar dacht. Haar antwoord was bemoedigend geweest, om het zacht uit te drukken. Maar hij was verlegen. Een andere keer was zij niet op komen dagen. In zijn ogen was het een saaie middag geweest, maar toen hij vlakbij huis was hoorde hij zijn naam, nu duidelijk hardop geroepen. Vaag zag hij aan de overkant een springend figuurtje, zwaaiend met de armen. Zou zij het zijn? Maar er waren een heleboel andere, onbekende jongens en meisjes bij — en hij was verlegen… Op een zaterdag liep hij met een groepje van de kinderen waar hij bij een speurtocht de leiding over had, langs een bosperceel waar zij met haar vriendinnen hout aan het zoeken was voor een kampvuur. „Kom je helpen zoeken?” vroeg ze met de welbekende glimlach. „Ik zou graag willen, maar we zijn met een speurtocht bezig,” antwoordde hij plichtsgetrouw. „Een andere keer zal ik gráág helpen!” Die andere keer zou nooit komen. Verlegen zat hij bij haar ouders in de woonkamer, die woensdag. De vorige dag had ’s avonds voorzichtig een vriend van hem gebeld: of hij al wist dat er iets met haar gebeurd zou zijn? Hij wist nog nergens van maar belde in paniek haar ouders — dat had hij onder geen andere omstandigheden gedurfd — en kreeg van hen te horen dat ze ’s maandags op weg van school naar huis een ongeluk had gehad: ze was op slag dood geweest… Haar vader liep naar een kast en pakte er iets uit, wat hij vragend fluisterend aan haar moeder gaf. „Dit is voor jou, ze had 'm van de zomer voor je gekocht maar durfde hem niet te sturen. Je weet wel hoe dat gaat,” zei ze, terwijl ze de verslagen tiener de ansichtkaart aanreikte. De achterkant was nog niet beschreven, maar de tekst op de voorkant bood ten overvloede commentaar bij de schattige foto. „Waarom verberg je je?” … Hij zuchtte eens. Tranen prikten zijn ogen. Het oude verhaal blééf hem aangrijpen. Haar veel te korte leventje paste nu al bijna in de jaren na haar sterven. In die tijd had hij ervaren hoe de Trooster bij hem was, die hem onmiskenbaar tastbaar opgevangen had. Hij wist nu welk een Vriend Jezus is... Tegenover hem zat een knappe jonge vrouw: een vriendin, die zijn verhaal ingedronken had na een persoonlijke vraag. „Wat romantisch,” verzuchtte ze. „Net Romeo en Julia…” Hij keek haar aan; zag aan zijn geestesoog een bekende scène voorbijtrekken. De oude man keek verwachtingsvol naar de knappe jongen die vóór hem stond. Déze zou het toch zeker wel zijn, dan! Maar opnieuw hoorde hij de stille stem tot zijn hart spreken. Samuël zuchtte eens diep en zei: „Nee, deze is het óók niet…” „Gaat het?” klonk het bezorgd. De jongeman kon nog net een vermoeide glimlach opbrengen. „Van mij had het wel iets minder romantisch gemogen…” |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jeetje.. En het is nog zoveel pijnlijker als je je bedenkt dat het écht is gebeurd.. Heel mooi geschreven, goed dat er Iemand is die je helpt verwerken.. En dat schrijven je daar ook bij helpt..
Het kan soms vreemd lopen.. 
