Het is al half 11 als hij bij Bernt aankomt. Wanneer hij aan wil bellen gaat de deur open. Zijn vriend staat in de deuropening.
“Kom binnen, ik verwachte je al.”
Met een frons van verbazing op zijn gezicht loopt Titus naar binnen. Samen lopen ze door de chaotisch ingerichte kamer.
“Hoe wist je dat ik voor de deur stond?”
“Je vader belde. Biertje?”
Titus knikt. ‘Waarom zou zijn vader bellen? Hij wist toch niet dat ik hierheen zou gaan?’
“Ik wilde weg. Mijn vader heeft me de pleuris laten schrikken.”
‘pleuris? Is dat niet een ziekte?’denkt Titus. Een rilling trekt over zijn rug als hij weer denkt aan wat zijn vader net heeft gezegd. ‘jij bent ziek!’
“Hoezo?” vraagt Bernt, terwijl hij Titus een biertje ontdopt.
“Die tekst die ik had geschreven en die ik jullie liet lezen vanmiddag? Die is vanavond door mijn vader uitgekomen.”
Bernt lacht. “Wat? Je bedoelt dat nummer over die gast die te horen krijgt dat ‘ie ziek is en sterft? Wat bedoel je?”
Titus neemt het biertje aan. “Mijn vader zei zonet dat ik ziek ben.”
“Je vader is gek!”
“Dat weet ik ook wel. Maar hij heeft me goed laten schrikken.”
“Ach, waarschijnlijk heeft ‘ie de tekst gelezen, dat je hem hebt laten slingeren.”
“Ik heb hem pas vanochtend onder de les geschreven! Hoe kan mijn vader dat dan weten? Ik ben direct van school naar de loods gekomen!” Titus verheft zijn stem om zijn alibi kracht bij te zetten.
“Je trekt het je veel teveel aan man! Kom, drink je biertje op, dan gaan we naar een heftige kroeg die ik heb ontdekt in de stad.”