 |
| ||||
|
Eerste Paasdag. Ik ben bij m'n ouders. En daar is ook Oudste Broer met zijn nakomelingen. En dat maakt de (Paas)feestvreugde meteen compleet. Want de twee mini's van m'n broer zijn warme knuffelbeesten. Met een kloppend hart. De oudste van de twee lijkt zo te zijn weggelopen uit een een boekje. Van Annie MG Schmidt. Alleen zijn kraanwagentje en de pettenflat heeft 'tie dáár gelaten. Met zijn warrige knálrode stekels en zijn boevenkop zorgt Pluk 2.0 voor een menig wéék moment bij zijn tante. Zo ook afgelopen zondag. Jorrit ,(want zo heet Pluk 2.0 eigenlijk) was niet geheel in opperbeste paasstemming toe hij achter zijn vader mijn ouderlijk huis betrad. Zijn schattige hoofd stond op onweer en hij banjerde meteen door naar de achtertuin. Jorrit is van het type De páá´-haaha-den op de laááháánen in. Een echt buitenmens. En óók van:ben ik uit m'n humeur dan zoek ik een achterdeur. Dus ook vanochtend. Of het nu Pasen was of niet Drie-jarigen veinzen namelijk niet. Als ze écht chagie zijn ,zijn ze hét. En zélfs met Pasen voeren ze geen toneelstukje op. Mijn knuffelbeer had zichtbaar behoefte aan frisse voorjaarslucht. En dat kan ik best begrijpen als je net van een muffe kerk-crèche komt met minstens zestien andere draken. Stinkende poepluiers En huilende baby's. Dan hap je heel graag naar wat extra zuurstof. Dus van mij kreeg tie sowieso begrip. We lieten Jorrit even wat tot zichzelf komen. Maar ineens kwam oma met een prachtig voorstel. Voor een slecht humeur. Zo bleek. Ze deed een greep uit het glazen schaaltje op de salontafel. En met een hand vol gekleurde chocolade paaseitjes liep ze richting tuin. "Oma gaat de eitjes in de tuin verstoppen,ga jij ze zoeken?"stelde ze voor. Jorrit was meteen uit z´n mineur en besloot mee te doen . Oma legde de paaseitjes goed zichtbaar tussen de narcissen en blauwe druifjes in. Zodat haar oudste kleinzoon ze snel zou ontdekken. En dat gebeurde. Met zijn grijze joggingbroek onder de tuinaarde kwam hij triomfantelijk de gevonden eitjes aan oma laten zien. Zijn ogen glommen als nieuwe knikkers " Nou Jojjit(lees: Jorrit) doen..." besloot hij. Kordaat liep hij het tuinpaadje af. Verrassend genoeg verstopte hij de chocolade eieren op exact dezelfde plaats als oma had gedaan. Ik zag de aandoenlijke blik in mama's ogen. "Ga je ze nu voor tante Anita verstoppen zei ik,maar dan op een andere plaats?" Hij knikte enthousiast. Ik deed mijn beide handen voor m'n ogen . En terwijl ik stiekem door de spleetjes van m'n vingers keek telde ik tot tien. Jorrit was inmiddels druk bezig om het gele, rode en blauwe eitje te verstoppen. Naast elkaar. Met zijn kleine knuistjes drukte hij ze stevig in de witte plantenbak. Ik besloot na het aftellen een geheel andere kant op te lopen. Zodat ik net deed alsof ik verschrikkelijk veel moeite had om ze te vinden. Maar nog geen drie seconden later gilde Jorrit ineens met een schattig stemmetje: " Jááááah Ita(lees: Anita)kijk,hier zijn ze!!!! . Ik keek achterom en breed glimlachend stond hij daar. Bij de plantenbak. Om zijn verstopte eieren aan te wijzen. Ik smolt natuurlijk bij zoveel eerlijkheid ,als een chocolade-eitje op een warme Paasdag. En ik moest ineens denken aan The Passion wat ik een paar dagen ervoor had gezien op teevee. Daarin zong Frans Bauer,als Petrus, een liedje van Stef Bos: Is dit nu later?: "we spelen nog verstoppertje maar niet meer op het plein en de meeste zijn geworden wat ze toen niet wilden zijn wij zijn allemaal volwassen wie niet weg is, is gezien en ik zou die hele chaos nu toch helder moeten zien" Zong hij. Prachtig nummer. En zo´n wáárheid óók. Ik kijk naar m'n kleine rooie rakker. De onschuld zelve. De gekleurde paaseieren in zijn knuistje. Zo puur nog. Verstoppertje. Hij snapte er nog niet veel van. En ik hoop dat dat nog even zo blijft.... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
