 |
| ||||
|
Ik ben een schrijfster. Weliswaar een amateurtje,maar dat doet er niet toe. Ik hou van schrijven. Daar word ik namelijk erg blij en gelukkig van. En omdat mijn rug-revalidatie anders loopt dan ik hoopte. Wil ik in onzekere tijden als deze doorgaans het liefste schrijven. Sterker;ik móet het van mezelf. Door mijn gedachten op m'n laptop te zetten kan ik de chaos in mijn hoofd enigszins ordenen. En ervoor zorgen dat mijn rug niet constant in mijn hoofd zit. Dus post ik (véél!) méér dan normaal,met enige regelmaat, mijn belevenissen op BloCnoot. En sinds mama dat weet(na bijna 7 jaar! postten op BloCnoot) leest ze mee. Da's leuk. Maar dat heeft ook een keerzijde. Laatst had ik haar aan de telefoon. Over vrouwenzaken Typisch gevalletje Slap-met je-(g)ouwe-'moe(de)r''. Je kent het. Tot het gesprek ineens op BloCnoot kwam. Ik verwachtte een reactie op mijn laatst geposte verhaal. Maar wat schetste mijn verbazing? In plaats daarvan begon mama over mijn profielfoto! Dat heeft in al die zeven jaar 'Blocnoot-in mijn-leven' nog nooit iemand gedaan! Hoe belangrijk kan het zijn! Een plaatje bij je praatje. Niet dus. Dus haalde ik nonchalant mijn schouders op. En zuchtte door de hoorn.." Lekker belangrijk" "Het gaat toch om de verhalen,niet om míj!" "Ik vind 'm stóm,herhaalde mama in mijn oor. En dá's best apart. Voor mama dan. Dan weet je dat er écht iets serieus mis is met die foto. Want mama is- als het om haar kinderen gaat- totaal niet kritisch. Mama kijkt normaal gesproken dwars door haar gebaarde 'eieren' heen. Ze vind me nog steeds leuk als ik snotverkouden bij haar op de bank zit. M'n neus hard snuit en mijn gebruikte zakdoek-van-dat-snotverkouden naast haar koffie op de tafel leg. Onvoorwaardelijk liefde .Zoiets. Dus besloot ik mijn moeder te eren. Zoals dat hoort. Nadat ik opgehangen heb zoek ik een foto. Een recente. Maar die heb ik niet. Want ik háát foto's. Ze lijken namelijk nooit op mij. Die foto's dan. Het is altijd of ik naar een ánder zit te kijken. Ik besluit de meest recente foto te nemen. Van drie jaar terug. Ik word namelijk niet ouder. In mijn hoofd dan. En mama ziet dat tóch niet. Ik ga naar "Mijn Pagina',waar ik de De Nieuwe Foto toe kan voegen. Maar wat ik ook probeer. Het mislukt. Té váák. En dan word ik moe. Vooral van mezélf. Moe van zoveel klunsigheid in één mens. Want dít mens kan meer dingen NIÉT dan WÉL. En dit is er één van. Ik heb namelijk geen technische knobbel. Zelfs geen knobbeltjé. Die zijn ze vergeten bij mij.Daarboven En dat klinkt zielig. Maar dat is het niet. Want toen ze Daarboven zagen dat ik zo worstelde. Met dat defecte knobbeltje. En bad dat ik wat meer technisch inzicht mocht krijgen kwam daar al snel De Oplossing. En De Oplossing heet Christian, mijn jongste broer. Ik scheel vijftien jaar met hem. Een na-komertje Maar de laatste tijd voel ik steeds vaker dat het geen 'óngelukje' is dat hij na-moest-komen. Maar een groot geluk! Onze lieve Heer zag mijn tobberijen qua techniek en dacht: "Ik zal haar een hulpe maken" En toen kwam Broer. Op de nipper.Dat wel. Maar dat maakt niet uit. Want daardoor scheelt hij een generatie. En weet Christian álles wat ik níet weet Van techniek en aanverwante mannelijke zaken. Dus als de nood aan de vrouw is,is daar de man.(lees:broer) Zo ook bij dit noodgeval. Maar dit was een heel bijzonder geval. Want zélfs mijn technische broer stond voor een raadsel. Na drie minuten dan al,weliswaar.Dat wel. Toen had 'tie er geen zin meer in . Om er naar te kijken. Hij moest gamen. Hoognodig. Dus besloot ik me er maar bij neer te leggen. Bij die Foute Foto. Dus uiteindelijk staat er nog steeds hetzelfde plaatje bij m'n profiel. Sorry mam. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
