 |
| ||||
|
Ik leef op grote voet. Nee ,helaas. Niet in de zin van volle portemonnee. Of fijne bankrekening. Integendeel! Nee,dit keer bedoel ik het gewoon. Zonder knipoog. Heel letterlijk. Die twee voeten van mij zijn gewoon groot. Té groot. Nu zouden hele kleine voetjes bij mijn éénmetertachtig een beetje raar staan.. Qua verhouding. Maar iets minder had wat mij betref best gemogen. En da's niet omdat m'n voeten uitgebreid bewonderd worden,in de zin van : "Tjoh,wat zijn jullie gróót geworden" Gelukkig niet. Dat ziet gék genoeg,gelukkig maar bijna nooit iemand. Maar het is méér dat in dit kikkerlandje. Tot voor kort. Niets of niemand berekend was op afwijkende maten. En omdat ik al vanaf mijn twaalfde lange tenen heb,zorgde dat voor de nodige misère. Boos liep ik als opstandige puber alle schoenzaken voorbij. Omdat ze gewoonweg mijn maat schoenen niet hadden. En hoe verdrietig kon ik worden als een verkoopster op haar allervriendelijkst zei dat ik wellicht op de herenafdeling een geschikte schoen zou kunnen vinden. Was ik dan zo'n uitzondering? Nu was er destijds één winkel in de grote stad,een half uur bij ons vandaan. Die het wel begrepen had. Dat er nog aardbewoners waren met afwijkend materiaal. En daar toog het hele gezin dan op een zaterdag heen. Eens per jaar. Om nieuwe schoenen te kopen voor mij en mijn tweelingzusje. Die logischerwijs dezelfde genen,dús ook dezelfde tenen heeft. Uit twee schamele houten schoenrekjes moest ik dan de keuze maken. Welke schoenen het minst lelijk waren. Je snapt dat ik er nooit geheel tevreden vandaan kwam. En ik niet alleen. Ook papa zag het saldo van zijn bankrekening in één minuut in een record tempo dalen. Omdat die slimmeriken meteen de hoofdprijs vroegen ,omdat je nergens anders... Enfin,Godzijdank zijn de tijden veranderd. En nu jaren later bestel ik tegenwoordig net zo makkelijk via m'n laptop m'n schoenen. In webshops voor grote maatschoenen. En alhoewel de keuze nog steeds niet reuze is; Ik heb met de jaren mijn zeeschuiten weliswaar niet omarmd. Maar wél geaccepteerd. Al blijven er momenten bestaan dat ik spontaan kleinere voeten krijg. Omdat ik mijn tenen krom van ergernis. Zo was ik laatst op een Grotematenbeurs. Ik was uitgenodigd door een gezellig gevulde collega. Zij begreep die frustratie vanwege 'áfwijkend' Zij had dat met kleding En ik dus met voeten en mét teveel centimeters Dus zij zag een match en vroeg me mee naar zo'n beurs. Nu ben ik dol op beurzen. Vooral van goedgevulde..nee,die is flauw. Ik ben écht gek op beurzen Van de Huishoud-,Margriet- tot de Libelle beurs. Zet me er neer en ik vermaak me er de hele dag. Maar naar zo'n Grotematenbeurs was ik nog niet eerder geweest. Dus ik was réte-nieuwsgierig. Enthousiast liet collega mij het foldertje van het evenement zien. 'Voor alle breedte en lengtematen-kleding-schoenen-sieraden, dus óók voor u! Stond er.Met vétgedrukte letters Die beurs moest dus de hemel zijn! In haar rode Ford Ka reden we die zaterdag verwachtingsvol richting de loods waar alles plaats zou vinden. Eenmaal in de parkeergarage zag je precies welke mensen er ook naar die beurs zouden gaan. Alles wat maar enigszins afweek van de norm,liep met ons mee. En dat vóelde tóch fijn. Ik zag meer reuzen,zeeschuiten en gevulde dames. Ik was nog niet binnen en het voelde al of ik in een waar paradijs was beland. Hier mócht je groot zijn. En gevúld. En afwijkend.Wat een genót. Collega en ik keken ons ogen uit bij de modeshow.Met lange én gevulde vrouwen. We dronken gezellig koffie.Mét gebak. En bekeken de witte tentjes in de grote hal. Die stuk voor stuk werden bezet door leveranciers van 'groot'. Terwijl m'n collegaatje gretig een paar kledingstukken uit een rekje pakte ,begon ik me ineens te realiseren dat ik nog helemaal geen schoenen had gezien. Ik besloot,terwijl collega in een geïmproviseerde paskamer haar nieuwe aanwinst-in-wording paste,eens op de plattegrond te kijken. Maar wat schetste mijn verbazing. Op het hele evenement was maar één tentje ingericht als Grote Maten schoenenzaakje. Kennelijk dachten de organisatoren dat schoenen niet belangrijk waren. Bij hun xxl - outfits dan. En dat stoere voetbalschoenen en legerkisten ook best zouden kunnen onder een leuk jurkje. Samen met collega én haar nieuwe aanwinst besloten we het schoenententje op te zoeken. In het tentje troffen we een hoop witte schoendozen. Netjes op elkaar gestapeld. Met daar bovenop de inhoud. Collega gaf me een por. 'Nou, Aniet hier kun je je gang gaan,kijk es hoe leuk.',zei ze fanatiek. Ze hield een schattig schoentje voor m'n neus. En nog één. Ik zag de verkoper met het grijze pak en dito snor glimlachen. "Leuk hé mevrouw, reageerde hij op mijn collega. "Het is voor háár, wees zij naar mij. De verkoper keek meteen naar m'n schoenen. "Welke maat heeft u?" Zonder enige schroom (dat hoefde hier tenslotte niet) galmde er door het tentje "Vijfenveertig..." Toen werd het stil. Ik zag Grijze Snor zijn gezicht meteen betrekken. En dan weet je eigenlijk al genoeg. Die blik heb ik namelijk in mijn leven iéts te vaak gezien als ik mijn schoenmaat riep. Zenuwachtig liep de verkoper richting een paar dozen om die vervolgens één voor één op te tillen. "Die heb je zéker niet..,onderbrak ik de stilte al concluderend. Ik hou er namelijk niet zo van als mensen nét doen alsóf. Terwijl ze dan gewoon al aan het bedenken zijn hoe ze jou de schokkende boodschap moeten brengen. Ik hoorde de man zuchten.En ik zag hem onhandig draaien. "Eh..eh..nee,helaas,nee. Nou ja dat wil zeggen;ik héb ze wél. In mijn winkel,maar vandaag niet mee naar de beurs." En dan voel ik niet alleen de moed in (mijn hoognodig te vervangen) schoenen zakken. Maar ook meteen de rode vlekken in m'n nek. Deze gevoelloze Halve Zool is dus vanochtend opgestaan. Met zijn keurige schoenmaat 42. Die dacht: O, ja vandaag heb ik die beurs. Laat ik even een paar dozen in de bagageruimte van mijn auto gooien. Voornamelijk lége dan. Om te stapelen Of volume te creëren. Dat stáát wel leuk. Want dan lijkt het of ik veel sortering heb. O ja,Bijna vergeten,het is natuurlijk een grote -maten -beurs. Ach,er zullen op zo'n Grotematenbeurs wel geen grote-maten-mensen komen Dat lijkt me stug. Hooguit ééntje. Iemand die net een half maatje extra nodig heeft. Wellicht. En zo is hij weggereden... Misschien denk ik nu iets te negatief.Excuus. Maar deze man mankeerde duidelijk iets aan zijn inlevingsvermogen. Als je zegt dat je grote maatschoenen verkoopt,dan moet móet je ze ook verkópen. En niet alleen in je winkel. Maar júist op zo'n beurs. Je staat toch niet in dat tentje omdat je zo van kamperen houd? En ik verlang dan echt niet van meneer dat er zessentwintig paar schoenen staan. Ik snap óók wel dat dat nevernooitniet in dat tentje past. Maar niet één! Niet één schoen in mijn maat! Hoe een domper kon het zijn! Ik,als onderdeel van De Doelgroep kom namelijk niet naar zo'n beurs voor een kop koffie! Mijn gezicht stond inmiddels op onweer en dat zag meneer. "Sorry mevrouw,zei hij met een verongelijkte blik. Ik haalde geïrriteerd mijn schouders op. Wat kocht ik voor ' sorry? ' Dus nam ik een grote hap lucht en zei ik cynisch : " Heel gék,je gaat er toch van uit dat als mensen grote maten verkopen ,ze ook écht grote maten hebben!" Het klonk niet aardig,maar ik móest het zeggen. Van mezelf. Gewoon om die frustratie voor het komende half jaar weer uit mijn hoofd te krijgen. Ik zag zijn wangen kleuren. Tja...wie de schoen past... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
